Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 158

เมื่อฉันหยุดอยู่หน้ารถ ความกังวลและความหวั่นใจระลอกหนึ่งก็ถาโถมเข้าใส่ ฉันรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ต้องใช้เวลาครู่หนึ่งกว่าจะหายใจหายคอได้ แม้อากาศจะร้อน แต่ฉันก็ไม่ได้เหงื่อออกมากขนาดนี้จนกระทั่งตอนนี้เอง ฉันเพิ่งตระหนักตอนที่ดรูว์หันมามองว่าฉันไม่ได้นั่งรถเลยนับตั้งแต่ตอนกลับจากโรงพยาบาล

"เราไม่ต้...