บทที่ 2
เขาหันไปมองเพื่อนๆ “ขอบใจพวกมึงว่ะ” เขาพูดเสียงห้าว “กูว่าฟลอร่าบังคับพวกมึงมาแน่ๆ”
“ฉันอาจจะติดสินบนพวกเขาด้วยเค้กน่ะ”
และมันก็จริง ปาร์ตี้เซอร์ไพรส์เชยๆ แบบนี้ไม่ใช่สไตล์ของพวกผู้ชายตัวโตๆ ที่ถูกฝึกมาให้สืบทอดอำนาจมาเฟียของพ่อเลย แต่มันเป็นสไตล์ของฉัน และฉันรู้ว่าลึกๆ แล้วฟีลิกซ์ก็ชอบแบบนี้
นิค เพื่อนของเขา เป็นคนพูดขึ้นก่อน “ก็พวกเราจะขัดใจนายหญิงในอนาคตได้ยังไงล่ะครับ”
ฉันหน้าแดงก่ำ ทุกคนคิดว่าเราจะแต่งงานกัน แล้วฉันก็จะได้เป็น ‘นายหญิง’ ส่วนฟีลิกซ์ก็เป็นผู้นำ เขากำลังจะได้เป็นนั่นแหละ แต่ไม่ใช่ฉัน
“แน่นอนอยู่แล้ว” ฟีลิกซ์พูด แต่ฉันรู้ว่าเขาแค่ล้อเล่น ฉันกลอกตา “เราตัดเค้กกันเลยไหม” ฉันถาม ทุกคนเห็นด้วย ฉันเลยเดินเข้าไปข้างในแล้วเอาเค้กออกมา มันดูสวยดี แต่ก็ดูเละๆ พอที่จะบอกได้ว่าเป็นเค้กทำเอง
พอวางเค้กลงบนโต๊ะ ฉันก็จุดเทียน แล้วทุกคนก็มารวมตัวกัน ฟีลิกซ์ตัดเค้ก พวกเราก็โห่ร้องยินดี ความเศร้าเริ่มถาโถมเข้ามาในใจฉัน
เพื่อนๆ ของเขานั่งลงพร้อมเครื่องดื่ม เปิดเพลง แล้วก็กินอาหารที่เราทำ ฉันไม่ดื่ม เลยหยิบโซดามาแก้วหนึ่ง ตัดเค้กให้ตัวเองชิ้นหนึ่ง แล้วนั่งลงข้างๆ ฟีลิกซ์ เขากำลังถือเบียร์อยู่ในมือ เขายังคงดื่มพลางใช้อีกแขนโอบรอบตัวฉัน ฉันซบเข้าหาเขา
ฉันป้อนคำแรกให้เขา “นี่เธอทำเองเหรอ”
ฉันพยักหน้า มองเขาอย่างมีความหวัง “อร่อยไหม”
“อร่อยมากเลยที่รัก ของโปรดพี่เลยนะ”
“หนูรู้”
ฟีลิกซ์ยิ้ม แล้วกดจูบลงบนกลางศีรษะฉัน “พี่ต้องคิดถึงหนูแน่ๆ ดอกไม้ของพี่”
หนูจะคิดถึงพี่มากๆ มากๆ เลย แต่ฉันพูดออกไปไม่ได้ ถ้าพูดออกไป ฉันรู้ว่าฉันต้องร้องไห้แน่
“ไอ้แม็กซ์แม่งเหี้ยว่ะเพื่อน” วินเซนต์ เพื่อนคนหนึ่งของฟีลิกซ์พูดเสียงดังลั่น ฉันเหม่อ ไม่ได้ฟังว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกันอยู่ แต่ประโยคนี้ดึงความสนใจฉันไป
บริตตานีย์ ฝาแฝดของนิคและเป็นสมาชิกแก๊งด้วย กลอกตา “เขาไม่ได้เหี้ยเพราะไม่ยอมอมนกเขาให้นายหรอกน่า วินนี่”
“เฮ้ย!” ฟีลิกซ์ดุ “อย่าพูดคำหยาบต่อหน้าฟลอร่า”
ฉันถลึงตาใส่เขา “หนูไม่ใช่เด็กนะ”
เขายักไหล่ บริตตานีย์ก็เห็นด้วยกับฉัน แต่มันไม่สำคัญหรอก เพราะคำพูดของฟีลิกซ์ถือเป็นที่สุด
ฉันลุกขึ้น ผละจากอ้อมกอดของฟีลิกซ์ แล้วเริ่มเดินไปยังอีกฝั่งของสวน ฉันเกลียดเวลาเขาทำแบบนี้ ทำเหมือนฉันเป็นเด็ก ปกป้องเกินเหตุอยู่เรื่อย ไม่เคยปล่อยให้ฉันทำอะไรเลย
“ฟลอร่า!” ฟีลิกซ์เรียกจากข้างหลัง ฉันรู้ว่าเขาต้องตามมาแน่
ฉันเดินไปจนถึงระเบียงหน้าบ้านจนพ้นสายตาทุกคน ฉันรู้สึกถึงมือของฟีลิกซ์ที่คว้าแขนฉันแล้วดึงเข้าไปหา “โธ่ ดอกไม้ของพี่ อย่าทำแบบนี้สิ”
ฉันมองเขาด้วยสีหน้าบูดบึ้งที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ทำไมพี่ไม่กลับไปหาเพื่อนผู้ใหญ่ของพี่ ไปทำเรื่องผู้ใหญ่ๆ ล่ะ”
เขากลอกตา “พี่ก็แค่พยายามจะปกป้องหนู”
“จากคนที่พูดคำหยาบเนี่ยนะ”
“มันก็เริ่มจากคำหยาบนี่แหละ” เขาเห็นด้วย
“พี่ก็พูด” ฉันชี้
“นั่นมันคนละเรื่อง”
ฉันเงียบไป “ฟลอร่า” เขาพูดเบาๆ “พรุ่งนี้พี่จะไปแล้ว อย่าทะเลาะกับพี่เลยนะ” เขาดึงฉันเข้าไปกอด โอบล้อมตัวฉันไว้ ฉันรู้สึกเหมือนจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเขาได้ ถ้าทำได้ ฉันก็คงทำไปแล้ว
“พี่จะไม่อยู่ปกป้องหนูแล้วนี่” ฉันพึมพำ ฉันรู้ตัวว่าเสียงเริ่มสั่น
“เฮ้” เขาจับคางฉันให้เงยหน้าขึ้นมอง “พี่จะมาเยี่ยมบ่อยๆ แล้วพี่ก็บอกให้นิคช่วยดูแลหนูแล้วด้วย”
ฉันถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วนั่งลงบนขั้นบันไดระเบียง ฟีลิกซ์นั่งลงข้างๆ เขาจับมือฉัน ประสานนิ้วของเราเข้าด้วยกัน
“หนูกลัว” ฉันกระซิบ
“กลัวอะไร หืม ที่รัก”
“กลัวว่าพี่จะไปเจอผู้หญิงคนอื่น แล้วก็ลืมหนู”
เขาหัวเราะกับคำพูดนั้น หัวเราะเสียงดังลั่นจนหงายหลัง ฉันขมวดคิ้วมองเขา ทำไมมันน่าขำขนาดนั้น
“ฟลอร่า” ในที่สุดเขาก็พูด “ไม่มีผู้หญิงคนไหนเทียบหนูได้หรอก”
ฉันกลอกตา “สี่ปีมันนานนะ แล้วที่พรินซ์ตันก็ต้องมีผู้หญิงฉลาดๆ สวยๆ เยอะแยะไปหมด”
ฉันเบือนหน้าหนี น้ำตาเริ่มคลอหน่วย ฉันมองเห็นภาพเลย เขาจะพาผู้หญิงกลับมาบ้าน เธอจะตัวสูง ผมบลอนด์ยาวสลวย มีปริญญาหรูๆ พ่อแม่เขาจะรักเธอ พวกเขาจะแต่งงานกัน ส่วนฉันก็จะได้แต่มองอยู่ข้างสนาม
ฟีลิกซ์เอื้อมมือมาลูบผมฉัน “มองพี่สิ” เขาสั่ง ฉันหันหน้าไปมองเขา น้ำตาที่ยังไม่ไหลรินออกมาทำให้ภาพเขาพร่ามัว ฉันกะพริบตา น้ำตาหยดหนึ่งก็ไหลลงมา ฟีลิกซ์ประคองใบหน้าฉันด้วยมือข้างหนึ่ง ใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาให้
“มานี่สิ” เขากระซิบ แล้วโน้มใบหน้าลง ริมฝีปากเขาเฉียดผ่านริมฝีปากฉัน ลมหายใจฉันสะดุดในลำคอ ในที่สุด มันก็เกิดขึ้นจริงๆ เสียที ฉันหลับตาลง แล้วริมฝีปากของฟีลิกซ์ก็ประกบลงบนริมฝีปากล่างของฉัน เขาจับท้ายทอยฉันไว้ ทำให้จูบนั้นลึกซึ้งขึ้น มันนุ่มนวลและเชื่องช้า ราวกับว่าเขากำลังลิ้มรสมัน และฉันก็เช่นกัน ประทับมันไว้ในใจ ฉันจะจดจำจูบนี้ตลอดไป จูบแรกของฉันกับฟีลิกซ์ อย่างที่ฉันจินตนาการมาตลอด อย่างที่ฉันรู้มาเสมอ
เขาถอนริมฝีปากออกเล็กน้อย แต่ใบหน้าเรายังคงอยู่ใกล้กัน “พี่ไม่อยากไปเลย ฟลอร่า” เขาพูดอย่างจริงจัง “แต่พี่ต้องไป และพี่อยากให้หนูรอพี่นะ โอเคไหม ทำได้หรือเปล่า”
ฉันพยักหน้า อะไรก็ได้ หนูจะทำทุกอย่างที่พี่บอก
“สี่ปี เรียนให้จบ แล้วเราจะได้อยู่ด้วยกัน ตลอดไป” เขาพูด “หนูเป็นของพี่นะ ฟลอร่า”
ฉันกลืนน้ำลาย “แล้วพี่จะรอหนูด้วยไหม”
“พี่จะรอหนูตลอดไป”