Read with BonusRead with Bonus

บทสองร้อยแปดแปดแปดแปด

พอล

ทุกความสงสัยที่ผมเคยมี ทุกความเคลือบแคลงใจ หายวับไปหมดสิ้นขณะที่ผมมองอนาสตาเซียสำลักหายใจไม่ออกอยู่บนเรือยอชต์ ราวกับว่าใครบางคนหรือบางสิ่งเอามือที่มองไม่เห็นมารัดรอบคอเธอแล้วบีบปิดมันไว้ ดวงตาของเธอกลายเป็นสีม่วงสว่างเรืองรองด้วยแสงที่เต้นเป็นจังหวะ และไอหมอกสีม่วงก็พวยพุ่งไปทุกที่ที่ผมมอง ...