Read with BonusRead with Bonus

บทสองร้อยเจ็ดสิบเจ็ด

เมื่อพอลวางแก้วพิญาโคลาดาแบบไม่มีมะละกอลงบนโต๊ะตรงหน้าฉัน เขาก็นั่งลงตามเดิม เขาไม่ได้ชงเครื่องดื่มให้ตัวเอง และฉันก็สงสัยอยู่เพียงครู่เดียวก่อนจะยกขึ้นจิบอึกใหญ่แล้วหลับตาลง ครางออกมาด้วยความสุขใจ

"อืมมม" ฉันพึมพำ "อร่อยจริงๆ ค่ะ"

พอสบตาเขา ดวงตาของเขาก็หนักอึ้งและริมฝีปากก็เปียกชื้น สันกล้ามเนื้...