Hoofdstuk 8: Blatant Affair
Shelley draaide haar hoofd om naar Adrian, die naast haar stond. Hij had inderdaad het charisma om een vrouw te betoveren.
Maar...
Denkend aan de pijn in zijn hart, wilde Shelley iets zeggen om Trista voor hem af te wijzen.
Echter, Adrian liep gewoon naar Shelley toe zonder een spier te vertrekken en vroeg: "Gaat het goed met je?"
Shelley schudde haar hoofd. Ze ving vanuit haar ooghoek een glimp op van Trista's lelijke uitdrukking.
Trista beet op haar onderlip met haar witte tanden en zag er steeds meelijwekkender uit. "Meneer..."
Ze stak zelfs haar hand uit om Adrians mouw vast te pakken.
Adrian fronste en ontweek haar.
"Sorry. Ik hou er niet van als mensen mijn kleren aanraken."
Na Trista koel afgewezen te hebben, draaide Adrian zich om, pakte zijn jas en die van Shelley, keek terug naar Shelley en zei: "Laten we gaan."
"We hebben de rekening nog niet betaald," herinnerde Shelley hem.
Adrian zei: "Ik heb al betaald."
Shelley trok haar wenkbrauwen op. Adrian had haar zijn salariskaart gegeven, hoe kon hij dan nog geld hebben om de rekening te betalen?
Shelley en Adrian liepen zij aan zij het restaurant uit. Er was geen intieme beweging of contact tussen hen, maar ze leken goed bij elkaar te passen.
Achter hen knarste Trista woedend met haar tanden!
Ze had zichzelf belachelijk gemaakt, maar Shelley had er voordeel van. Hoe kon ze zich daarbij neerleggen?
Voelend aan de pijn in haar handpalmen, besloot Trista wraak te nemen op Shelley.
Shelley wist niet dat Trista haar haatte vanwege dit voorval. Na het verlaten van het restaurant zwaaide ze Adrian gedag.
"Bedankt voor de lunch. Ik ga eerst terug naar het bedrijf."
Adrian dacht dat Shelley hem op zijn minst iets zou insinueren over het Cindie-project, maar ze zei er niets over.
Hij dacht dat hij misschien weer te veel nadacht.
Er zou een reden kunnen zijn waarom Shelley plotseling voorstelde om met hem te trouwen, in plaats van zijn identiteit te kennen en hem te vleien.
"Oke," knikte Adrian. Hij pauzeerde en voegde toen toe: "Wanneer kom je thuis? Moet ik je ophalen?"
"Nee. Mijn vriend brengt me naar huis."
"Goed."
Het leek erop dat er niets meer te zeggen was. Shelley zwaaide Adrian gedag en ging toen terug naar het bedrijf.
Zodra Shelley ging zitten, stormde Mia naar haar toe en zei: "Shelley, weet je waarom Trista net verlof heeft gevraagd?"
Shelley zei niets, wachtend op haar volgende woorden.
Maar ze kon niet anders dan zich afvragen waar Mia al dit nieuws vandaan haalde en waarom ze alles wist.
"Ze ging eten en werd met soep overgoten. Hahaha..." Mia kon haar lachen niet inhouden.
Ze vroeg toen: "Denk je dat ze verminkt zal raken?"
"Waarschijnlijk... niet." Shelley herinnerde zich de temperatuur van de dikke soep op dat moment en dacht niet dat het Trista zou verminken.
Shelley had een delicate huid. Toen de soep op de rug van haar hand spatte, voelde ze niet veel pijn, behalve een beetje tinteling op dat moment.
Het zou geen groot probleem zijn voor Trista.
Mia was een beetje teleurgesteld toen ze hoorde dat Trista niet verminkt zou raken, maar ze was nog steeds erg blij.
"Dat moet wel karma zijn!"
Shelley zei niets. Ze glimlachte en veranderde het onderwerp. "Genoeg. Ga aan het werk. Heb je je zaak al afgerond?"
Toen ze dit hoorde, verdween de glimlach op Mia's gezicht onmiddellijk. "Vraag me dat niet. Ik moet het helemaal opnieuw doen. Dit is al de derde versie, maar de klant zei niet duidelijk wat hij wilde. Ik heb nog nooit zo'n kieskeurige man gezien!"
Shelley hield haar lach in en zei: "Dat zei je ook bij de vorige zaak."
Mia klaagde keer op keer, maar ze deed haar werk toch goed.
Shelley bestudeerde het Cindie-project de hele middag.
Ze wilde het bespreken met Zoe, maar Zoe probeerde het steeds te ontwijken en stelde het om verschillende redenen uit.
Shelley had het gevoel dat Zoe haar een beetje vreemd aankeek.
Maar ze dacht er niet veel over na. Ze hield er niet van om over anderen te speculeren.
Tenslotte zou onnodige speculatie gemakkelijk misverstanden veroorzaken.
Voor het einde van haar werkdag ontving Shelley een bericht van Alfred.
[Ik wacht op je op de gebruikelijke plek.]
Wetende dat ze graag een laag profiel hield en niet te veel publiciteit wilde, parkeerden Shelley's collega's hun auto's altijd voor het koffietentje in de volgende straat wanneer ze haar kwamen ophalen.
Dit maakte Shelley erg warm van binnen. Ze kneep haar ogen samen en antwoordde Alfred.
Shelley stond meteen op en pakte haar spullen toen het tijd was om naar huis te gaan.
Oversteken naar de volgende straat, zag ze Alfred al van een afstand bij de deur staan.
Onder de marineblauwe wollen jas zag de grijze trui er erg warm uit. Hij had een kop koffie in zijn hand en zag er erg knap uit. Toen hij Shelley zag, verscheen er een warme glimlach op zijn gezicht.
Toen Shelley dichterbij kwam, stak Alfred zijn hand uit om haar haar, dat door de wind was verwaaid, te fixeren. Hij gaf haar toen de koffie en vroeg: "Ben je hierheen gerend?"
"Ja." Shelley glimlachte zachtjes. De warmte in haar handpalm verspreidde zich naar haar hart.
Alfred keek naar haar en dacht aan een zin, zonder duidelijke reden.
"Als ik je ga zien, zal ik naar je toe rennen."
Bij deze gedachte smolt zijn hart en hij kon de glimlach op zijn gezicht niet onderdrukken. "Je hoeft niet zo te haasten. Het is zo koud en je gezicht is helemaal rood geworden van het rennen."
"Ik heb je lang niet gezien. Ik mis je, Alfred." zei Shelley. "Hoe gaat het met onze leraar? En de andere collega's?"
"Ze maken het allemaal goed." Alfred vond het leuk om te zien dat Shelley aan hen dacht. "Het is koud buiten. Laten we eerst de auto in gaan."
"Oké."
Alfred opende galant de autodeur voor Shelley. Nadat ze in de auto was gestapt, kon Shelley niet wachten om te vragen zodra de auto wegreed: "Meneer Davis zei eerder dat hij terug zou komen. Is dat waar?"
"Ja." Alfred concentreerde zich op het rijden en nam de tijd om haar vraag te beantwoorden. "Hij gaat ons helpen om ons eigen merk op te starten."
"Wanneer?"
"Dat weet ik nog niet. Meneer Davis zei dat hij op iemand wacht."
Shelley stelde toen nog wat andere vragen, en Alfred beantwoordde ze allemaal.
Voor ze het wisten, reed Alfred naar het restaurant dat hij had gereserveerd.
De portier kwam en opende de deur. Nadat ze uit de auto was gestapt, keek Shelley naar de luxe inrichting van het restaurant en zei hulpeloos: "Alfred, je gaat weer veel geld uitgeven."
"Het is zeldzaam dat ik een maaltijd met je heb, dus ik moet een betere plek kiezen." Alfred wilde Shelley alle goede dingen in de wereld geven.
Geraakt door zijn liefdevolle toon, glimlachte Shelley zoet en zei: "Dank je, Alfred."
De koude wind ruiste door haar haar.
Onder de witte donsjas verscheen er een zoete glimlach op Shelley's bleke gezicht. Ze keek Alfred aan met zachte ogen.
Alfred fixeerde haar warrige haar op natuurlijke wijze en trok toen de sjaal om haar nek omhoog, waardoor het grootste deel van haar gezicht bedekt werd en alleen haar heldere ogen zichtbaar waren.
Het tafereel was onbeschrijfelijk intiem en harmonieus.
In een zwarte Cayenne die langzaam naderde aan de kant van de weg, zat Michael op de passagiersstoel en keek ongelovig naar het schilderachtige paar bij de ingang van het restaurant.
"Meneer Layton, is dat mevrouw Harper?" Hij kon niet geloven dat de vrouw die met Adrian getrouwd was, een romantische relatie zou hebben met een andere man in de koude wind.
Hoe kon ze zo openlijk zijn?
Adrian had Shelley al van een afstand gezien.
"Ja."
Ze had gezegd dat ze 's avonds een afspraak had voor een diner met iemand, maar hij had niet verwacht dat ze ook naar dit restaurant zou komen.