บทที่ 6
"ถ้ามันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นนะ เอ็ม พวกเราไม่ค่อยได้ใช้เวลาในปีกนี้ของบ้านเท่าไหร่หรอก ห้องของพวกเราอยู่ปีกตะวันออกกันหมด แล้วเราก็มักจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นั่น" พูดจบ จอชก็เลี้ยวเข้าโถงทางเดินไป หลังจากนั้นไม่กี่นาที เราก็มาถึงส่วนที่ดูสบายๆ กว่าของบ้าน
เก้าอี้นวมตัวใหญ่กับโซฟาหลายตัววางกระจายอยู่ทั่วห้องกว้าง และมีทีวีจอแบนแขวนอยู่บนผนัง ล้อมรอบด้วยเครื่องเล่นเกมหลายเครื่อง ที่ปลายอีกด้านของห้องมีครัวเล็กๆ และพื้นที่ทานอาหาร ฉันยังสังเกตเห็นประตูที่ปิดอยู่หกบาน อยู่ฝั่งละสามบานของห้อง ประตูบานที่เจ็ดดูเหมือนจะนำไปสู่ห้องน้ำ
"ว้าว ดีขึ้นเยอะเลย" ฉันยิ้มกว้างพลางมองไปรอบๆ มีกระทั่งมุมห้องสมุดเล็กๆ จัดไว้ด้านหนึ่งของห้องโถง และฉันก็แทบรอไม่ไหวที่จะเข้าไปสำรวจ ฉันชอบอ่านหนังสือมาตลอด แต่ไม่เคยมีเงินพอซื้อหนังสือเลย และห้องสมุดท้องถิ่นก็ไม่ค่อยมีอะไรมากนักเมื่อเทียบกับความยากจนของย่านที่เราอยู่
"ใช่ พวกเราชอบที่นี่" เจคเสริมขณะเดินไปยังประตูบานหนึ่งที่ปิดอยู่ "นี่จะเป็นห้องของเธอนะ พอเธอรู้สึกดีขึ้นแล้วเราค่อยช่วยกันตกแต่งยังไงก็ได้ตามใจเธอเลย" เขาผลักประตูเปิดออกแล้วอุ้มฉันเข้าไปในห้องใหม่ วางฉันลงบนเตียงที่นุ่มที่สุดเท่าที่ฉันเคยนอนมาอย่างเบามือ
"ฉันชอบจัง" ฉันยิ้มพลางมองไปรอบๆ ห้องสีเบจกับสีฟ้าพาสเทล "มันสมบูรณ์แบบเลย ฉันไม่เปลี่ยนอะไรทั้งนั้น" ฉันยังคงยิ้มกว้างพลางเงยหน้ามองฝาแฝด ทั้งคู่กำลังจ้องฉันด้วยแววตาที่ร้อนแรงจนทำให้ฉันหน้าแดงขึ้นมาทันที ฉันจึงเบนสายตาไปจ้องผ้านวมเขม็งราวกับว่าเดี๋ยวจะมีสอบอย่างนั้นแหละ
"นี่ ไม่ต้องกลัวนะคนดี เจคสัญญาก่อนหน้านี้แล้วว่าพวกเราทุกคนจะดูแลเธอให้ปลอดภัย พวกเราไม่มีวันทำอะไรให้เธอเจ็บปวดเด็ดขาด" จอชนั่งลงข้างๆ ฉัน ใช้มือลูบหลังฉันเป็นวงกลมเบาๆ
"ไม่ได้กลัวค่ะ แค่เขิน" ฉันพูดเสียงเบา ยังไม่กล้าพอที่จะสบตาจอช
"โอเค" เจคตบมือ ทำเอาฉันสะดุ้งกับเสียงเนื้อกระทบกัน "มาจัดการให้เธอเข้าที่เข้าทางจะได้พักผ่อน งีบสักหน่อยก่อนมื้อเย็นไหม? คืนนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่นะ พวกท่านมีงานเลี้ยงอาหารค่ำอีกงานที่ต้องไปเพื่อช่วยพ่อหาเสียง เราสั่งอาหารมากินกัน แล้วก็พักผ่อนดูหนังดีไหม ว่าไงเอ็ม?"
"เยี่ยมเลยค่ะ แต่ฉันอยากเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนงีบ ชุดสครับก็โอเค แต่มันค่อนข้างจะสากๆ น่ะค่ะ" ฉันเกาขาตัวเองเพื่อยืนยันคำพูด
"จัดให้" จอชกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งออกจากห้องไป ตามมาด้วยเสียงโครมคราม แล้วเจคก็แค่ส่ายหน้า ไม่กี่นาทีต่อมา จอชก็กลับมาอย่างผู้ชนะพร้อมชูเสื้อยืดกับกางเกงบ็อกเซอร์ให้ฉันเปลี่ยน
"ขอบคุณค่ะ จอช" ฉันเอื้อมมือไปรับเสื้อผ้าที่เขายื่นให้ รับมาด้วยมือข้างดี พลางมองแขนหักที่เข้าเฝือกของตัวเองอย่างหัวเสีย นี่มันไม่ง่ายเลย
"ให้พี่ช่วยไหมเอ็ม?" เจคถาม ฉันเงยหน้ามองเขา เห็นความจริงใจและความห่วงใยบนใบหน้าของฝาแฝดทั้งคู่
"ฉันอยากลองทำเองค่ะ ฉันต้องหัดดูแลตัวเองอีกครั้ง โดยเฉพาะเมื่อแขนฉันต้องเป็นแบบนี้ไปอีกสักพัก" ฉันยิ้มเขินๆ ขณะที่ทั้งคู่เดินตรงไปที่ประตู
"พวกพี่จะอยู่ตรงนี้ถ้าเธอต้องการอะไรนะ" เจคปิดประตูเกือบสนิท เหลือแง้มไว้เล็กน้อยเพื่อให้พวกเขาได้ยินถ้าฉันเรียก
"เอาล่ะ ลองดู" ฉันพึมพำขณะเริ่มพยายามถอดชุดสครับยืมที่แสนจะคันนี่ออก
ใช่เลย ฉันคงต้องยอมแพ้แล้วขอความช่วยเหลือ แม้ว่ากางเกงจะถอดออกได้ด้วยการดึงเพียงเล็กน้อย แต่ไม่มีทางที่ฉันจะถอดเสื้อตัวบนออกได้แน่ๆ
"นี่พวกพี่คะ สุดท้ายฉันคงต้องให้ช่วยจริงๆ แล้วล่ะ" ฉันตะโกนบอกขณะดึงผ้าห่มมาคลุมตัก สิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากให้พวกเขาเห็นคือกางเกงในผ้าฝ้ายสีขาวธรรมดาๆ ของฉัน ฉันได้ยินเสียงเอะอะนอกประตู เจคแทรกตัวเข้ามา ปิดประตูใส่หน้าพี่ชายตัวเอง ฉันได้ยินจอชสบถอย่างไม่จริงจังนักอยู่อีกฝั่ง
ฉันหัวเราะคิกคักเมื่อเจคตะโกนผ่านประตูที่ปิดอยู่ "ไว้คราวหน้าน่า พี่ชาย" เขายิ้มกริ่มเมื่อเดินเข้ามา นั่งยองๆ ลงตรงหน้าฉัน "จะให้พี่ช่วยยังไงดีที่สุดเอ็ม พี่ไม่อยากทำให้เธอเจ็บ"
"ฉันคิดว่าตราบใดที่ฉันขยับช้าๆ แล้วพี่ไม่กระชากเสื้อ เราน่าจะถอดมันออกได้นะคะ" หลังจากพยายามค่อยๆ ดึงแขนข้างดีออกจากชุดสครับอยู่หลายนาที ฉันก็ถอนหายใจ "ช่างมันเถอะ ไปหากรรไกรมา พี่ตัดไอ้ชุดบ้านี่ให้ฉันที"
เจคพยักหน้าแล้วเริ่มค้นหาที่โต๊ะทำงานซึ่งอยู่อีกฝั่งของห้องตรงข้ามเตียงของฉัน
เขาชูกรรไกรขึ้นอย่างผู้ชนะ แล้วกลับมาช่วยพยุงฉันยืน
"โอเค พี่จะตัดตามแนวตะเข็บนะ มันน่าจะหลุดออกไปเลยโดยไม่ทำให้แขนเธอเจ็บ" เขาเริ่มตัดอย่างระมัดระวัง และไม่กี่นาทีต่อมา เสื้อสากๆ ตัวนั้นก็หลุดออกไป ฉันถอนหายใจอย่างมีความสุข ตอนนี้เนื้อผ้าแข็งๆ นั่นหายไปแล้ว
"นี่เสื้อผ้าสะอาดจากจอช อยากให้ช่วยใส่ด้วยไหม?" เขาวางเสื้อผ้าลงข้างๆ ฉัน รอให้ฉันตัดสินใจว่าจะทำอย่างไร
"ฉันคิดว่าอยากไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนค่ะ" ฉันเหลือบมองห้องน้ำอย่างปรารถนา หลังจากเห็นอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่กับฝักบัว เจคยืนขึ้น ยื่นมือมาช่วยฉันยืน ฉันนิ่วหน้าขณะลุกขึ้นยืน แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปในห้องน้ำ เจคตามมา หยุดรอที่ประตูจนกว่าฉันจะขอความช่วยเหลือจากเขา
ฉันยืนอยู่กลางห้อง มองสำรวจทุกสิ่ง อ่างอาบน้ำใหญ่พอสำหรับสามคนสบายๆ และฝักบัวก็ใหญ่โตมโหฬาร มีปุ่มและลูกบิดมากมายจนฉันไม่คิดว่าจะเปิดมันได้โดยไม่มีคู่มือการใช้งาน ฉันหันไปเผชิญหน้ากับเจค ความกังวลฉายชัดบนใบหน้า
"ฉะ...ฉัน...ฉันไม่รู้จะทำยังไง" ฉันมองเจคทั้งน้ำตาคลอเบ้า ริมฝีปากสั่นระริก ฉันอยากอาบน้ำฝักบัว แต่ด้วยผ้าพันแผลและเฝือกทั้งหมด ฉันไม่สามารถทำเองได้ และไม่มีทางที่ฉันจะขอให้พี่ชายคนใหม่ที่เพิ่งเจอกันวันนี้มาอาบน้ำกับฉันแน่ๆ แค่คิดก็ฟังดูแย่แล้ว แถมเขายังจะได้เห็นรอยแผลเป็นทั้งหมดของฉันอีก และฉันก็ไม่อยากให้เขาสงสารฉันมากขึ้นไปอีก ขณะที่ฉันกำลังต่อสู้กับความคิดทั้งหมดที่วิ่งวนอยู่ในหัว เจคก็เดินเข้ามาหาฉันและโอบกอดฉันไว้อย่างอ่อนโยน จูบลงบนกลางศีรษะฉันพร้อมกับทำเสียงชู่ว์ๆ ปลอบขณะที่เขากอดฉันไว้