Read with BonusRead with Bonus

บทหนึ่งร้อยห้าสิบหนึ่ง

เดไลลาห์

ฉันจ้องมองท้ายทอยของพี่ชายตัวเองโดยมีกระป๋องซุปอยู่ในมือ เตรียมพร้อมจะขว้างออกไปเต็มแก่ – ฉันสงสัย เป็นครั้งที่อาจจะห้าพันล้านได้แล้ว ว่าทำไมคนเราถึงโง่เง่าได้อย่างพี่ชายฉันนะ ฉันหมายถึง เขาก็เกิดมาปกตินี่นา อย่างน้อย ฉันก็คิดว่าอย่างนั้นแหละ แต่ก็นั่นแหละ ฉันไม่ได้อยู่ที่นั่นตอนเขา *ฟ...