Hoofdstuk 4: Een oude vampier redden!
Demetri, die eindelijk de dochter van de Generaal had ingehaald, verstijfde toen hij de vrouw roerloos in Selena's armen zag liggen. Zonder een woord te zeggen, tilde hij haar op en rende weg, vermoedelijk naar haar vader, en liet Selena helemaal alleen achter, zich afvragend wat er in hemelsnaam aan de hand was. Selena knipperde verrast met haar tranen weg en voelde zich uit haar evenwicht gebracht.
Moest Demetri haar niet beschermen? Demetri is niet het type om zijn plichten zomaar te verwaarlozen en niets te doen, dus kwam Selena tot de conclusie dat deze vrouw misschien heel belangrijk voor hem was om haar zomaar midden in het bos achter te laten. Een misselijk gevoel bekroop Selena toen ze zich het gezicht van de vrouw herinnerde. Ze werd plotseling overvallen door een hoop vragen. Was de vrouw een lang verloren tweelingzus van haar of dacht ze er te veel over na? Er wordt immers gezegd dat er minstens zeven mensen op de wereld zijn die op elkaar lijken, maar iets in haar gedachten neigde meer naar de tweelingtheorie. Ze wist immers niets over haar familie of of ze überhaupt nog familie had. Haar vader had altijd dichtgeklapt wanneer ze naar haar familie vroeg. En de vrouw had haar naam gekend... Hadden ze elkaar misschien eerder ontmoet?
Selena schudde timide haar hoofd. Ze was er zeker van dat ze elkaar nog nooit eerder waren tegengekomen, zelfs niet vluchtig. Selena had een perfect geheugen en herinnerde zich altijd zelfs de kleinste details.
Selena begon te rennen, op weg terug naar haar clan. Ze stopte abrupt midden in haar run toen kreten de lucht vulden... van een vrouw...
Ze aarzelde een fractie van een seconde voordat ze naar de richting van de kreten rende.
Er waren ongeveer twaalf mannelijke vampiers met maskers die de vrouw aanvielen. Tot Selena's verbazing zag ze dat, hoewel de vrouw zwaar in de minderheid was, er geen greintje angst in haar ogen te zien was. Ze was duidelijk tijd aan het rekken totdat hulp zou arriveren. Hoe kan iemand zo kalm zijn, zelfs op de rand van de dood?
Een blik was genoeg voor Selena om te zien dat de vrouw een oude vampier was, extreem krachtig en ervaren. Haar ogen waren koud en berekenend en er was geen spoortje angst in te bekennen.
Terwijl de anderen werden afgeleid door haar scherpe kreten, viel ze de vampier het dichtst bij haar aan met adembenemende snelheid, en binnen een oogwenk lag de lange vampier dood op de grond.
Selena besloot haar een handje te helpen en stapte uit de schaduwen van de boom. De moordenaars stopten en staarden haar ongelovig aan. Het was toen dat Selena besefte dat deze vampiers precies dezelfde kleding en banden droegen als de vampiers die de vrouw net in de rivier hadden gegooid. Duidelijk hadden ze een soort verbinding. Ze balde automatisch haar vuisten toen ze zich herinnerde hoe wreed ze met een verlamde vrouw waren omgegaan.
Maar tot Selena's verrassing realiseerde ze zich dat er iemand was die nog meer verrast was door haar verschijning dan de moordenaars zelf... het was de oude vrouwelijke vampier. Een fractie van een seconde schoten haar ogen verward naar Selena's benen, daarna schoten haar ogen omhoog en fixeerden zich op haar rommelige, rode haar en iets intens passeerde haar gezicht. Selena kantelde haar hoofd en staarde de vrouw verward aan.
Ze keek haar zo intens en emotioneel aan alsof ze geen vreemden voor elkaar waren. Haar ogen verborgen iets rauws en intens. Selena had echter niet veel tijd om na te denken over de vreemde reactie van deze vrouw op haar, want de forse vampier had gebruikgemaakt van de afleiding en richtte een mes recht op de vrouw.
"Duik!", beval Selena en de vrouw dook onmiddellijk zonder vragen te stellen en het mes vloog langs haar heen en ging recht op Selena af. Ze ving het mes op enkele centimeters van haar neus en glimlachte zelfvoldaan naar de vampier achter de vrouw.
"Nu, mijn beurt", zei ze zelfvoldaan en gooide het mes recht naar het hart van de vampier en Selena wenste dat het vlam zou vatten. De vampier schreeuwde luid terwijl zijn lichaam begon te veranderen in as.
"Help me," smeekte hij haar.
Selena tuitte haar lippen bij de gevallen vampier, wierp de rest van de vampiers een hooghartige blik toe en verklaarde zelfingenomen: "Oh schat, als je echt denkt dat je van mij kunt winnen, ben je ofwel heel dom of heel waanzinnig, en daar kan ik je echt niet mee helpen."
De vrouw wierp Selena een trotse blik toe, stak haar borst naar voren terwijl ze het vuil van haar kleren veegde. Ze keek Selena tevreden aan, als een ouder die voor het eerst zijn kind op het podium ziet optreden.
Selena keek in de ogen van degene die ze als de leider van de bende beschouwde en spuugde naar hem: "Waar kijk je naar? Rennen."
De mannen wierpen elkaar een snelle blik toe, keken naar hun gevallen kameraad en renden weg zonder nog een seconde te verspillen.
Selena draaide zich om en wierp een nieuwsgierige blik op de vrouw, haar van top tot teen onderzoekend.
Selena wilde haar vragen waarom ze werd aangevallen. En had ze enige connectie met de vrouw die net was verdronken, aangezien ze beiden door dezelfde bende waren aangevallen?
De vrouw deed een stap naar voren en legde liefdevol een hand op Selena's wang, een traan viel uit haar linkeroog. Selena knipperde verrast toen ze in een paar koperbruine ogen staarde... dezelfde ogen als die van de dode vrouw.
"Ik zal terugkomen voor jou... maar nu moet ik ervoor zorgen dat ze allemaal dood blijven. Ik kan ze niet zomaar laten gaan... niet nu ze jou hebben gezien," zei ze zacht terwijl Selena daar bevroren stond, niet wetend wat ze van haar verklaring moest maken.
Voordat Selena kon reageren, rende de vrouw de bossen in achter hen aan. Selena realiseerde zich dat haar vermoedens juist waren. Ze was inderdaad verwant aan de vrouw die in de rivier was gedumpt. Maar wat bedoelde ze met dat ze hen niet kon laten leven omdat ze Selena hadden gezien? En waarom ging ze vrijwillig achter haar eigen belagers aan? Wie was precies de belager en wie het slachtoffer? Terwijl ze hen achterna ging, leek ze zich geen zorgen te maken en iets zei Selena dat de vrouw echt geen hulp nodig had. Ze kon het allemaal zelf aan.
Net op dat moment verscheen Demetri recht voor Selena en ze deinsde terug van schrik.
"Hoe vaak moet ik je zeggen niet zo stilletjes op me af te sluipen?" riep Selena geïrriteerd naar hem.
"Selena, je vader heeft je bevolen om onmiddellijk naar huis terug te keren," verklaarde hij zonder enige emotie en Selena zuchtte gefrustreerd terwijl ze in de richting keek waar de vrouw naartoe was gegaan. Hoewel ze een beschermend gevoel had tegenover de vrouw, was ze er zeker van dat de vrouw zichzelf wel kon redden.
"De vrouw... is zij?" vroeg Selena twijfelend.
Demetri knikte weemoedig en Selena voelde een doffe pijn in haar borst. Ze kon niet helemaal begrijpen wat er met haar gebeurde... Ze werd in haar clan de ijsprinses genoemd omdat ze altijd een pokerface had en niemand echt kon raden wat er in haar omging. En ze was ook geen emotioneel persoon. Ze had geen idee waarom de dood van een vreemde haar zoveel deed.
Selena schudde haar hoofd en zei toen: "Ik denk dat dat haar moeder was die ik net heb gered."
Demetri wierp haar een verraste blik toe, zijn gezicht werd nog bleker.
"Haar moeder?" herhaalde hij paniekerig en Selena knikte, verward door zijn reactie.
Demetri schudde plotseling Selena's schouders fel en beval met een gespannen toon: "Selena, ga nu naar huis... Ik zal de vrouw achterna gaan en haar informeren dat het lichaam van haar dochter bij ons is... Maar jij moet nu naar huis... NU."
Selena knipperde verrast door de urgentie en paniek in zijn stem. Nooit eerder had hij zo tegen haar gesproken. Ze vertrouwde Demetri blindelings, omdat hij al die jaren haar trouwe metgezel was geweest, dus besloot ze zijn bevel op te volgen... voor nu.
Ze rende naar haar clan, haar hoofd vol met talloze vragen.