Read with BonusRead with Bonus

บทสองร้อยสิบสิบเก้า

เคน

พอนั่งลง ผมก็ไม่ละสายตาไปจากเกลย์เลยจนกระทั่งดึงเธอเข้ามาจูบ เธอร้องเสียงหลงตอนที่ผมกระชากเธอไปข้างหน้าเข้าสู่อ้อมกอด แต่เธอก็อ่อนระทวยในอ้อมแขนผมเหมือนเนยละลาย

"นี่เอาจริงดิ เคน" เดไลลาห์ร้องเสียงแหลมมาจากอีกฝั่งของโต๊ะ "เพิ่งจะ ผ่านพิธี มาหยกๆ ก็อดใจไม่ไหว ต้องเอามาต่อที่โต๊ะอาหารเช้าเล...