Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 85

เฟลิกซ์ชูโทรศัพท์ขึ้นสูงราวกับวาทยกรตัวน้อยกำลังควบคุมวงออร์เคสตรา บทเพลงมูนไลท์ โซนาต้าของโชแปงหลั่งไหลเข้ามาในห้อง ถักทอราวผืนพรมด้วยท่วงทำนองสีเงินรอบตัวเรา

เขากัดเค้กคำหนึ่ง หลับตาลงขณะที่รสชาติแผ่ซ่านในปาก “นี่มันสุดยอดไปเลย” เขาพึมพำ เสียงเจือแววทึ่ง “ฉันลืมไปเลยว่ามันอร่อยขนาดนี้”

ฉันยิ้ม ร...