บทที่ 7
(ปัจจุบัน)
“พ่อคะ หนูจะไปซื้อของชำนะ” ฉันตะโกนบอกในบ้านเพื่อให้พ่อได้ยิน ฉันไม่อยากเข้าไปในห้องพ่อแล้วไปเจออะไรที่ฉันไม่อยากเห็นเข้า บางทีพ่อก็พาผู้หญิงมาบ้าน แล้วมันก็กลายเป็นเรื่องน่าอึดอัดสำหรับเราทั้งสามคน
พ่อโผล่หน้าออกมาจากห้อง แสดงว่าวันนี้พ่อไม่ได้อยู่กับใคร “ขากลับซื้อบุหรี่มาให้พ่อด้วย” พ่อบอก
“ได้” ฉันพยักหน้า แล้วพ่อก็กลับเข้าห้องไป
ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของเราจะแย่ลงในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ฉันก็ยังคงโหยหาความรักความเอาใจใส่จากพ่อ ฉันทำทุกอย่างตามที่พ่อต้องการเป๊ะๆ พยายามอย่างที่สุดที่จะไม่ทำให้พ่อโมโห แต่เราก็ห่างเหินกันมากเหลือเกิน ฉันไม่คิดว่าจะมีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว
ฉันเปลี่ยนไปใส่กางเกงยีนส์กับเสื้อยืด แล้วก็ออกมา ทอมมี่ เพื่อนบ้านของเรา อาสาอย่างใจดีว่าจะไปด้วย เพราะเขาต้องซื้อของบางอย่างเหมือนกัน การมีเพื่อนไปด้วยก็ดีเหมือนกัน ทอมมี่กับฉันเกือบจะเป็นเพื่อนกัน เขาอยู่กับแม่ในแฟลตห้องข้างๆ เรา เราอายุเท่ากัน และเขาดีกับฉันมากตอนที่เราเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อสองสามเดือนก่อน ฉันคิดว่าเขาเป็นคนเดียวที่ดีกับฉันที่นี่
พ่อของฉัน... ไม่ค่อยเป็นที่ชื่นชอบเท่าไหร่ พ่อเป็นคนขี้โมโห อารมณ์ร้าย และมีเรื่องชกต่อยบ่อยๆ พ่อไม่ค่อยมีเพื่อนและชอบเก็บตัว ภาพลักษณ์ของพ่อก็เลยติดมาถึงฉันด้วย แถมพ่อยังไม่ชอบให้ฉันเข้าสังคมมากนัก ฉันก็เลยแทบไม่เคยออกจากบ้านเลยยกเว้นไปทำงาน ผลเสียมันมากกว่าผลดีเยอะ เหตุผลเดียวที่ฉันพอจะไปไหนมาไหนกับทอมมี่ได้บ้างก็เพราะเขาอยู่ใกล้พอที่ฉันจะโกหกว่าออกไปเดินเล่นคนเดียวได้ ทั้งที่จริงๆ อยู่กับเขา และเพราะเขาใจดีพอที่จะมาเป็นเพื่อนฉันเวลาไปทำธุระ
เขารออยู่ในรถอยู่แล้วตรงหน้าตึก ฉันรีบขึ้นรถก่อนที่พ่อจะเห็น เขาก็ออกรถทันทีที่ฉันนั่งลง เขารู้ดีว่าต้องทำยังไงเหมือนกับฉัน
“ไง!” ฉันทักเขาอย่างร่าเริง “ขอบใจนะที่มาส่ง”
ทอมมี่ยิ้มกว้าง “สบายมาก!” เขายิ้มอยู่เสมอ ยิ้มแล้วก็เล่นมุกตลกฝืดๆ เวลาอยู่กับเขา ฉันมักจะหัวเราะกับเรื่องงี่เง่าที่สุดเสมอ ฉันชอบแบบนั้นจัง “งานใหม่เป็นไงบ้าง?”
“ก็ดีนะ” ฉันยักไหล่ คิดอยู่ครู่หนึ่ง “เจ้านายออกจะ...หยาบคายไปหน่อย แต่แม่บ้านอีกคนใจดีมาก แล้วงานก็ไม่หนักเกินไปเมื่อเทียบกับค่าจ้าง”
“ดีใจจริงๆ ที่เธอได้งานนะ โฟล” เขาพูด “ทีนี้เธอจะได้เก็บเงินแล้วย้ายออกไปได้เร็วๆ”
“หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น” ฉันพูด พลางภาวนาในใจ “จริงๆ ที่นั่นเขาต้องการคนสวนด้วยนะ ถ้าเธอสนใจ”
เขาส่ายหน้า “ฉันเพิ่งรับกะเพิ่มที่ร้านอาหารน่ะ ถ้าทุกอย่างไปได้สวย ฉันอาจจะได้เลื่อนตำแหน่ง ก็เลยอยากจะทุ่มเทกับตรงนั้นก่อน แต่ก็ขอบใจนะที่นึกถึงฉัน ฟลอร่า” เขาขยี้หัวฉันเบาๆ “เธอนี่น่ารักที่สุดเลย”
บางครั้งฉันก็คิดอยากจะเล่าทุกอย่างให้ทอมมี่ฟัง ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ชีวิตฉันก่อนหน้านี้ ฉันอยากบอกใครสักคน ใครก็ได้ ฉันเกลียดการต้องแบกความลับนี้ ความหนักอึ้งในใจนี้ไว้ แต่ฉันรู้ว่าการบอกเขาไปก็เท่ากับทำให้เขาตกอยู่ในอันตราย และฉันไม่มีวันทำอย่างนั้นได้เด็ดขาด ไม่ใช่หลังจากทุกอย่างที่เขาทำให้ฉัน การสนับสนุนอย่างมหาศาลที่เขามอบให้ ฉันไม่คิดว่าฉันจะมีชีวิตรอดมาได้ถ้าไม่มีสิ่งนั้น
“ลิลลี่เป็นไงบ้าง ได้ไปเที่ยวกันอีกรึเปล่า?”
ลิลลี่คือผู้หญิงที่เขาเจอในแอปหาคู่และออกเดตด้วยสองสามครั้ง ทอมมี่ยักไหล่ “ก็โอเค เธอยุ่งๆ น่ะ แต่คิดว่าคงได้เจออาทิตย์หน้า”
เราเงียบกันไป ก่อนที่เขาจะทำลายความเงียบด้วยคำถาม “ทำไมเธอไม่ลองเล่นแอปล่ะ ต้องมีคนจับคู่กับเธอเพียบแน่ๆ”
ฉันหัวเราะคิกคัก “ฉันไม่ค่อยมีเวลาออกเดตหรอก”
เขาขมวดคิ้ว เราเลี้ยวเข้าที่จอดรถของร้านขายของชำแล้วลงจากรถทั้งคู่ ขณะที่เราเดิน เขาก็พูดต่อ “ทำไมล่ะ ไม่เคยเห็นเธอพูดถึงใคร หรือออกไปไหนเลย ใครมาขอเดตเธอก็ปฏิเสธหมด มันคงจะดีนะถ้าเธอมีใครสักคนน่ะ รู้ไหม?”
ฉันเคยมีใครคนนั้น เขาคือทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน ฉันได้เจอเขาอีกครั้ง แต่ตอนนี้ฉันไม่มีความหมายอะไรกับเขาแล้ว
“ก็อาจจะนะ” ฉันครุ่นคิด “ฉันไม่ได้ต่อต้านหรอก แค่ไม่อยากจะตั้งหน้าตั้งตาหาอะไรเป็นพิเศษ”
“ครั้งสุดท้ายที่เธอมีแฟนเมื่อไหร่?”
ฉันกลอกตา ตอนนี้เราอยู่ในโซนผลิตภัณฑ์นมและเนื้อสัตว์ และฉันก็เริ่มหยิบนมใส่ขวดกับเนื้อไก่ใส่รถเข็น
พอนึกดูแล้ว ฉันไม่เคยมีแฟนเลย พอฉันลังเล ตาของเขาก็เบิกกว้าง “เธอไม่เคยมีแฟนเลยเหรอ?”
“เคยมีคนหนึ่ง” ฉันพึมพำ “ตอนมัธยมปลาย”
“นั่นไม่นับหรอก” เขาส่ายหน้า
ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างตกใจ...ละมั้ง และไม่อยากจะเชื่อ มันต้องนับสิ แน่นอนว่ามันนับ
“ทำไมล่ะ?”
เขายักไหล่ เราเดินมาถึงโซนผักผลไม้แล้ว และเขาก็เริ่มหยิบพริกหยวกสีแดงใส่รถเข็นของฉันมากเกินไป “ฉันว่าตอนนั้นเธอก็ยังเด็กมากอยู่เลย ความรู้สึกมันไม่ใช่ของจริงหรอก”
ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นนะ ความรู้สึกที่ฉันมีให้เฟลิกซ์เป็นของจริง ความรู้สึกที่เฟลิกซ์มีให้ฉันก็เป็นของจริง เขาจะมาลบล้างมันด้วยคำพูดเรื่องวุฒิภาวะไม่พอของวัยรุ่นแบบนี้ไม่ได้