#Chapter 2 Echtscheiding
Fiona's POV
Ik kijk om me heen in de slaapkamer terwijl ik uit bed stap, en neem elk meubelstuk en alle herinneringen die erbij horen in me op. De meeste zijn goed.
Dit huwelijk is een goed huwelijk geweest.
Het begon misschien als een contractuele regeling, die drie jaar duurde, maar voor mij evolueerde het al snel naar iets diepers. Ik geloofde ooit dat hetzelfde gold voor Micah, totdat ik hem in het ziekenhuis met Rowena zag.
Hoe dan ook, ons driejarige pact loopt bijna ten einde. Nu kan ik weggaan, zodat hij bij de liefde van zijn leven kan zijn en samen hun kind kan opvoeden, terwijl ik naar de achtergrond verdwijn.
Mijn telefoon gaat; het is Antonia, mijn beste vriendin.
"Hoi, hoe gaat het?" vraagt ze terwijl ik opneem, wezenloos om me heen starend in de kamer.
"Zo goed als het kan, denk ik. Ik wist dat dit huwelijk altijd een vervaldatum had," antwoord ik lusteloos.
"Ik begrijp het, maar ik dacht dat hij, gezien hoe goed jullie met elkaar opschieten, het contract misschien zou willen verlengen."
Tranen wellen op als ik terugdenk aan al onze brunches en telefoongesprekken, waarin ik opschepte over mijn huwelijk met Micah.
"Hij trouwde alleen met mij om zijn vader, de koning, te provoceren. Het lijkt erop dat dat alles is wat Micah doet—alles om zijn vader te irriteren. Hij wist dat de koning wilde dat hij met Rowena zou trouwen, dus trouwen met een arme met een slechte bloedlijn was zijn uitweg."
"Je weet niets over je bloedlijn," zegt Antonia. Ik voel haar met haar ogen rollen door de telefoon.
"Denk je echt dat een sluimerende wolf tot een goede bloedlijn behoort?" vraag ik haar, geïrriteerd.
"Dat leek Micah niet te deren. Hij gaf er nooit om dat je wolf sluimerde en je geen geur had."
Ik sta op uit bed en loop door de kamer. "Nee, hij gaf er niet om omdat het een huwelijk met een vervaldatum was. Hij was niet van plan om kinderen met mij te krijgen. Ik was gewoon een middel om zijn vader te provoceren, en ik kreeg het miljoen dat ik nodig had voor de operatie van mijn vader, dus het was een win-win."
Antonia voelt mijn stemming aan en verandert van onderwerp. "Over je vader gesproken, hoe gaat het met hem?" vraagt ze, wat een glimlach op mijn gezicht tovert.
Fenris is niet mijn biologische vader. Ik was een verlaten baby zonder kennis van mijn afkomst. Het was Fenris die me redde van een mensenhandelaar, een ware held in mijn leven. Hij was vroeger miljardair, maar drie jaar geleden ging hij failliet, waardoor hij financieel geruïneerd was.
Toevallig werd hij in deze moeilijke tijd ook ernstig ziek en had hij een miljoen dollar nodig voor een levensreddende operatie.
Het was Micah die tussenbeide kwam en de financiële steun bood die uiteindelijk het leven van mijn vader redde, en wat er nu ook gebeurt, ik zal hem daar altijd dankbaar voor zijn.
Ik sta op het punt om te antwoorden als ik de voordeur hoor opengaan. Ik geef haar snel een update over de toestand van mijn vader en hang op, dankbaar dat ze het gesprek eindigt door me te laten weten dat ze er altijd voor me zou zijn. Het geeft me de moed om door te gaan met wat ik moet doen.
Ik ga naar de woonkamer. Micah staat bij de grote ramen, starend naar de tuinen.
Ik kijk hem even aan. Hij is zich bewust van mijn aanwezigheid, zelfs zonder geur kan hij me identificeren door het parfum dat ik dagelijks gebruik. Hij lijkt tevreden en in een goede stemming, waarschijnlijk van het tijd doorbrengen met Rowena.
"Goedenavond, vrouw," begroet hij zonder zich om te draaien.
Die woorden steken in mijn hart. Hij gebruikt ze elke avond als we elkaar ontmoeten, en de wetenschap dat ik ze nooit meer zal horen, maakt dat ik me wil terugtrekken in de slaapkamer en me opsluiten.
"Goedenavond, man," antwoord ik, hoewel de woorden gespannen klinken. Hij komt dichterbij met een frons op zijn gezicht. Terwijl hij mijn gezicht streelt, leun ik in zijn aanraking, beseffend dat het uit gewoonte is, niet uit genegenheid.
Hij heeft nu zijn ware liefde terug in zijn leven, waardoor ik overbodig ben.
"Er is iets dat ik met je wil bespreken," zegt hij.
Ik open mijn ogen en merk de lichte kromming van zijn lippen op. Hoe kan hij vrolijk zijn over dit gesprek? Is hij blij om van mij af te komen en me te vervangen door Rowena?
"Ik heb ook iets om met je te bespreken," antwoord ik, mijn blik op de grond gericht. Dit zal een van de moeilijkste dingen zijn die ik ooit heb gedaan. Ik wil dit huwelijk niet beëindigen of deze man verlaten, maar ik weiger hem te delen.
"Jij eerst," dringt hij aan, zijn toon licht.
"Zoals je weet, verloopt ons huwelijkscontract over een paar dagen," begin ik, en zijn lippen krullen iets meer omhoog. Micah is nooit wreed geweest, en toch staat hij hier, glimlachend bij het vooruitzicht van onze scheiding.
"Dat klopt," erkent hij, de rest van de woorden onuitgesproken latend.
Ik slik moeizaam en ontmoet zijn blik. Ik zal hier niet verlegen over doen.
"Ik wil de scheiding nu. Er is geen reden om die extra dagen te wachten," zeg ik, mijn woorden koud en emotieloos. Het is de enige manier waarop ik kan voorkomen dat ik mezelf in zijn armen werp en hem smeek om voor mij te kiezen.
De glimlach verdwijnt van zijn gezicht en zijn ogen verharden, waardoor hij verandert in een standbeeld.
"Als dat is wat je wilt. Ik hoop dat het geen beslissing is waar je spijt van zult krijgen," knikt hij, en loopt dan het appartement uit. Ik kijk hem na, mijn keel doet pijn terwijl ik de drang weersta om hem terug te roepen.
Ik haal de scheidingspapieren die ik had voorbereid uit mijn tas en staar ernaar. Het harde zwart-wit vervaagt terwijl de tranen over mijn wangen stromen.
Ik pak de pen en zet mijn handtekening op de scheidingspapieren voordat ik de tas oppak die ik heb ingepakt en naar de deur loop.
Ik werp een laatste blik op de kamer, waar ooit zoveel vreugde werd gedeeld. Alles wat ik ooit wilde, is dat hij gelukkig zou zijn, en ik hoop dat hij dat geluk bij Rowena vindt.
Met een laatste weemoedige blik verlaat ik de plek die de afgelopen drie jaar mijn thuis is geweest.
Micah’s POV
"Als je niet aan mijn standaarden kunt voldoen in je werk, zal ik iemand vinden die dat wel kan. Zijn alle mensen die ik heb aangenomen incompetent?" bulder ik naar de rug van een van mijn senior officieren terwijl hij zich terugtrekt.
Ik ben de oprichter van Lycan Incorporated, een bedrijf dat ik vanaf de grond heb opgebouwd. Het is een van de meest succesvolle bedrijven in alle koninkrijken, en het heeft me een miljardair gemaakt op eigen kracht, zonder de rijkdom en prestige die komen met koninklijke status.
Kijkend naar mijn kantoor, hoor ik het gedempte gefluister van mijn werknemers.
Vergeten ze dat hun baas een Lycan is met een scherp gehoor?
Ze mompelen speculaties over waarom ik vandaag iedereen berisp, geen van hen komt in de buurt van de waarheid.
Een klop op mijn kantoor deur trekt mijn aandacht, en ik richt een strenge blik op mijn assistent, die reageert met een guitige grijns.
"Ga weg, Colin," grom ik naar hem, maar zoals gewoonlijk negeert hij me en komt binnen, sluit de deur achter zich.
"Waarom heb je die bloemen?" grom ik naar hem, mijn ogen flikkerend met de wolf in mij, in een poging hem te intimideren.
Colin ontmoet simpelweg mijn blik en wijst naar de bloemen. "Je hebt deze besteld en me opgedragen ze vandaag naar je te brengen."
In zijn andere hand houdt hij een dossier. "Dit is de lijst met parfumbedrijven die je hebt aangevraagd. Bekijk ze en kies de bedrijven waarin je geïnteresseerd bent, dan regel ik de interviews."
Ik staar hem een moment aan, en hij flitst weer die brutale grijns. Colin is al vele jaren mijn assistent, een vertrouweling die ik vertrouw met mijn plannen en de meeste van mijn geheimen.
"Geef me het dossier en gooi die bloemen weg," instrueer ik, mijn hand uitstrekkend voor het dossier, dat hij me overhandigt.
"Dat is alles voor nu," zeg ik, terwijl ik een neutrale toon aanhoud en hem zie vertrekken met de rozen. Ze waren bedoeld om mijn derde huwelijksverjaardag met Fiona vandaag te vieren.
Achterover leunend in mijn stoel, haal ik mijn handen over mijn gezicht. Ik open mijn bureaula en haal een contract tevoorschijn, een verlenging van ons huwelijk, een die een leven lang zou duren.
Fiona was lief, intelligent en aanhankelijk, belichaamde alles wat ik in een vrouw verlangde.
Tot ze dat niet meer was.
Tot gisteren, toen ze mijn leven verliet.
Vanmorgen werd ik wakker in een leeg bed en een nachtkastje met ondertekende scheidingspapieren.
Ik kijk neer op de contractuele huwelijksverlenging in mijn handen. Woede welt in me op, en ik wil ze aan stukken scheuren.
Toch kan ik het om een onverklaarbare reden niet over mijn hart verkrijgen.
Ik laat een zucht ontsnappen en leg de papieren terug in de la.