Read with BonusRead with Bonus

บทหนึ่งร้อยสามสิบ

เรเนียร์

โธ่เว้ย

"อ๊ะ-โอ้" เฟลิกซ์พูดตะกุกตะกัก ใบหน้าแดงก่ำด้วยความอาย ริมฝีปากสั่นระริกอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะหันหนีไปอย่างแนบเนียน แสร้งทำเป็นสำรวจมีดทาเนยที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์บาร์

อกผมปวดร้าวรุนแรง มันแผดเผาเสียจนต้องกัดฟันแน่น ผมทำร้ายเธอ ผมรู้ตัวดี ให้ตายสิ! แค่พูดออกไป ผมเองยังเจ็บ ...