Vertrekken
Snel grijp ik mijn koffer uit de inloopkast en gooi hem op het bed. Eerder had ik de kleding die ik mee wilde nemen al geselecteerd en in een lade gesorteerd. Casual en formele kleding, wat stiletto's en sportschoenen en alles op mijn kaptafel schuif ik in één ruk in de koffer. Wanneer hij zo vol is dat ik hem amper nog dicht kan ritsen, pak ik hem op en zet hem bij de deur. Ik pak mijn handtas en controleer of al mijn officiële documenten en persoonlijke creditcard er nog in zitten. De kaart die Jasper me gaf, laat ik op de schone kaptafel liggen.
Terwijl ik om me heen kijk, valt mijn oog op een foto van Jasper en mij aan de muur. Deze werd gemaakt tijdens onze ceremonie drie jaar geleden, toen we nog zo zeker waren van onze toekomst samen.
Ik loop ernaartoe, onzeker of ik hem mee moet nemen. Met mijn vertrek wil ik een streep zetten onder alles wat met deze roedel te maken heeft. Ik zal alleen mijn familie herinneren, maar ik zal ze voorlopig niet contacteren. In een brief aan hen heb ik alles uitgelegd. Ik zal deze in hun brievenbus doen voordat ik ga.
Ik heb ook een brief voor Jasper waarin ik hem vertel over mijn motief om hem zijn vrijheid terug te geven.
Ja, ik weet dat ik laf ons verbond verbreek nu hij miljoenen kilometers ver weg is voor roedelzaken. Maar begrijp alsjeblieft, Jasper alles vertellen wat ik in de brief heb geschreven, is onmogelijk. Mijn emoties zitten hoog, ik weet dat ik zal bezwijken als hij me vraagt om te blijven en samen met hem onze problemen op te lossen.
Ik draai me om van de foto en leg de envelop voor Jasper op het bed.
Tranen stromen over mijn wangen; dit is het moeilijkste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Maar ik kan niet egoïstisch zijn, Jasper verdient beter dan een onvruchtbare menselijke Luna. Ik loop naar de deur, pak de koffer, maar als ik nog een laatste keer naar de kamer kijk, vallen mijn ogen weer op de foto. Mijn blije gezicht lacht naar mijn partner die me aanbiddend aankijkt. Voordat ik weer van gedachten kan veranderen, ren ik ernaartoe, ruk hem van de muur en stop hem in mijn tas.
Nu is er geen tijd te verliezen.
Het is middernacht, iedereen in het roedelhuis slaapt diep. Ik til de koffer op om zo min mogelijk geluid te maken en begeef me naar de lift. Beneden aangekomen, loop ik snel het roedelhuis uit naar de parkeerplaats waar ik de Bugatti al heb klaargemaakt. Ik gooi mijn handtas en koffer in de kofferbak en ga achter het stuur zitten. Deze keer rijd ik langzaam totdat ik dicht bij de enorme metalen poorten kom. Daar zet ik de autolichten aan en rijd de korte afstand naar de poorten waar de grenswacht wacht.
"Luna!" roept de krijger verbaasd uit wanneer hij me herkent. "Waar ga je zo laat naartoe?" vraagt hij. Ik zet een gemaakte schaapachtige glimlach op mijn gezicht. "Ik wil naar het meer gaan en daar een half uur zwemmen om te ontspannen," vertel ik hem. Hij kijkt twijfelachtig, niet echt overtuigd door mijn verhaal. "Hoe lang blijf je daar dan?" informeert hij. "Hooguit een uur of twee. Ik wil genieten van het panorama en ik keer terug zodra mijn humeur verbetert," zeg ik hem. Hij kijkt me nu recht aan. "Waarom ben je dan alleen en heb je Rachel of Louise niet bij je?" vraagt hij weer.
Nu kan ik mijn woede niet meer bedwingen.
"Krijger, ik eis dat je de poorten NU voor me opent! En als ik erachter kom dat je alarm hebt geslagen alleen omdat ik naar het meer ben gegaan, zal ik je niet sparen wanneer Jasper terugkeert," intimideer ik hem. Dit schrikt hem af. Hij weet ook dat mijn partner altijd mijn kant kiest in geschillen. Ik hoef Jasper alleen maar mijn wensen door te geven en het is geregeld. "Nee, Luna. Ik voer alleen de standaardprocedure uit voor het uitgaande verkeer van de roedel. Het is niets persoonlijks," stamelt hij, terwijl hij de afstandsbediening uit zijn zak haalt. Een moment later schuift een poort open, en na een berispende blik op de man geworpen te hebben, rijd ik verder. Zodra ik buiten het zicht van de grenswacht ben, verhoog ik mijn snelheid. Ik wil geen risico nemen voor het geval de krijger toch Jasper's Gamma of Beta wakker maakt en ze Jasper op de hoogte brengen.
Na mijn laatste gesprek met Jasper een uur geleden, heb ik mijn telefoon uitgezet en van plan om deze in het meer te gooien. Ik weet dat de GPS me gemakkelijk traceerbaar maakt en voorlopig wil ik niemand van Storm Forest spreken of ontmoeten. Zonder enige vertraging arriveer ik op het vliegveld en parkeer de Bugatti in een afgelegen hoek. Ik haal mijn koffer en tas uit de kofferbak, sluit de auto af en bewaar de sleutel in een compartiment onder het voertuig, een opslagplaats die de Gamma ons heeft opgedragen te gebruiken in geval van nood.
Ik heb mijn ticket online gekocht, zodat ik direct naar de incheckbalie kan voor mijn instapkaart. Zodra ik deze in handen heb, slaak ik een zucht van verlichting. Ik kijk nog een keer achterom en neem mentaal afscheid van de plek waar ik mijn hele leven heb doorgebracht. Maar de omstandigheden dwingen me om te vertrekken en een nieuw hoofdstuk in mijn leven te beginnen.
Met de capuchon over mijn hoofd stap ik vol vertrouwen de wachtruimte binnen.
Ik zeg een klein gebed dat er geen wolf aanwezig is die mij herkent. Ik kies de verste hoek waar ik de hele ruimte kan overzien. Deze keer is de Maangodin me goedgezind en zijn er alleen mensen om me heen. Tien minuten later wordt mijn vlucht omgeroepen en wandel ik naar de balie. Even raak ik in paniek, mijn hart bonst als een gek in mijn borstkas. Jasper achterlaten doet pijn. Maar wanneer mijn naam luid wordt omgeroepen als de enige ontbrekende passagier, sleep ik mezelf naar de balie, geef de vriendelijke dame mijn instapkaart en stap aan boord van het vliegtuig.
Terwijl we over het roedelgebied vliegen, staar ik naar beneden totdat het volledig verdwijnt.
Het is definitief.
Nu ben ik Rain, de mens in Human Town.
Ik gooi mijn hoofd achterover, mentaal uitgeput val ik in een diepe slaap...