Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 144 แค่เพื่อนในวัยเด็ก

ฉันไม่ได้จูบเขา หรือกอดเขา ฉันแค่เดินเข้ามาในห้อง แล้วนั่งลงบนโซฟา เขาก็เดินตามฉันมา

ฉันรู้สึกได้ว่าน้ำตาคลอขึ้นมาอีกครั้ง ซึ่งฉันเกลียดความรู้สึกนี้มาก ฉันเลยหันหน้าหนีไปทางอื่นแล้วกอดอกขณะที่เขามองฉันอยู่

เขาถอนหายใจแล้วขยับเข้ามาใกล้ ในที่สุดเขาก็คุกเข่าลง ซึ่งทำให้ฉันประหลาดใจมาก จากนั้นเขาก็วาง...