บทที่ 1
(ตอนนั้น) ฉันเทส่วนผสมเค้กลงในพิมพ์อันหนึ่ง แล้วก็ทำแบบเดียวกันกับอีกสองพิมพ์ที่เหลือ ซึ่งขนาดเล็กลงเรื่อยๆ มันเป็นวันฤดูร้อนที่อากาศร้อนจัด ช่วงปลายเดือนสิงหาคม ฉันใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อบนหน้าผากแล้วเงยหน้ามองฮันนาห์ แม่ครัวของเรา “หวังว่ามันจะออกมาดีนะคะ”
เธอยิ้มให้ฉัน เค้กนี่เป็นสูตรของฮันนาห์ อันที่จริงแล้ว ส่วนใหญ่เธอเป็นคนทำนั่นแหละ แต่ฉันก็มีส่วนร่วมเยอะพอสมควรนะ ฉันเองก็ทำอาหารพอใช้ได้ แต่ไม่อยากเสี่ยงกับวันนี้เลย ทุกอย่างต้องสมบูรณ์แบบในวันนี้ ต้องสมบูรณ์แบบเท่านั้น
และมันจะต้องเป็นอย่างนั้น ฉันรู้สึกได้
พี่ฟีลิกซ์จะไปในวันรุ่งขึ้น ไปนานถึงสี่ปีเต็ม แน่นอน เขาคงแวะมาเยี่ยมบ้าง แต่มันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ฉันอยากไปกับเขาด้วยจัง เราเคยวางแผนกันไว้ก่อนหน้านี้ ตอนเราเด็กกว่านี้ เรารู้มาตลอดว่ามันจะต้องเกิดขึ้น พี่ฟีลิกซ์กับฉันหวังทุกวันว่าเราน่าจะเกิดปีเดียวกัน เราจะได้เข้ามหาวิทยาลัยพร้อมกัน จะได้ไม่มีใครคนใดคนหนึ่งถูกทิ้งไว้ข้างหลัง แต่เขาก็ดันแก่กว่า ฉันยังเหลือเรียนมัธยมปลายอีกตั้งสองปี ส่วนพี่ฟีลิกซ์ก็สอบติดพรินซ์ตันแล้ว
ตอนเราอายุ 10 ขวบกับ 12 ขวบ เราเคยคุยกันว่าพี่ฟีลิกซ์อาจจะพักเรียนสักสองปี หรือฉันอาจจะเรียนจบมัธยมปลายเร็วขึ้น หรือกระทั่งย้ายไปอยู่เมืองไหนก็ตามที่เขาไป แล้วเรียนต่อให้จบที่นั่น ตอนนั้นมันก็ฟังดูเข้าท่าดีหรอก แต่พอเราโตขึ้น มันก็ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้มากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าคุณจะวางแผนอะไรไว้ดีแค่ไหน ชีวิตก็มักจะมีเรื่องเข้ามาแทรกเสมอ
แต่มันจะไม่เป็นไรใช่ไหม?
ยังไงก็ตาม ฉันก็ไม่มีเวลาให้กังวลมากนัก คืนนี้เป็นปาร์ตี้เลี้ยงส่งพี่ฟีลิกซ์ ฉันวางแผนทั้งหมดเพื่อเขา เค้กนี่ก็เพื่อเขา เค้กแบล็กฟอเรสต์ ของโปรดของเขา เพื่อนๆ ของเขาจะมาที่นี่ด้วย พวกเขาช่วยฉันจัดการเรื่องเหล้า แล้วฮันนาห์ก็กำลังทำอาหารสำหรับงานปาร์ตี้อยู่เหมือนกัน มันจะต้องสนุกแน่ๆ
ฉันจะเก็บความกังวลไว้สำหรับพรุ่งนี้ หลังจากที่เขาไปแล้ว นั่นคือทั้งหมดที่ฉันจะทำตลอดสี่ปีที่เขาอยู่ที่นั่น กังวล... และรอคอย
มันยากที่จะอธิบายความสัมพันธ์ระหว่างพี่ฟีลิกซ์กับฉัน เราเป็นเพื่อนกัน...มั้ง แต่ฉันไม่ชอบคำนั้นเลย ฉันรู้จักพี่ฟีลิกซ์มาตั้งแต่จำความได้ เขาอยู่ที่โรงพยาบาลตอนฉันเกิด กับแม่ของเขา เพื่อนสนิทของแม่ฉัน ตอนนั้นเขาเพิ่งสองขวบ แน่นอนว่าเขาจำไม่ได้หรอก แต่เขาก็อยู่ที่นั่น และนั่นก็ถือว่าสำคัญ เราไม่เคยห่างกันเลยตั้งแต่นั้นมา เขาเป็นเพื่อนฉันตอนประถม เป็นผู้ปกป้องฉันตอนมัธยมต้น แล้วก็เป็นทุกอย่างตอนมัธยมปลาย คำว่า 'ทุกอย่าง' เป็นคำที่ดีนะ เขาคือ... ทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน
ทิลลี่ เพื่อนฉัน บอกว่าเขาเป็นแฟนฉัน แต่ฉันเกลียดคำนั้น แล้วเขาก็ไม่เคยใช้คำนั้นเลย ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียว ฉันไปงานพรอมกับเขา เขาไม่เคยคบใครอื่นเลย แล้วเขาก็ไม่ยอมให้ฉันคบใครเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะคบใครหรอกนะ เขาก็ไม่เคยจูบฉันเหมือนกัน มันติดอยู่ตรงนี้แหละ ถ้าเพียงแต่เขาจูบฉัน ฉันก็คงจะรู้ว่าสถานะของเราอยู่ตรงไหน ฉันเห็นจังหวะแบบนั้นมาหลายครั้งแล้ว อย่างตอนนั้นในอ่างน้ำร้อนของเขา หรือตอนนั้นบนดาดฟ้าหลังจากที่ฉันเพิ่งร้องไห้เสร็จ แต่มันก็ไม่เคยเกิดขึ้นเลย
“พรินซ์ตันเป็นโรงเรียนที่ดีนะ” ฮันนาห์พูดขึ้นเรียบๆ “ฟีลิกซ์จะได้เพื่อนใหม่เยอะแยะ แล้วก็จะเจอสาวๆ เก่งๆ ด้วย”
ฉันกลืนก้อนสะอื้นลงคอ นั่นเป็นอีกความกลัวหนึ่งของฉัน เรื่องผู้หญิง จะเป็นยังไงถ้าเขาไปที่นั่นแล้วตกหลุมรักใครเข้า? จะเป็นยังไงถ้าผู้หญิงคนนั้นเกลียดฉันแล้วบอกไม่ให้เขาคุยกับฉันอีกเลย?
แฮนนาห์สังเกตเห็นสีหน้าของฉันก็หัวเราะเบาๆ เธอลูบหัวฉันเบาๆ “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ คุณฟลอร่า” เธอหยอกล้อ “เด็กคนนั้นน่ะหลงเธอจะแย่”
ฉันกลอกตา “เขาก็แค่เพื่อนฉันน่า แฮนนาห์”
เธอยิ้ม “จ้ะ”
ขณะที่รอเค้กอบ ฉันก็ลงมือตีครีมสำหรับแต่งหน้าเค้ก นี่เป็นสิ่งที่ฉันถนัด ฉันเลยทำเอง ส่วนแฮนนาห์ก็ไปเตรียมอาหารอย่างอื่นต่อ
ประมาณสองชั่วโมงต่อมา เค้กก็พร้อม ฉันเขียนข้อความสั้นๆ ง่ายๆ ว่า ‘คิดถึงแล้วนะ’ บนชั้นบนสุด หวังว่าเขาจะชอบมัน หวังว่าเขาจะไม่คิดว่ามันเลี่ยนไปนะ พอเอาเค้กไปแช่ตู้เย็น ฉันก็วิ่งกลับไปห้อง อาบน้ำเร็วๆ แล้วเปลี่ยนเป็นชุดเดรสฤดูร้อนสีชมพูน่ารักๆ เฟลิกซ์ชอบเวลาฉันใส่สีชมพู เขาบอกว่ามันทำให้ฉันดูเหมือนดอกไม้สวยๆ
หลังจากแต่งตัวเสร็จ ฉันก็วิ่งลงไปข้างล่าง งานปาร์ตี้จะจัดข้างนอก ตรงสนามหญ้าในบริเวณบ้านเรา แฮนนาห์เริ่มตกแต่งไปบ้างแล้ว ฉันรีบเข้าไปช่วยเธอ ติดไฟประดับ แล้วก็ป้ายผ้าที่เขียนว่า ‘ขอให้เฟลิกซ์โชคดี!’ กับป้ายเล็กๆ อีกอันว่า ‘พรินซ์ตันรออยู่’ พอถึงสองทุ่ม เพื่อนๆ ของเฟลิกซ์ก็เริ่มทยอยกันมา เขายังไม่รู้เลยว่ามีปาร์ตี้ ฉันต้องเป็นคนโทรเรียกเขามาที่บ้าน แล้วเราก็จะเซอร์ไพรส์เขา พอทุกคนมาครบ ฉันก็ปิดไฟในสวน เขาจะได้มองไม่เห็นอะไรเลย จากนั้นก็โทรหาเฟลิกซ์
“นี่! อยากมาเที่ยวเล่นที่บ้านไหม” ฉันถามเสียงร่าเริง ฟังดูดี๊ด๊าไปหน่อย ฉันไม่อยากให้เขาจับได้เลย
“อีก 5 นาทีถึง” เขาตอบแล้ววางสายไปเลย ฉันรู้ว่าเขาคงออกมาแล้วแน่ๆ เขาอยู่บ้านถัดไปสองหลัง ใช้เวลาไม่เกิน 5 นาทีที่เขารับปากไว้หรอก
“เร็วเข้า!” ฉันประกาศ “เขากำลังมาแล้ว”
ทุกคนต่างก็รีบหาที่ซ่อนตัวเงียบๆ ปาร์ตี้เซอร์ไพรส์กับแผนการพวกนี้มันอาจจะดูเหมือนเด็กๆ ไปหน่อย แต่เพื่อนๆ ของเขาก็น่ารักพอที่จะเล่นตามน้ำไปกับฉัน ทุกคนดีกับฉันก็เพราะเฟลิกซ์ อะไรๆ คงเปลี่ยนไปมากหลังจากเขาไป
เขาเดินมาถึงหน้าประตูบ้านฉันโดยไม่ทันสังเกตเห็นความวุ่นวายตรงข้างๆ สนามหญ้า ฉันเปิดประตูก่อนที่เขาจะมีโอกาสกดกริ่งเสียอีก “ไง!” ฉันทักแบบสบายๆ
เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า หรี่ตามอง “แต่งตัวไปไหนมา?”
ฉันยักไหล่ “เพิ่งกลับจากข้างนอก”
เขาเอียงคอ จ้องฉัน “กับใคร?”
“เธอไม่รู้จักหรอก” ฉันตอบ “ไปนั่งเล่นในสวนกันไหม?”
เขายักไหล่ “ตามใจเธอเลย ฟลอร่า” ฉันยิ้มกว้างแล้วคว้ามือเขา เดินพาเราไปที่สวน ฉันยังคงจูงมือเขาตามหลัง แล้วก็ทำทีเป็นไม่สนใจ กดสวิตช์เปิดไฟ ทุกอย่างสว่างวาบขึ้นมาทันใด ทุกคนปรากฏตัวให้เห็น แล้วเสียงเพลงก็เริ่มขึ้น มันสมบูรณ์แบบมาก
“เซอร์ไพรส์” ฉันกระซิบกับเฟลิกซ์ ยิ้มให้เขา
เขากอดฉันแน่นแล้วอุ้มฉันลอยขึ้นจากพื้น ฉันหัวเราะคิกคัก เอาขาเกี่ยวรอบเอวเขา แทบจะละลายอยู่ในอ้อมกอดของเขา ท่ามกลางความวุ่นวายของวันนี้ ฉันลืมไปจริงๆ ว่าฉันจะคิดถึงเขามากแค่ไหน ทั้งสัมผัสจากอ้อมแขนที่โอบรอบตัวฉัน น้ำเสียงที่นุ่มนวลเป็นพิเศษเวลาเขาคุยกับฉัน สีหน้าเจ้าเล่ห์ของเขาก่อนจะทำอะไรที่รู้ว่าฉันต้องหงุดหงิด
“ขอบใจนะ” เขากระซิบ ก่อนจะวางฉันลงให้ยืนบนพื้นอีกครั้ง เขาขยี้ผมฉันเบาๆ ยิ้มให้ฉัน “เธอน่ารักจริงๆ ฟลอร่า”