Proloog
Auteur's Opmerking: Untouchable, Boek 1 van de Moonlight Avatar Serie bevat details van de volgende onderwerpen: misbruik, trauma, zelfmoord, herstel van trauma, en emotionele terugval. Dit boek en deze serie zijn niet geschikt voor alle lezers. Hoewel het onderwerp van het bovennatuurlijke, weerwolven, en magie het middelpunt van het verhaal is, zal de serie de effecten van trauma en verlating volgen die verband houden met de vrouwelijke hoofdrol. Als je gemakkelijk getriggerd wordt door een van de genoemde onderwerpen, lees dan niet verder voor je mentale gezondheid. Dit is je enige waarschuwing. Lees op eigen risico.)
Bloed.
Karmozijnrood vloeistof bedekte mijn gezicht, sijpelend uit de open wond op mijn voorhoofd. De metaalachtige smaak vermengd met de zoutigheid van mijn tranen herinnerde me aan de recente afranseling. Mijn lichaam bonkte terwijl de fantoomvuisten en stalen neuzen van schoenen hun thuis maakten in mijn vlees, alsof de afranseling nog steeds gaande was. Bij elke beweging van mijn ledematen schoot de pijn door mijn fragiele lichaam totdat ik mijn toevlucht zocht in de vuile hoek van mijn cel.
De cel die ik al jaren mijn thuis noemde. Het had de volwassenwording van een angstig jong kind tot een even angstige tiener meegemaakt. Soms vergat ik dat de muren meer wreedheden hadden gezien die tegen mijn lichaam waren begaan dan ik me kon herinneren.
Waarom ben ik hier? Ik veronderstel dat je zou kunnen zeggen dat ik een crimineel was. Een beschuldigde crimineel. Mijn roedel was ervan overtuigd dat ik verantwoordelijk was voor de dood van mijn Luna en haar dochter acht jaar geleden. Sinds die dag werd ik eraan herinnerd hoezeer ik een schande was voor alle weerwolven. Ik verdroeg hun vurige woede met elke slag op mijn nu uitgemergelde lichaam. Elke blauwe plek en snijwond op mijn doffe bruine huid waren boodschappen die allemaal harmonieus hetzelfde zeiden.
Je verdient het om te lijden.
Hoeveel ik ook schreeuwde of huilde, mijn smeekbeden van onschuld vielen op dovemansoren. Niemand wilde mijn kant van het verhaal geloven. Ik herinner me die dag nog alsof het gisteren was, want het had zich in de voorhoede van mijn geest gebrand.
Nuria Prince was de dochter van de grote Alpha Jonathan Prince en Luna Celeste Johansen-Prince. Ze was ook mijn beste vriendin. Mijn vader, Steven Lane, en moeder, Ashley Lane, waren de Beta en Beta Vrouw van Alpha Jonathan. Onze families waren nauw met elkaar verbonden, inclusief de Gamma's, Omar en Amani Dubois. Nuria en ik waren als twee handen op één buik. Onze moeders hadden ons samen opgevoed, en onze band werd daar sterker door. We deden alles samen wat jonge meisjes deden; we speelden met poppen, gingen naar dezelfde school, hadden slaapfeestjes in elkaars kamers, en meer. Als een van ons in de buurt was, was de ander nooit ver weg. Ik zou zelfs zeggen dat ik dichter bij Nuria stond dan bij Raina, mijn oudere zus, of Neron, haar oudere broer. Begrijp me niet verkeerd, ik hield nog steeds heel veel van Raina, maar met het verschil van twee jaar tussen ons wilde zij liever met kinderen van haar eigen leeftijd zijn.
Nuria had de zoete onschuld van haar moeder en droeg de autoriteit van haar vader. Na verloop van tijd begon de roedel haar een engel te noemen, wat haar nieuwe titel van Engel van de Roedel vormde. Haar glimlach en gelach waren aanstekelijk. Ze kon je somberste dagen opvrolijken met een glimlach of een giechel.
Engelen waren prachtig, en Nuria was een schoonheid. Haar lange zwarte haar viel tot halverwege haar rug, geërfd van haar moeder. Haar blauwe ogen waren net zo helder als de blauwste luchten. Haar mollige wangen waren zo knijpbaar, wat ik altijd deed als ze me irriteerde. Ik was trots om Nuria mijn zus te noemen. Ik wist dat we zouden opgroeien tot een onstuitbaar duo. De dochters van de Alpha en de Beta samen? Het was een droomteam, gemaakt door de maangodin zelf.
Op die noodlottige dag, toen we negen jaar oud waren, voelde ik me gedurfd—het complete tegenovergestelde van mijn normaal verlegen aard. Nuria was de moedige, zonder twijfel verankerd in haar alpha-genen. Ik kwam op het idee om de regels aan de kant te schuiven zodat we konden spelen op onze favoriete plek: een vijver diep in het eikenbos. We gingen daar heen om tikkertje te spelen, moddertaartjes te maken, of te dromen over hoe onze wolven eruit zouden zien. Onze ouders waarschuwden ons om nooit alleen het bos in te gaan vanwege mogelijke aanvallen van roedelloze wolven. Maar we waren een rebels paar en deden het tegenovergestelde van wat ons werd verteld.
We dachten dat we onaantastbaar waren.
Onze oudere broers en zussen waren bezig met wat pre-tieners ook deden, dus, zoals het ongehoorzame paar dat we waren, gingen we ervandoor.
Niet lang daarna volgde Luna Celeste, of tante Essie, zoals ik haar liefkozend noemde, ons en berispte ons beide omdat we tegen hun bevelen in waren weggeslopen. Maar Nuria en ik hadden plezier gehad, en we zouden het opnieuw doen. Tante Essie wist dat aan de blik die ze ons gaf.
Dat had het einde ervan moeten zijn. We hadden terug moeten gaan naar het roedelhuis en verder moeten gaan met ons beste leven, maar het lot had een misselijkmakende manier om nietsvermoedende mensen te besluipen.
Ik had de waarschuwingen van onze ouders serieus moeten nemen. Gedurfd zijn ging ook gepaard met domheid, en ik was die dag erg dom. Er waren tot dat moment al een paar maanden geen aanvallen geweest, dus ik dacht echt dat we veilig waren. Pas toen meer dan een dozijn van die walgelijke honden van alle kanten op ons afstormden, begreep ik dat we nooit veilig waren.
“Meisjes, ren naar huis, nu! Stop niet tot je daar bent!” schreeuwde tante Essie naar ons voordat ze veranderde in een prachtige zwarte wolf, klaar om ons met al haar kracht te beschermen.
Nuria en ik renden voor ons leven. We grepen elkaars handen en renden zo snel als onze kleine benen ons konden dragen.
Maar we kwamen niet ver voordat een roedelwolf, groter dan het leven en met niets te verliezen, ons van elkaar scheurde. Letterlijk. Ik herinner me dat ik achterom keek en zag hoe de grootste van de roedelwolven, hun leider, in mijn tante scheurde alsof ze een stuk papier was. De bruine roedelwolf die Nuria van mij scheidde had geen greintje spijt of geweten toen hij zijn klauw in haar kleine lichaam stak. De kreten van Nuria en tante Essie stonden voor altijd in mijn geheugen gegrift terwijl hun onschuldige bloed de dichte bosgrond bedekte. Ik, om de een of andere reden, bleef die dag leven, maar niet zonder een diepe beet in mijn rechterarm.
De leider, een grote weerwolf die in menselijke vorm veranderde, liep op me af met het bloed van de Luna druipend van zijn hand, gezicht en kaken. Hij reikte uit en schilderde mijn gezicht met hun bloed, lachend. Ik zou die diepe blauwe, bijna bloeddoorlopen ogen nooit vergeten die diep in mijn bevende ziel staarden.
Ik verloor mijn beste vriendin. Ik verloor mijn tante. Hun verminkte lichamen, zonder leven, lagen in plassen van hun bloed. En alles wat ik kon doen was staren. Niets drong tot me door. Ik voelde nog steeds de wegebbende warmte van Nuria’s hand in de mijne.
Ze is niet dood! Ze kon niet dood zijn!
Toch?
Wat daarna gebeurde, speelde zich af als een nachtmerrie. De cavalerie arriveerde te laat op de plaats delict omdat de aanval zonder waarschuwing plaatsvond. Een hoorn, normaal geblazen door de patrouilles bij een inkomende aanval, klonk niet. Later werd bekend dat de rovers de patrouilles hadden gedood, wat het dodental verhoogde. Ik hoorde het hartverscheurende gehuil van Alpha Jonathan toen de band tussen hem en Luna Celeste verdorde en stierf. Ik luisterde naar de kreten van Neron terwijl hij rouwde om het verlies van zijn moeder en babyzusje en de gebroken huilen van alle roedelleden. Later die dag informeerden de leiders van Zircon Moon alle naburige roedels over het tragische verlies na het opruimen van de gruwelijke scène.
Toen richtten alle ogen zich op mij. Het kleine meisje bedekt met het bloed van zowel moeder als kind. Ik, de enige overlevende van dit bloedbad, degene die niet had mogen overleven, was nu degene op wie de schuld viel, met de eis waarom ik niet was gestorven.
Waarom mocht ik, een pup van de Beta, leven, terwijl onze Luna en Engel moesten sterven?
Maar niemand kende de pijn die ik voelde van het zien hoe mijn beste vriendin werd verscheurd of de verre kreten van de Luna die de aanval niet alleen aankon. Neron staarde me aan met zo'n ondraaglijk verdriet. Alpha Jonathan keek me aan met zoveel afkeer dat mijn kinderbrein de hitte van zijn woede niet kon bevatten. Maar het was niet alleen zijn haat. Het was haat van de hele roedel, inclusief mijn ouders en oudere zus.
Toen ze hoorden dat het mijn idee was voor Nuria en mij om naar de vijver te gaan, was mijn lot bezegeld.
Op die dag verloor ik niet alleen Nuria en tante Essie. Ik verloor mijn roedel en mijn familie, die me nooit meer op dezelfde manier aankeken. Ik werd officieel gebrandmerkt als een vlek van weerwolfuitwerpselen. Ik, Halima Lane, werd gebrandmerkt als een crimineel.
In de loop der tijd begon Neron mij ook te haten, niet dat ik hem de schuld geef. Het was mijn schuld dat hij de helft van zijn familie verloor.
Fast forward naar vandaag, acht jaar later. Ik zat hier in een gevangeniscel, gemaakt voor de laagste van alle weerwolven. In de verte waren andere cellen waar de bewakers andere criminelen en rovers zouden plaatsen om hen te ondervragen en te martelen. In dezelfde kerker geplaatst worden als echte beesten zei veel over hoe deze roedel mij zag.
Als de bewakers zich verveelden, speelden ze echter hun "spelletjes" met mij. Niemand kon hen stoppen, of als ze dat wel konden, wilden ze dat niet. Ze sneden me open en sloegen me, alleen om te zien hoeveel ik kon verdragen voordat ik flauwviel.
Toch was dat niet het ergste. Er was één bewaker die ik het meest haatte en waar ik het meest bang voor was. Hij tilde zijn spel naar een ander niveau. Het waren andere spelletjes dan ik gewend was, beginnend toen ik veertien was, maar naarmate ik ouder werd, begreep ik wat de spelletjes betekenden.
Die spelletjes lieten me gebroken, gekneusd en vies achter.
Wanneer ik niet hier beneden in de bittere kou was, werd van me verwacht dat ik arbeid verrichtte als de slaaf van de roedel. Dat was de enige reden waarom Alpha Jonathan me nog niet had geëxecuteerd. Het schrobben van de vloeren van het roedelhuis van boven tot onder, de was doen en de afwas doen waren slechts enkele van mijn taken. Mij in de buurt van het voedsel laten was verboden, uit angst dat ik de roedel zou vergiftigen.
Geruchten hadden meer gewicht tegen de weerlozen.
De Omegas hielden toezicht op het koken. Hun hatelijke blikken waren niets nieuws voor mij. Eén stap in de keuken van de roedel zetten was gelijk aan op hun gezichten spugen. De afwas doen was het enige moment dat ze me in de keuken toelieten, en ze verwachtten dat elk bord vlekkeloos zou zijn. Bij elke gemiste vlek sloeg Cassandra, de hoofdkok en Leidinggevende Omega, me met een wapen naar keuze, inclusief messen. Soms saboteerden de andere Omegas expres mijn werk, zodat ze konden toekijken hoe ik werd geslagen. Mijn pijn werd hun vermaak en te oordelen naar hun sinistere glimlachen, waren ze niet van plan om binnenkort te stoppen.
Soms waren de slagen zo ernstig dat ik behandeld moest worden door de roedeldokter. Maar hij was net als de rest van de roedel. Ook hij gaf mij de schuld van het verlies. Hij gaf me milde pijnstillers en stuurde me weer weg. Niet één keer heeft hij mijn wonden verzorgd. Ze werden aan hun lot overgelaten om zelf te genezen. Mijn lichaam was bezaaid met oude en nieuwe littekens die nooit de juiste behandeling kregen die ze nodig hadden.
Ik mocht geen dag vrij nemen; de Alpha vond dat ik geen vrije tijd waard was. Ik werkte zonder rust van zonsopgang tot zonsondergang, met mijn handen in een emmer sop, op mijn knieën schrobde ik het vuil van de smetteloze vloeren. Er was nooit een saai moment wanneer mijn emmer werd omgestoten, of ik erin werd geduwd, of als ik zomaar in mijn gezicht of rug werd geslagen door een willekeurig lid. Slaven moesten worden mishandeld. Ze zijn dienaren en tegelijkertijd boksballen. Dat was mijn lot.
Ik moest het allemaal verdragen. Ik mocht niet schreeuwen, huilen of smeken. Ik was Zircon Moon's stille pop. Poppen spreken of klagen niet; ze ondergaan de behandeling die ze terecht verdienen. Maar echte poppen werden beter behandeld dan ik. Als een jong welpje zijn pop kapotmaakt, kan hun moeder ze weer dichtnaaien en zijn ze weer in orde. Het welpje was gelukkig tot de volgende scheur.
Ik had niemand om me weer dicht te naaien. Mijn moeder had die plicht opgegeven en mijn vader deed alsof ik niet bestond. Raina, mijn eens geliefde zus, deed mee aan mijn kwelling, samen met haar vrienden. Als oudere zus zou je denken dat ze niet zou aarzelen om me te beschermen, maar ze vond enorm veel plezier in het pijn doen van mij.
Maar ik kon niet zeggen dat hun verlating nog pijn deed. De slagen voelden hetzelfde voor mij, tenzij het van Alpha Jonathan of Neron was. Gezien hun status en de hoeveelheid kracht die door hun Alpha-bloed stroomde, was hun wreedheid genoeg om me dagenlang uit te schakelen.
Ze geven mij de schuld van de val van hun familie. Voor hen was ik degene die het hart uit onze roedel scheurde. Echter, diep van binnen geloofde ik dat ze wisten dat ik onschuldig was, maar ze hadden een zondebok nodig voor hun wraakzuchtige gevoelens, en ik paste in dat plaatje.
Ondanks alle pijn die ik moest doorstaan, had ik nog steeds hoop. Hoop dat ik op een dag mijn metgezel zou vinden, de andere helft van mijn ziel. Elke wolf had een metgezel—hun eeuwige geliefde, gematcht door de Maan Godin zelf. Ik hoopte dat mijn metgezel, wie hij of zij ook was, mij uit deze hel zou halen en van mij zou houden om wie ik ben.
Dat was alles wat ik wenste. Dat kleine beetje geluk door de metgezellenband.
Alsjeblieft, Maan Godin. Schenk me dat geluk, red me uit deze plek.
Alsjeblieft…