Hoofdstuk 1 - The Slave
“En wat als---wat ben je als de mensen die van je zouden moeten houden je kunnen achterlaten alsof je niets bent?” - Elizabeth Scott
Halima
Gejuich en aanmoedigende woorden weerklonken vanuit de tuin, echoënd door de bosrijke lucht als sirenes. Mijn ogen gluurden naar de commotie door het keukenraam, samengeknepen tegen de schittering van de zon. Het raam bood een volledig uitzicht op de weelderig groene voortuin, waardoor ik het spektakel van de eerste rij kon aanschouwen. Pakkleden van alle leeftijden verzamelden zich rond een blondharige puberjongen die zijn eerste transformatie doormaakte. Zijn moeder troostte hem met zijn hoofd op haar schoot, terwijl zijn vader hem door de pijn heen coachte. Kleine Jordan deed niets om de vrolijke stemming te bederven, maar voedde juist de stroom van steun voor hem. De liefde en zorg die van de pakkleden uitstraalden, waren voelbaar, overweldigend mijn zintuigen tot het punt dat ik de vreemde sensatie om me heen kon voelen.
Hun liefde voor Jordan verstikte me, en riep de pijnlijke herinnering op dat ik nooit zou hebben wat hij had.
Eerste transformaties waren een feestelijke gebeurtenis voor Zircon Moon. Het markeerde de heilige overgang van wolvenwelp naar volle wolf, vergelijkbaar met wanneer iemand voor het eerst door de puberteit gaat. Tijdens deze tijd verzamelen de pakkleden zich rond het transformerende kind met liefde en mededogen, en geven hun goede wensen door terwijl ze zich ook herinneren hoe dramatisch en pijnlijk hun eerste transformatie was. Het beschermde het kind en versterkte hun band met het pack. Hun ouders dienden als gidsen en de pakkleden als hun onwankelbare steun. Het was, eerlijk gezegd, het moment waar elke wolvenwelp naar uitkeek—wetende dat ze geliefd zijn door hun gemeenschap.
Het kraken van de jonge botten vulde mijn oren. Ik kromp bijna ineen bij het scherpe volume. Ik zag de jongen zwarte vacht uit zijn bleke huid laten groeien en zijn gezicht veranderen in dat van een wolvensnuit. Net zoals de transformatie was begonnen, eindigde het. Elk lid kwam de jongen feliciteren met zijn officiële intrede in het wolvenbestaan met een klop op zijn hoofd of een streling van zijn inktzwarte vacht. Jordan liet een gehuil van pure vreugde horen, en de rest van de leden huilde met hem mee, het volume deed de fundering van het packhuis schudden.
Had dat ik kunnen zijn? Als ik niet verdoemd was tot een leven van pijn en dienstbaarheid, had ik dan ook zo'n viering kunnen krijgen? Had ik de liefde en bewondering van het pack en mijn ouders kunnen voelen? Ik transformeerde alleen in mijn smerige, stinkende gevangenis op twaalfjarige leeftijd. Ik had geen gids, geen troost, en geen steun. Ik had niemand die me door de pijn heen aanmoedigde. Ik durfde niet te huilen, want de bewakers zouden me stil slaan.
“Je vergeet, ze beschouwen ons niet als onderdeel van dit pack,” sprak mijn wolf door onze gedachtenlink. Ze moest mijn verdriet hebben gevoeld, zoals ze altijd deed. “Maar het wist niet dat we de steun en viering missen die we verdienden. Het doet pijn.”
“Het is wat het is,” antwoordde ik verdrietig, terwijl ik de laatste vaat opruimde. Ik droeg het teken van Zircon Moon op mijn rechterschouderblad, een wolf die huilt naar een halve maan, maar het zou een bittere dag in het vagevuur zijn voordat ik als lid werd beschouwd. “Geen zin om te treuren om iets dat nooit zal gebeuren, Artemis.”
Ik pakte mijn emmer en vulde deze met zeep en warm water, en begon de keukenvloer te schrobben met mijn nylon borstel. Mijn knokige knieën waren rood en blaren hadden zich gevormd door het constante werk, en mijn vingers waren verrimpeld als rozijnen. Echter, ik ontdekte dat hoe sneller ze gevoelloos werden, hoe makkelijker het was om te werken, en daar rekende ik op.
Artemis, mijn prachtige witte wolf, was mijn enige vriend en vertrouweling. Vriendschappen waren onmogelijk te vinden, laat staan iemand om een praatje mee te maken. Vijf jaar geleden was ik doodsbang toen ik zag dat ik in een witte wolf was veranderd. De weerwolfgeschiedenis beschouwt witte wolven als de zeldzaamste vorm van een wolf. Er was een kans van één op een miljoen dat iemand wit zou veranderen. En toch was ik degene. Het laagste uitschot van de aarde was speciaal. Ik dacht dat ik speciaal was.
Maar Alpha Jonathan zorgde ervoor dat ik me herinnerde dat er niets speciaals aan mij was. Ik was waardeloos en walgelijk. Volgens hem zou het zijn van een witte wolf mijn zonden uit het verleden niet uitwissen en zou het dat ook nooit doen. Hij sloeg zowel Artemis als mij, en verstevigde mijn donkere gedachten dat ik beter dood zou zijn. Ik kon dagenlang niet lopen of knielen. Zijn wreedheid was iets waar ik altijd bang voor zou zijn, want hij was de machtige Alpha. Ik beefde hevig bij de gedachte aan hem die met geheven vuisten boven me uittorende.
Tegen de tijd dat de pakkleden het packhuis binnenkwamen, had ik de keukenvloeren allang af. Onopgemerkt glipte ik weg en begon aan de vele badkamers. Mijn lichaam deed pijn, maar de enige motivatie die ik had, was dat hoe sneller ik dit af had, hoe sneller ik met rust gelaten kon worden. Ik had vandaag geen zin om pakkleden tegen te komen. Maar problemen staken altijd hun lelijke kop op bij iemand zoals ik.
Ik was de gangen aan het dweilen, diep verzonken in mijn gedachten, toen ik plotseling naar voren werd geduwd. Zonder iets om me aan vast te grijpen, botste ik met mijn knieën tegen de smetteloze vloer. Oude blaren barstten open en sijpelden terwijl ik stilletjes in pijn siste.
"Ik dacht al dat ik iets smerigs rook." De gemene stem galmde door de lucht. Ik draaide me om en zag Raina, mijn oudere zus, met Odessa aan haar linkerzijde. Raina, twee jaar ouder dan ik, torende boven me uit met haar één meter vijfentachtig. Haar kastanjebruine huid kon dagenlang zonnestralen absorberen. Haar lange zwarte krullen dansten bij elke beweging, en het blauwe hemdje dat ze droeg onthulde haar gespierde armen. Haar opgetrokken diepbruine ogen verklapten de duistere bedoelingen die ze had, waardoor er onvrijwillig rillingen over mijn rug liepen.
Odessa was ook een schoonheid, haar bruine haar zo glanzend als zijde. Ze was de geliefde van onze toekomstige Alpha en voorbestemd om de volgende Luna te worden. Haar teint getuigde van haar Griekse schoonheid: olijfkleurige huid, betoverende amandelvormige hazelnootogen en lippen in de vorm van een cupido-boog die elke man op zijn knieën konden krijgen. Ze verborg haar haat voor mij nooit, altijd strafte ze me wanneer ze maar kon.
‘Je hoort op je knieën’ zei ze altijd tegen me.
Raina en Odessa waren jeugdvriendinnen, net zoals Nuria en ik dat waren. Hun spottende glimlachen en knikjes naar elkaar vertelden me wat er zou komen. Ik wilde wegrennen, maar dat kon ik niet. Hoe zou ik dat kunnen? Die twee zouden me achterna zitten en me terug sleuren, schoppend en schreeuwend. Ze waren veel sterker dan ik en zouden me kunnen verscheuren als ze dat wilden. Mijn ogen smeekten Raina om me met rust te laten.
In één vloeiende beweging greep Raina de dweilwateremmer, cirkelde om me heen en gooide het water over mijn hoofd. Ik sloot mijn ogen en liet het zeepsop over me heen spatten, mijn versleten jurk doorweken. Zoals gewoonlijk maakte ik geen geluid. Ik huilde niet. Ik jammerde niet. Ik sloeg gewoon mijn ogen neer en wachtte op het volgende deel van de marteling.
Wat was dat citaat dat de mensen altijd zeiden? De mooiste kon het meeste kwaad verbergen?
"Water heeft helemaal niet geholpen om de geur te verminderen." Raina sneerde achter me, haar stem druipend van walging. "Ze ruikt als een natte hond. Op deze manier zou het hele roedelhuis hun lunch verliezen. Ik weet dat ik dat bijna doe."
"Ik heb een idee." Ik hoorde Odessa antwoorden, het kwaad in haar stem duidelijk. Een hand reikte uit en greep mijn krullende haar, knapperig en levenloos door vele dagen zonder een fatsoenlijke wasbeurt. Ze sleepte me over de grond, niet in staat te ontsnappen aan de klauwen van de brunette die het haar levensmissie had gemaakt om mij de meeste ellende te bezorgen. Mijn zwakke pogingen deden niets af aan hun missie of hun gelach.
Ze trokken me naar een lege badkamer die ik net had schoongemaakt en gooiden me tegen de vloer. Ik hoorde het piepen van een kraan die voor me werd opengedraaid terwijl snelle waterstralen het bad begonnen te vullen. Stoom vulde snel de kamer. Raina plaatste haar voet op mijn rug en beval me stil te blijven liggen.
Ik trilde van angst voor wat er zou komen. Hoe kon ik niet doodsbang zijn? Mijn armen waren te pijnlijk van al het werk om zelfs maar haar voet van me af te duwen.
"Is het al vol? De stank doet mijn ogen tranen," sneerde Raina.
"Bijna, Rain! Geef me de zeepjes." Ik hoorde het spuiten van flesjes en het klotsen van water. "Verdomme, dit spul is heet!"
"Perfect! Tijd voor je bad, trut!" Ze dwongen me op mijn blote voeten en zonder waarschuwing gooiden ze me in het kokend hete bad. Mijn geschreeuw weerkaatste tegen de badkamerwanden en overstemde hun demonische gelach. Beide meisjes hielden me zo lang mogelijk onder in het kokende water, terwijl ze me uitscholden voor hoe vies ik was en hoe dankbaar ik moest zijn dat ik werd schoongemaakt. Ik vocht terug, wanhopig om te ontsnappen aan deze brandende gevangenis. Het hete water drong langzaam maar zeker mijn longen binnen en brandde me van binnenuit.
Is dit de dag dat ik eindelijk sterf?
"Wat zijn jullie aan het doen?" Een derde, ruigere stem kwam de badkamer binnen, en daarmee verdween het plezier van Raina en Odessa. Hun handen lieten me los zodat ik uit het bad kon kruipen en het hete water uit mijn longen kon hoesten. Ik herkende de stem als die van mijn vader, Beta Steven Lane.
"Steven, hoi! Je ziet er goed uit vandaag!" complimenteerde Odessa met een glimlach op haar gezicht.
"Hebben jullie niets beters te doen dan de slaaf lastig te vallen?" vroeg mijn vader.
Ik kon me niet herinneren wanneer hij me voor het laatst zijn dochter noemde. Mijn hart voelde als een steen in mijn borst. Het zou me na al die tijd niet meer moeten deren, maar dat deed het wel.
"We waren het gewoon aan het schoonmaken, pap." Raina's stem was nu verstoken van de eerdere walging en gevuld met walgelijk zoetheid. 'Het'. Ik was gewoon een ding voor hen. "Het stonk de gang op!"
Ik hoorde papa zuchten. "Rain. Het kan zichzelf en de rotzooi in de gang opruimen. Odessa, Neron vroeg naar je."
"Oh! Nou, dat is mijn cue om te gaan." Odessa gaf mijn zus een zijwaartse omhelzing. "We hebben plannen voor zijn overgang naar de alfa-ceremonie die we moeten bespreken. Zie je later bij de garage zodat we kunnen gaan winkelen!"
"We gebruiken mijn auto deze keer niet! Val heeft ons nog steeds niet vergeven dat we tegen die van hem aanreden!" schreeuwde Raina terwijl ze lachend achter haar vriendin aanliep. Ik voelde de aanwezigheid van mijn vader nog even blijven hangen, niet in staat om me in de ogen te kijken. Ik gleed uit op de natte vloer. Ik hoopte—nee, bad dat mijn vader wat troostende woorden zou zeggen. Ik vroeg niet veel! Ik wilde alleen weten of een klein deel van hem nog om me gaf...nog van me hield...
Maar 'walgelijk' en een dichtslaande deur was alles wat ik kreeg.
De pijn schoot door mijn verzwakte lichaam terwijl mijn ogen brandden van de niet-vergoten tranen. Ik hoefde niet naar mijn huid te kijken om te weten dat bruin rood werd bij het branden. Als ik een mens was, zou ik zeker gestorven zijn. Maar ik heb alleen Artemis te danken dat ik kon genezen. Het was niet veel, aangezien we allebei zwak zijn, maar ze hielp de pijn te verminderen zodat ik op mijn voeten kon staan.
"Halima..." jammerde Artemis in ons hoofd.
"Artemis, alsjeblieft. Zeg niets," antwoordde ik verslagen, "Misschien zou het beter zijn als ik dood was. De dood is beter dan dit."
"Je kunt nu niet opgeven, Hal. We moeten leven, want onze partner is daarbuiten. Zij zijn onze enige kans op geluk," piepte ze terug.
Artemis had gelijk. Er moest iemand daarbuiten zijn die een gebroken en gehavende weerwolf als hun eigen wilde, toch? Ik keek voor het eerst in lange tijd in de spiegel boven de wasbak en de sluizen openden zich. Een zware snik ontsnapte me terwijl ik langzaam mijn gezicht bedekte met mijn bevende handen. Mijn krullende haar, scheef geknipt en verzwakt, plakte aan mijn huid, nu bedekt met rood en kleurrijke kneuzingen van top tot teen. Mijn wangen waren ingevallen, de wallen onder mijn ogen waren zwaar, en mijn lippen waren korstig. Mijn enige kledingstuk, een lelijke, mouwloze grijze jurk, kleefde aan mijn huid als een tweede huid. Iemand moet me willen, anders wat was het nut van dit alles? Ik moet volhouden voor hen. Hoe langer ik in de spiegel keek, hoe meer walging ik voelde.
Het meisje in de spiegel was walgelijk. Ik was walgelijk.
Wie hield ik voor de gek? Wie zou dit lelijke ding in de spiegel willen? Ik zakte op mijn knieën, stikkend in mijn hartverscheurende snikken voor een goede minuut. De pijn en het verlaten worden door mijn familie stroomden door mijn lichaam, waardoor ik harder huilde. Ik was alleen, in een huis vol vreemden die mijn leed verlangden. Waarom kon ik niet gewoon sterven?
Maan Godin, waarom onderwerp je me aan dit vreselijke lot? Dacht je dat ik zo'n behandeling verdiende? Antwoord me!
"Ga er niet naartoe, lieverd! Het is een gruwel en ik wil niet dat je gewond raakt!"
"Is het zoals een monster, mama?"
"Ja, dat is het. Het heeft onze Luna en de Engel gedood. Wil je er in de buurt zijn?"
"Nee, mama..."
Ik begreep nooit hoe ouders haat konden aanleren aan hun kinderen. Ik zou het kleine meisje geen pijn doen. Buiten, onder de felle zonnestralen, was ik de kleren van de roedelleden aan het schrobben met een eenzame wasplank. Werkende wasmachines stonden in de kelder, maar waarom die gebruiken als de roedel de slaaf de kleren op de ouderwetse manier kon laten wassen? Ik haatte het om kleren te wassen, maar het was ook de enige tijd dat ik buiten in de zon kon zitten.
Ik voelde Artemis jeuken om te gaan rennen, maar ik onderdrukte het. De laatste keer dat ik ging rennen was toen ik veertien was, mijn eerste en enige ontsnappingspoging. Ik werd niet alleen teruggesleept door de grenspatrouilles, maar de Alpha maakte een voorbeeld van mij door mij voor de hele roedel te slaan. Ik zou toen gestorven zijn, maar mijn vader stopte hem.
Het was echter niet uit liefde. Het was uit de wens om mij als roedelslaaf te blijven gebruiken. Vandaag was ik zeventien. Hoe graag ik ook wilde ontsnappen, ik kon een nieuwe afranseling zoals die niet verdragen. Artemis reageerde een week lang niet, en ik verloor bijna mijn verstand.
Terwijl ik de natte kleren aan de waslijn hing, zorgde ik ervoor dat alle vlekken uit elk kledingstuk kwamen. Zelfs een kleine vlek kon me in een wereld van problemen brengen. Mijn oren spitsten zich plotseling bij het geluid van gelach en gedempte gesprekken. Ik draaide me om en zag Raina, Odessa en twee andere roedelleden in een auto stappen om te gaan winkelen voor de alpha-ceremonie van morgenavond. Met samengeknepen ogen keek ik naar Neron, de toekomstige Alpha.
Godin, hij was prachtig, nog meer dan toen we kinderen waren.
Vergeleken met mijn lengte van één meter vijfenzestig, torende hij minstens een voet boven mij uit. Zijn lange zwarte haar was naar achteren gebonden in een lage paardenstaart, waardoor ik een perfect zicht had op zijn gebeitelde kin, die een glimlach werkte. Hij droeg een strak zwart shirt dat elke kromming en groef van zijn borst en armen benadrukte, en zijn honingkleurige huid exemplificeerde. Ik durfde naar beneden te kijken naar de designer blauwe jeans die hij droeg, die zijn gespierde benen omlijnden. Zijn blauwe ogen waren parallel aan de diepe diepten van de oceanen. Nooit zou ik het wagen hem in de ogen te kijken. Ik zou nu zelfs niet moeten kijken.
Zijn gespierde arm sloeg om Odessa's slanke taille, perfect passend in zijn hand. Wat was ik aan het doen? Ze deelden een kus en het bracht me terug naar de realiteit dat hij me nooit zo zou aankijken. Hij haatte me net zo erg als zijn vader. Artemis jammerde in mij, onrustig bij het aanzicht van hun genegenheid. Ik wist dat ze verlangde om onze partner te vinden zodat wij ook zo geliefd konden worden, maar ik vreesde dat die dag misschien nooit zou komen. Na een paar seconden ging ik weer aan het werk, negerend het geluid van een auto die in de verte brulde.
“SLAAF!”
Alpha Jonathan’s machtige brul echode over het veld, waardoor ik opsprong van pure angst. Mijn gedachten raasden om de fouten van de dag te vinden, maar ik kwam met niets.
Angst overmande mijn zintuigen, me voorbereidend op een naderende afstraffing. Ik liet mijn wasbord vallen en rende het roedelhuis in. Een roedelgenoot liet me struikelen met zijn voet en lachte me onderweg uit, maar ik bleef gefocust en volgde Jonathan’s geur van kardemom en kaneel. Als de Alpha iets eiste, moest ik onmiddellijk reageren. Als hij me twee keer riep...ik wilde niet nadenken over de gevolgen.
Neron was het evenbeeld van zijn vader, maar Alpha Jonathan had kastanjebruin haar in tegenstelling tot zijn zoon’s zwarte. Het zwart kwam van Luna Celeste. Zo snel als mijn benen me konden dragen, vond ik hem bij de deuren van de enorme vergaderzaal, ongeduldig met zijn voet tikkend.
“Laat me nooit meer op je wachten. Als ik roep, moet je binnen enkele seconden hier zijn! Begrepen?”
“J-ja, Alpha.” stamelde ik, mijn hoofd buigend in onderwerping. Artemis jammerde weer, dit keer van angst. Ze was net zo bang voor onze alpha als ik.
“Je moet deze hele vergaderzaal schoonmaken. Ik wil dat elke tegel, stoel en trap brandschoon is. Je bent je bewust van de Passage van de Alpha ceremonie morgenavond, nietwaar?”
“Ja, Alpha.”
“Goed. Ik wil niets minder voor mijn zoon. Je moet tijdens het evenement werken om ervoor te zorgen dat de bestekken en borden schoon zijn. Hoofd Omega Cassandra zal je opdrachten geven, en ik verwacht dat je ze tot op de letter volgt. Wat betreft de vergaderzaal, ik zal je straffen als er ook maar één hoek niet schoon is, begrepen?”
Ik knikte, mijn ogen op de grond gericht, hopend te ontsnappen aan zijn wraakzuchtige blikken. Hij zuchtte gefrustreerd, draaide zich om en beende de vergaderzaal uit. Ik zuchtte, een adem uitlatend waarvan ik niet wist dat ik hem inhield terwijl ik de enorme zaal in me opnam. Het wit-gouden interieur was groot genoeg om alle 300 roedelleden plus meer te huisvesten. Terwijl ik opstond, wist ik zeker dat het me de hele nacht zou kosten om dit mini-paleis schoon te maken.
“Tenminste zouden we met rust gelaten worden.” spinde Artemis in ons hoofd.
"Verpest het niet, Art," antwoordde ik.
Nadat ik klaar was met de was, besteedde ik de rest van mijn energie aan het vegen, schrobben en poetsen van de eetzaal van boven tot onder voor de rest van de middag en diep in de avond. De schoonmaakmiddelen brandden in mijn neus en prikten in mijn ogen, maar ik zette door. Mijn maag rommelde van de honger, maar ik kon niets doen om te voorzien in wat het nodig had. Ik had geluk als ik iets anders kreeg dan restjes en ongewenst voedsel. Ik had al acht jaar geen fatsoenlijke maaltijd gehad. Weerwolven konden lange periodes zonder eten en drinken, en ik zat nu op dag vier zonder voedsel. Sommige dagen was ik zo wanhopig op zoek naar eten dat ik door het afval rommelde. Een Omega rook naar mijn gedrag en maakte er een gewoonte van om elke avond het vuilnis buiten te zetten zodat ik niet in de verleiding zou komen. Ik kreeg de leuke bijnaam Wasbeer vanwege dit gedrag.
Het pakhuis werd stil, wat betekende dat de leden zich terugtrokken om naar bed te gaan. Ik glimlachte in mezelf, wetende dat de rust op weg was naar mij. 's Nachts was ik vrij van het misbruik. Ik kon denken en praten met Artemis zonder onderbreking. Zoals vanavond waren er dagen dat ik niet sliep. Zelfs als ik kon, was een hele nacht slapen een zeldzaam goed. Zodra de zon opkomt, was ik aan het werk, en iedereen zorgde ervoor dat dat zo bleef.
Terwijl ik de verste hoek van het podium schrobde, hoorde ik de deuren van de zaal opengaan. Ik hield mijn adem in en ging door met werken, de nieuwkomer negerend. Ik wist wie het was aan hun wierookgeur. Er klonk een gerinkel van een glazen bord op de vloer. Instinctief deinsde ik terug toen het in mijn richting schoof. De bezoeker draaide zich om en vertrok, de deuren achter zich sluitend. Ik draaide me om en zag een bord vol restjes vlees en pasta.
Mijn maag gromde bij het zien van het eten. Ik pakte het bord en schrokte het eten naar binnen. Het was allang afgekoeld, maar iets was beter dan niets. Ik keek terug naar de deur en dacht aan het enige lid van het pak dat enige mate van fatsoen had om beleefd tegen mij te zijn.
Toekomstige Gamma Kwame Dubois. Van iedereen zorgde hij ervoor dat ik iets te eten kreeg in plaats van me te laten verhongeren. Wie wilde er nu een wilde slaaf loslaten? Maar jaren van misbruik hadden me voorzichtig gemaakt. Hoe graag ik ook wilde geloven dat Kwame aardig tegen me was uit de goedheid van zijn hart, ik weigerde het te geloven. Hij gaf me af en toe eten, maar het zou me niet voor de gek houden. Het was allemaal een act om me als werkende slaaf te houden. Ik was er zeker van dat hij 'schuldig' op mijn gezicht geschreven kon zien elke keer als hij naar me keek. Net als iedereen.
Hoe kon ik verwachten dat hij anders zou zijn?