Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 87

เสียงสะอื้นแผ่วเบาจากความโศกเศร้าที่เรามีร่วมกันดังก้องไปตามโถงทางเดิน เราคุกเข่าลงบนพื้นไม้โอ๊กอันเย็นเยียบ ร่างกอดเกี่ยวกัน ใบหน้าเปรอะเปื้อนคราบน้ำตา เสียงสะอื้นของฉันแทรกซึมความหม่นเศร้าไปทั่วทั้งบ้านอันเงียบงัน ศีรษะฉันซบอยู่กับอกเขา สัมผัสได้ถึงจังหวะหัวใจสม่ำเสมอที่เป็นดั่งเครื่องกำกับจังหวะต...