Read with BonusRead with Bonus

บทหนึ่งร้อยยี่สิบห้าสิบ

เดรเวน

ดวงตาฉันเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว ชิบหายล่ะ ทำไมฉันไม่คิดถึงเรื่องนี้ตอนที่เรเนียร์อยู่ที่นี่ก่อนหน้านี้แล้วฉันกอดลาเขานะ? ฉันจะพูดว่ายังไงดีวะเนี่ย?

เขี้ยวของโดมินิกคมขึ้นเรื่อยๆ มือของเขาที่วางอยู่ข้างตัวฉันแต่ละข้างเริ่มขยายใหญ่ขึ้นพร้อมกับกล้ามเนื้อหน้าอก เสื้อของเขาเริ่มปริขาด และ...