Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 16 ความผิด

ไม่ ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องกลัว ผมแค่อยากให้เธอนอนที่นี่ แค่นั้นเอง

เธอยังคงมองผมอย่างไม่เชื่อสายตา ผมตบที่ว่างข้างๆ ตัวผม แล้วเธอก็ค่อยๆ เดินมาปีนขึ้นเตียง เธอห่มผ้าแล้วหาที่นอนตรงมุมเตียงที่ไกลจากผมที่สุดก่อนจะหลับไป ผมเกลียดที่ต้องนึกว่าเธอทำให้ผมนึกถึงอะไร เธอเหมือนสัตว์เลี้ยงในบ้านที่ได้รับอนุญาต...