Hoofdstuk 4
Lug Nut
Ik breng Lilly naar de garage waar de jongens en ik oefenen. Toen ik haar vertelde dat de jongens die ik haar wilde voorstellen in een band zitten, sprak ik de waarheid. We spelen elke donderdagavond in een bar aan de rand van de stad. Ik leidde haar naar binnen met mijn hand stevig op haar onderrug. Ik kan haar nervositeit voelen, of het nu komt doordat ze me niet wil teleurstellen of omdat ze voor mensen moet zingen, dat weet ik niet zeker. Ik weet dat ze me niet zal teleurstellen. Zelfs als de jongens haar niet leuk vinden, zal ze me nog steeds niet teleurstellen. Ze heeft het geprobeerd, dat is alles wat ik kan vragen. Ik denk niet dat het een probleem zal zijn. Ik weet dat mijn jongens haar geweldig zullen vinden.
De jongens begroeten me allemaal wanneer ik binnenkom. "Jongens, er is iemand die ik jullie wil laten ontmoeten." Ik zorgde ervoor dat Lilly voor me stond terwijl de jongens zich om ons heen verzamelden. "Dit is Lilly." Ze geeft een verlegen zwaai. Ik wijs naar de jongens, beginnend van links naar rechts. "Lilly, dit is Rick, drummer." Hij schudt haar hand. "Steve, basgitaar. Dez, keyboard. Neil, rockzang. Connor, elektrische gitaar. En je kent mij. Ik doe wat countryzang." Wanneer ik dat zeg, schieten haar ogen naar me toe. Ik weet dat ze iets wil zeggen, maar ze doet het niet. "Jongens, ik heb Lilly vandaag meegenomen omdat ik denk dat jullie haar moeten horen. Ze heeft geweldige zangkunsten die we kunnen gebruiken. En ik heb gehoord dat ze behoorlijk goed is in gitaar spelen." Neil zegt: "Oh ja? Laten we je horen." Lilly kijkt onzeker. "Het is oké. Lilly, stel je gewoon voor dat je een privéconcert geeft aan de tweeling." Ze knikt. "Oké. Wat willen jullie horen?" "Alles waar jij je comfortabel bij voelt," zei ik tegen haar. Ik kan de onzekerheid in haar ogen zien, maar ze zet door door eerst diep adem te halen en dan haar ogen te sluiten. Het duurt even voordat ze begint met 'Stay' van Sugarland.
Terwijl ze begint te zingen, kijk ik naar de reacties van de andere jongens. Wanneer ze bij de tweede regel van het liedje komt, pakt Neil zijn akoestische gitaar en speelt mee. Als ik naar hun gezichten kijk, weet ik dat ik gelijk had. Dez en Connor staan met open mond. Ze zijn net zo onder de indruk als ik was toen ik haar voor het eerst hoorde in de speelkamer. Ze is zelfs nog beter nu. Ik voel dat ze er veel meer in legt dan toen ze aan het gek doen was. Wanneer ze het liedje afmaakt, zegt niemand een minuut lang iets. Ik denk niet dat ze weten wat ze moeten zeggen. Er is geen manier om te beschrijven wat we net hebben gehoord.
Eindelijk zegt Neil: "Lug zegt dat je gitaar speelt. Laat ons zien wat je kunt." Lilly schuifelt van de ene voet op de andere. "Oh, ik heb een tijdje niet gespeeld." "Pak gewoon een gitaar en probeer het. Wat kan het kwaad?" zegt Neil. Lilly kijkt naar mij voor goedkeuring. Ik heb haar nog niet horen spelen en ben nieuwsgierig, dus ik knik. Ze loopt naar Connor en vraagt verlegen of ze zijn gitaar mag gebruiken. Hij helpt haar om hem om te doen en zorgt ervoor dat hij is ingeplugd. Dan geeft hij haar wat ruimte. Net als daarvoor haalt ze diep adem en sluit haar ogen. Haar handen trillen wanneer ze haar vingers over de snaren beweegt. Ze speelt de eerste paar akkoorden, maar dat is alles wat nodig is voordat ze overgaat in een riff van "You Give Love a Bad Name" van Bon Jovi. Deze keer gaat Rick op de drums mee spelen. Verdomme, ze is goed. Ze mist geen akkoord of timing. Lilly en Rick spelen samen alsof ze al jaren samenspelen. Het is geweldig om te zien.
Wanneer Lilly stopt met spelen, geeft ze de gitaar terug aan Connor en bedankt hem dat ze mocht spelen. Ze loopt terug naar mij. Ze kijkt nerveus om zich heen, wachtend tot iemand iets tegen haar zegt. Ik kan zien dat ze het ergste verwacht. Maar ik wil nog één ding proberen voordat ik iets tegen haar zeg. "Lilly, ik ga iets zingen. Als je het kent, wil ik dat je met me meezingt." Ik begon 'Easy' van Rascal Flatts te zingen. Het is een duet en ik wil zien of we samen kunnen werken. Ik kijk naar haar terwijl ik mijn deel zing. Ze tikt het ritme met haar vingers op haar benen en tikt met haar voet. Wanneer het bij het deel komt waarvan ik hoop dat ze het zal zingen, stelt Lilly me niet teleur. Ze mist geen enkele maat. En wanneer we tegelijkertijd zingen, zingt ze precies met me mee. Onze stemmen mengen zich harmonieus met elkaar. Met één verschil. Lilly houdt deze keer haar ogen niet gesloten. Ze kijkt recht naar mij. En de glimlach die ze heeft. Wauw. Ik heb haar eerder zien glimlachen. Heel vaak zelfs. Maar deze glimlach verlicht de hele kamer. Het is een glimlach van pure vreugde. Totdat het lied eindigt. Dan kijkt ze weer naar de grond. Ik moet nog één ding controleren. "Lilly, ik moet proberen met Neil te zingen. Ik wil zien wat jouw bereik is." Ze knikt. Kijkt naar Neil en zegt: "Jij begint." Neil kiest een nummer van Peter Cetera, 'The Next Time I Fall'. Ze voeren het vlekkeloos uit. Er is niemand met wie ze niet compatibel is.
Na een minuut stilte kijk ik naar mijn bandleden. Ik weet dat ze nadenken over hoe we haar aan onze groep kunnen toevoegen. Ik denk dat de stilte te veel was voor Lilly, want ze zegt: "Weet je nog je belofte, Lug Nut." Ik weet dat de belofte inhield dat ik niet boos zou zijn als de ontmoeting slecht zou gaan. Ik loop naar haar toe en leg mijn handen op haar schouders. "Lilly, kijk naar me." Wanneer ze opkijkt, zeg ik: "Ik zou nooit boos op je kunnen zijn. Je bent geweldig. Ik denk dat we alles gewoon even moeten verwerken. Voor iemand zo klein heb je een krachtige stem. En te bedenken dat die al bijna een jaar verborgen was." "En je vingers vlogen over de snaren. Snaren waarvan ik dacht dat je ze niet eens kon bereiken met je kleine handen," zegt Conner. Neil komt erbij: "Lilly, jij. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Wauw. Gewoon wauw. Ik spreek volgens mij voor ons allemaal als ik vraag: Wil je bij onze band komen? We kunnen je echt gebruiken. Nee, we hebben je nodig. We spelen in een café voor ongeveer vijftig mensen. Maar met jou erbij. Kunnen we de tent vol krijgen."
"Ik weet het niet. Ik heb nog nooit voor iemand gezongen. Tenzij je mijn muziekleraar op de middelbare school meetelt. Wat als ik vreselijk ben?" Dez voelt de behoefte om iets te zeggen: "Lilly, vreselijk zijn is geen probleem voor jou. Ik denk niet dat je slecht kunt zijn, zelfs als je het probeert." Lilly kijkt naar mij. Ze houdt mijn blik een minuut vast. Ik weet dat ze naar iets zoekt. Of we de waarheid spreken. Of het aanbod echt is. Of ik het goed vind dat ze meedoet. Verdomd ja, ik wil haar erbij. Het enige wat ze voor onze band kan doen, is ons beter maken. Wat ze ook zoekt, ze vindt het, want na een minuut glimlacht ze naar me en zegt: "Ja, ik wil graag bij jullie komen. Dank je wel."
Ik til haar op en draai haar rond: "Nee, Lilly. Dank jij." Nu we dat geregeld hebben, informeren we haar over de oefendata. We vertellen haar over het café waar we spelen. We gaan morgen praten met Harris, de eigenaar van het café, zodat hij geen probleem heeft om Lilly binnen te laten omdat ze minderjarig is. Ze zal niet drinken of feesten. Alleen spelen met de band. En ons helpen er goed uit te zien en beter te klinken.