Read with BonusRead with Bonus

บทสองร้อยสามสิบ

เกล

พอฉันฟื้นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นข้างเตียง เรี่ยวแรงหดหายไปหมดสิ้น ฉันยังมึนงงและสายตาพร่ามัว เลยไม่รู้เลยว่าใบหน้าของใครที่ลอยอยู่เหนือฉันเหมือนวิญญาณที่ไม่สงบ จนกระทั่งฉันฟาดมือออกไป

"ถอยไปนะ เจ้าปีศาจ!" ฉันตวาด พยายามปัดป่ายสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยแขนขาที่อ่อนแรงกึ่งเมามาย "แก...