Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 139

ฉันมองนิโคขับรถจากไป น้ำตาฉันหยุดไหลแล้ว ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนคนโง่ ฉันผละออกจากจูเลียนแล้วเงยหน้ามองเขา

"ฉันขอโทษจริงๆ ค่ะ" ฉันสูดน้ำมูก "ฉันไม่อยากจะร้องไห้เลย แต่มันห้ามไม่ได้ มัน... มันถาโถมเข้ามาน่ะค่ะ ฉันเดาว่าอย่างนั้น"

เขาไม่พูดอะไร ริมฝีปากเม้มแน่น ดวงตาของเขามีไฟลุกโชนอยู่ข้างใน ถึงกระนั้น...