Read with BonusRead with Bonus

บทหนึ่งร้อยสอง

โดมินิก

ดวงตาของเกเบรียลจับจ้องอยู่ที่คมมีดของข้าขณะที่ข้าเริ่มกรีดข้อมือเขาอย่างไม่ปรานี "ให้ตายสิ! โธ่เว้ย!" เขากรีดร้อง "ไอ้นั่นมันไม่มีทางกรีดได้ดีหรอก!"

"ข้าใช้เขี้ยวอีกรอบก็ได้นะ" ข้ารับปาก พลางแยกเขี้ยวให้ดู "ใจเย็นน่า เก๊บ เคเดนซ์กำลังจะเอามีดผ่าตัดมาให้ ข้าแค่กรีดเจ้าเพื่อความสุขส่วนตั...