บทที่ 3
(ปัจจุบัน)
เช้านี้ฉันต้องใช้ความพยายามมากเลยกว่าจะลุกจากเตียงได้ กลางคืนมันยาวนาน ฉันแทบไม่ได้นอนเลย แค่ราวๆ สามสิบนาทีแล้วนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้น เพลงเดิมของเทย์เลอร์ สวิฟต์เพลงนั้นที่ฉันใช้ตั้งปลุกมาตั้งแต่อายุ 16 ห้าปีที่ฟังท่อนเริ่มเดิมๆ ของเพลง ‘เรดีฟอร์อิต’ ทำให้แน่ใจได้เลยว่านี่เป็นเพลงเดียวของเทย์เลอร์ สวิฟต์ที่ทำให้ฉันรู้สึกแหยงๆ นั่นแหละเหตุผลที่ฉันไม่เคยเปลี่ยนมันเลย ก็ฉันชอบเพลงอื่นของเธอมากเกินไปนี่นา
วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันเริ่มงานใหม่ในตำแหน่งแม่บ้าน หลังจากทำงานเล็กๆ น้อยๆ สารพัดมาสามปี ทั้งเสิร์ฟอาหาร ทำความสะอาด และเป็นพี่เลี้ยงเด็ก ฉันดีใจที่ได้งานแบบนี้ มันก็เป็นงานประเภทเดียวกันนั่นแหละ คือทำอาหารและทำความสะอาด แต่ค่าจ้างดีมาก เล็กซี่ เพื่อนฉัน เป็นคนบอกเรื่องงานนี้ให้ เล็กซี่กับฉันเจอกันตอนทำงานเสิร์ฟที่แรก ถึงแม้เราจะไม่ได้ทำงานด้วยกันนานนัก เธอก็แต่งงานกับหมอแล้วเลิกทำงานไป แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ และเธอก็ใจดีพอที่จะบอกให้ฉันรู้ว่ามีคนในย่านบ้านเธอกำลังหาแม่บ้าน โดยรู้ว่าพวกเขาคงจ่ายค่าจ้างดี
ตอนแรกฉันก็ลังเลที่จะรับงานนี้ มันอยู่ในย่านที่ฉันรู้จักดีเหลือเกิน ฉันโตที่นั่น รู้จักทุกซอกทุกมุม เคยจูบแรกที่นี่ หัดขี่จักรยานบนถนนสายเดิมๆ พวกนี้ แต่นั่นมันเมื่อก่อน ก่อนที่ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ฉันไม่คิดว่าจะมีใครที่นี่จำฉันได้ อะไรๆ มันเปลี่ยนไปมากเหลือเกิน ครอบครัวเก่าๆ ไม่ค่อยมีใครอาศัยอยู่ในอวาลอนไฮท์สแล้ว ถ้าหากยังมีใครเหลืออยู่ พวกเขาก็คงจำฉันไม่ได้ ฉันเองก็ไม่คิดว่าจะรู้จักใครเหมือนกัน ตอนฉันอยู่ที่อวาลอน ฉันรู้จักแต่พวกคอร์ซิโน ฉันรู้จักแต่ฟีลิกซ์
ฉันเข้าไปในรถ ทุลักทุเลนิดหน่อยเพราะมือหนึ่งถือกลัวยอาหารเช้า อีกมือถือแก้วกาแฟ ฉันรีบกินขณะขับรถไม่กี่ไมล์ไปยังอวาลอน พ่อกับฉันย้ายมาอยู่ย่านใหม่นี่เมื่อหกเดือนก่อน ก่อนหน้านี้ เราเคยอยู่ไกลออกไปมากๆ พ่ออยากอยู่ให้ห่างจากอวาลอนมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เมื่อเร็วๆ นี้ พ่อตัดสินใจย้ายเรากลับมาใกล้ขึ้น แต่ก็ยังห่างไกลจากชีวิตที่เราเคยมี
ฉันมาถึงบ้านก่อนที่จะกินกล้วยหมด รู้ว่ายังพอมีเวลาเหลืออยู่สองสามนาที ฉันเลยนั่งอยู่ในรถต่ออีกหน่อย รีบยัดกล้วยเข้าปากแล้วดื่มกาแฟเย็นจนหมดในไม่กี่อึก
ฉันเคยมาที่บ้านหลังนี้แล้วครั้งหนึ่ง ตอนมาสัมภาษณ์งาน มันใหญ่โตโอ่อ่า สง่างาม ชื่อ ‘คฤหาสน์สก็อตนีย์’ ตามชื่อชายผู้สร้างมันเมื่อศตวรรษก่อน ฉันเคยเห็นมันจากข้างนอกมาก่อนหน้านี้เหมือนกัน ตอนนั้นไม่มีใครอยู่ที่นี่ ผู้หญิงที่สัมภาษณ์ฉัน ลิเดีย วิลค็อกซ์ บอกว่ามีคนเพิ่งซื้อมันไปไม่นานและเจ้าของใหม่ได้ปรับปรุงตกแต่งภายในใหม่หมด ลิเดียเป็นแม่บ้านดั้งเดิมของที่นี่ เห็นได้ชัดว่าเธออยู่กับเจ้าของมาสองสามปีแล้ว ฉันจะต้องเป็นผู้ช่วยเธอจนกว่าเธอจะเกษียณในอีกเจ็ดเดือนข้างหน้า แล้วจากนั้นฉันก็จะรับช่วงต่อ วันนี้ฉันจะได้เจอเจ้าของบ้าน ฉันสงสัยว่าพวกเขาจะเป็นคนแบบไหน หวังว่าจะเป็นคนดีนะ ฉันได้รับแจ้งว่ามีแค่สองคนเท่านั้น คงจะง่ายหน่อย ครอบครัวที่มีเด็กมักจะยากกว่าเสมอ มีอะไรให้ทำอาหาร มีอะไรให้ทำความสะอาดมากกว่าตลอด
มีที่จอดรถแยกสำหรับพนักงาน ฉันจอดรถที่นั่น ข้างๆ รถเก๋งสีดำคันเล็กอีกคัน คงเป็นของลิเดีย ฉันลงจากรถแล้วเริ่มเดินไปยังคฤหาสน์ ทางเดินจากที่จอดรถไปตัวบ้านหมายความว่าฉันต้องเดินผ่านสวนขนาดใหญ่ ต้นไม้ค่อนข้างรกรุงรัง ฉันสงสัยว่าพวกเขาจ้างคนสวนแล้วหรือยัง ถ้ายัง ฉันแนะนำทอมมี่ เพื่อนบ้านฉันได้ ซึ่งฉันรู้แน่ๆ ว่าเขากำลังหางานอยู่
ฉันไม่รู้ว่าควรจะเดินเข้าบ้านไปเลยดีไหม เลยโทรหาลิเดีย เธอบอกให้ฉันเข้ามาได้เลยแล้วไปเจอเธอในครัว ฉันทำตามนั้น ก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง ความรู้สึกทึ่งของฉันยังคงเหมือนกับครั้งแรกที่เห็นบ้านจากข้างใน มันบ่งบอกถึงความร่ำรวยสุดๆ และถึงแม้ข้างในจะดูทันสมัยกว่ารูปลักษณ์ภายนอกที่ออกแนวเรียบง่ายแบบชนบท แต่มันก็กลับเข้ากันได้อย่างน่าประหลาด ฉันไม่ได้เข้ามาในบ้านแบบนี้หลายปีแล้ว เมื่อก่อน บ้านของฉันก็ค่อนข้างใหญ่เหมือนกันนะ เราเคยมีคนรับใช้ มีสวน บ้านของพวกคอร์ซิโนใหญ่กว่ามาก จูลี่ แม่ของฟีลิกซ์ เป็นคนออกแบบเอง ฉันจำได้ติดตา ตอนนี้ พ่อกับฉันอยู่ในอพาร์ตเมนต์เล็กๆ แบบหนึ่งห้องนอน พ่อนอนในห้อง ส่วนฉันนอนบนโซฟา
“ฟลอร่า!” ลิเดียทักทายฉันด้วยรอยยิ้มเมื่อฉันก้าวเข้าไปในครัว เธอสวมชุดเดรสสีน้ำเงินเข้มแบบเดียวกับฉัน เห็นได้ชัดว่าเจ้าของบ้านชอบให้ใส่เครื่องแบบ
“สวัสดีค่ะ!” ฉันตอบ “หวังว่าฉันจะยังไม่สายนะคะ ให้ฉันเริ่มทำอะไรได้บ้างคะ”
ลิเดียอธิบายโครงสร้างการทำงานคร่าวๆ ให้ฉันฟัง มันก็ไม่ต่างจากที่ฉันคาดไว้เท่าไหร่ ทำอาหาร ทำความสะอาด และดูแลบ้านเล็กๆ น้อยๆ ฉันพร้อมสำหรับมันแล้ว
“คุณผู้ชายจะมาถึงตอนเที่ยง เราต้องเตรียมอาหารกลางวัน ฉันกำลังจะจ้างพนักงานเพิ่มในอีกสัปดาห์หรือสองสัปดาห์นี้แหละ” ลิเดียอธิบาย “มันคงจะหนักเกินไปสำหรับเราสองคนที่จะทำทุกอย่างในบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ ตอนนี้ ทำไมเธอไม่ลองขึ้นไปดูให้แน่ใจว่าห้องนอนใหญ่สะอาดเรียบร้อยดี แล้วค่อยกลับลงมาช่วยฉันทำอาหารที่นี่ล่ะ” ฉันพยักหน้า “ได้ค่ะ”
“อยู่ชั้นบนนะ” ลิเดียตะโกนตามหลังมาขณะที่ฉันเดินไปยังห้องนอนใหญ่ ฉันรู้ เธอเคยพาฉันเดินดูรอบหนึ่งแล้ว และฉันก็จำได้ ลิเดียดูเป็นคนดี เธออายุมากแล้ว น่าจะราวๆ ห้าสิบกว่า และถึงแม้เราจะคุยกันน้อยมาก เธอก็ดูเป็นคนอบอุ่น และฉันรู้ว่าคงจะทำงานกับเธอได้อย่างมีความสุข
ห้องนอนใหญ่กว้างมาก และสวยงาม สีส่วนใหญ่เป็นสีขาวและสีพาสเทล ส่วนเฟอร์นิเจอร์เป็นไม้สีเข้มจัด ในห้องไม่มีอะไรมากนัก มีแค่เตียงนอน ชั้นหนังสือ โต๊ะข้างเตียง โซฟา และทีวีจอแบน ไม่มีรูปภาพ ไม่มีการตกแต่ง แต่ฉันเดาว่าเจ้าของคงจะมาจัดการเองตอนพวกเขามาถึง หน้าต่างบานใหญ่สูงจากพื้นจรดเพดานมองเห็นวิวสวนสวยงาม ซึ่งครึ่งหนึ่งอยู่ในเงาของต้นแอปเปิลใหญ่ คุณสามารถเอื้อมมือออกไปเด็ดแอปเปิลได้เลย มันอยู่ใกล้แค่นี้เอง บ้านหลังนี้ทำให้ฉันคิดถึงชีวิตเก่าเหลือเกิน ฉันเคยมีชีวิตแบบนี้ มีบ้านแบบนี้ เล็กกว่า ใช่ แต่ก็ยังดีกว่าที่ฉันมีตอนนี้มาก ฉันไม่ต้องจำใจกินราเม็งเป็นมื้อเย็นอาทิตย์ละสามครั้ง ที่สำคัญกว่านั้น ฉันเคยมีครอบครัว มีเพื่อน และมีฟีลิกซ์