Read with BonusRead with Bonus

บทสองร้อยแปดสิบ

พอล

มันยากกว่าที่คิดไว้เยอะที่จะก้าวเท้าออกจากประตูห้องตัวเอง ทุกย่างก้าวที่ถอยห่างออกมาเหมือนต้องต่อสู้ โดยเฉพาะเมื่อได้ยินเสียงครางหงอยๆ ของอนาสเตเชียลอดออกมาจากหลังกำแพงห้องนอน

เธอร้องไห้เหรอ?

อาจจะ... ก็นะ เธอหนีตายหัวซุกหัวซุนมาตั้งแต่วันที่คุณยายเสียไปโดยไม่มีเวลาได้เสียใจจริงๆ จังๆ เ...