Hoofdstuk 6 Dream Wedding
Voordat Shelley iets kon vragen, ging haar telefoon plotseling over.
Toen ze de afzender van het bericht zag, glimlachte ze meteen.
Mia leunde nieuwsgierig over en vroeg: "Waarom glimlach je zo? Is het van je vriendje?"
"Nee. Het is van mijn mentor."
Shelley opende het bericht dat Alfred Payne had gestuurd. Echter, toen ze de inhoud duidelijk zag, verdween de glimlach op haar gezicht een beetje.
Ze tikte met haar vingers op het scherm en dacht na over wie haar onderzocht zou hebben.
Ze typte snel een bericht.
[Alfred, is hij van Universe Inc.?]
Alfred reageerde snel.
[Ja. Maar ik heb iemand alle sporen laten wissen die niet gevonden mogen worden. Je hoeft je geen zorgen te maken.]
Toen Shelley hem wilde bedanken, stuurde Alfred nog een bericht.
[Ben je vanavond vrij? Laten we samen dineren.]
Shelley was verbaasd. Ze wist niet dat Alfred in Sea City was.
Nadat ze Alfred had geantwoord dat ze vrij was voor de afspraak, klapte Wayne Attlee in zijn handen om de aandacht te trekken. Shelley legde snel haar telefoon neer en luisterde aandachtig naar wat Wayne te zeggen had.
"Ik denk dat jullie allemaal het nieuws hebben gehoord dat Universe Inc. een resort gaat bouwen in Cindie." Na deze mededeling pauzeerde Wayne opzettelijk. Hij keek rond in de groep en vervolgde toen: "Dit is een zeer goede kans. Hoewel ons bedrijf niet groot is, wil meneer Hudson dat we het proberen."
Iemand stelde een vraag. "Meneer Attlee, Universe Inc. werkt altijd samen met Vast Inc. Dit keer..."
"Drie dagen geleden is het contract tussen Universe Inc. en Vast Inc. verlopen, en ze hebben het niet verlengd," zei Wayne opgewonden met een zelfvoldane uitdrukking, "Dus, deze kans is zeer zeldzaam. Veel grote namen in de industrie azen op dit project. Na overleg met meneer Hudson hebben we besloten Shelley verantwoordelijk te maken voor de pitch, met Zoe en Trista als assistenten. Shelley, vragen?"
Na even nadenken schudde Shelley haar hoofd. Net toen ze wilde antwoorden, onderbrak Trista Browne haar.
"Meneer Attlee, ik wil graag solliciteren om de verantwoordelijke te zijn voor deze pitch." Ze keek Shelley ontevreden aan en zei: "Mijn professionele vaardigheden zijn net zo goed als die van Shelley, en ik heb een mentor die werkt bij Universe Inc. als Directeur van de Afdeling Bedrijfspropaganda. Dus ik heb een manier om ons ontwerp daar te krijgen."
Wayne aarzelde bij het horen hiervan.
Qua professionele vaardigheden was Shelley beter dan Trista. Maar hoe goed het ontwerp ook was, het was nutteloos als Universe Inc. het niet kon zien.
Wayne keek Shelley verlegen aan en vroeg: "Shelley, hoe zit het met jou? Heb jij kanalen?"
Shelley wilde haar hoofd schudden, maar herinnerde zich plotseling dat Adrian bij Universe Inc. leek te werken.
Maar ze verwierp het idee meteen. "Laat Trista verantwoordelijk zijn. Ik zal haar goed helpen."
"Oké, dan is dat geregeld." Shelley's begrip maakte Wayne erg tevreden, en zijn glimlach werd nog breder. "Jullie bedenken zo snel mogelijk een plan en maken dan de eerste schets. Als jullie ideeën nodig hebben, roepen jullie iedereen bijeen om samen te brainstormen."
Trista, die met een zware verantwoordelijkheid was belast, wierp Shelley een zelfvoldane blik toe. Ze reageerde opgewonden: "Oké, meneer Attlee. Dat zal ik doen."
Na de vergadering nam Trista Zoe mee naar de kleine vergaderruimte.
Mia ging meteen naar Shelley en vroeg: "Wil je niets zeggen als ze je zo doelbewust aanpakt?"
"Wat zou ik moeten zeggen?" zei Shelley nonchalant.
Mia schudde haar hoofd en zei: "Ik heb nog nooit iemand gezien die ruimdenkender is dan jij!"
Shelley reageerde niet.
Ze gaf niet veel om roem en rijkdom!
Ze gaf meer om haar familie en vrienden.
Hoewel ze zich niet veel aantrok van Trista's aanvallen, moest ze haar werk goed doen.
Shelley zocht informatie over het land in Cindie op het internet en had een voorlopig idee in haar hoofd.
Maar als Trista niet naar haar toe zou komen, zou ze dit alleen in haar hart houden. Ze wendde zich toen tot het afhandelen van ander werk.
De tijd ging heel snel voorbij als je je op één ding concentreerde.
Shelley realiseerde zich pas dat het al middag was toen de telefoon ging en haar gedachten onderbrak.
Het was een telefoontje van Adrian.
Shelley bevroor even en nam toen op.
"Ben je al klaar met werken?" Adrians heldere stem klonk aan de andere kant van de lijn.
Kijkend naar het halflege kantoor, wist Shelley dat de meeste collega's al naar buiten waren gegaan om te eten. "Ja. Wat is er aan de hand?"
"Ik kwam toevallig een klant tegen vlakbij jouw bedrijf. Wil je samen lunchen?" Adrian had net Shelley's informatie van Michael gekregen. Volgens het onderzoeksrapport had ze helemaal geen problemen.
Dit maakte dat Adrian zich een beetje schuldig voelde over zijn onredelijke twijfels over haar.
Dus wilde hij haar trakteren op een maaltijd als compensatie.
Shelley dacht eraan hem te vertellen dat ze 's avonds niet thuis zou zijn voor het diner, dus stemde ze toe.
De plek waar ze samen zouden lunchen was een restaurant twee straten verderop van Shelley's bedrijf. Het was best leuk. Toen Shelley daar aankwam, klonk net de elegante pianomuziek. Het was Richard Clayderman's Dream Wedding.
Shelley hield erg van dit muziekstuk. Ze pauzeerde bij de deur en keek onbewust in de richting van de stereo met een vleugje verlangen in haar ogen.
Adrian hoorde net de windgong bij de deur rinkelen en keek op.
Toen hij dit zag, fronste hij.
Hij dacht dat Shelley een hint gaf dat ze ook wilde trouwen.
Toen Shelley haar blik afwendde en zich voorbereidde om Adrian te zoeken, merkte ze die hete blik op.
Ze keek op en ontmoette Adrians ogen.
Zijn ogen waren als een mysterieus gat dat mensen kon opslokken.
Shelley vroeg zich af waarom zo'n superieure jonge man geen vriendin had.
Ze verzamelde haar willekeurige gedachten, liep snel naar hem toe en zei: "Sorry, ik ben te laat."
Voordat ze het bedrijf verliet, kwam Mia net terug van de lunch. En Mia sleepte Shelley mee om te klagen over Trista en Zoe, en zei dat ze zelfs tijdens de lunch over de zaak van Universe Inc. spraken.
"Het is oké. Wat wil je eten?" Adrian gaf Shelley het menu.
Shelley deed haar donsjas uit en legde die op de rug van de bank. Ze wierp een blik op het menu en gaf het toen met één hand terug aan Adrian. "Jij bestelt maar. Ik ben hier nog nooit geweest, dus ik weet niet welke gerechten lekker zijn."
Shelley gaf de voorkeur aan traditioneel eten boven buitenlands eten.
Ze vond dat elke keuken, elk gerecht en elke snack zijn eigen smaak had.
Adrian weigerde niet. Hij bestelde een aantal speciale gerechten volgens het menu.
Na het bestellen keken Adrian en Shelley elkaar in stilte aan, en de sfeer was even een beetje ongemakkelijk.
Shelley kon de onderdrukkende sfeer niet verdragen, dus sprak ze als eerste, "Nou... Ik ga vanavond een vriend ontmoeten, en ik kom laat thuis."
Na een pauze voegde ze eraan toe, "Hij is een zeer goede mannelijke vriend van mij. Ik beschouw hem als mijn broer."
Adrian, die de biefstuk aan het snijden was, hief zijn ogen op en zei terloops, "Oké. Volgens de afspraak zal ik me niet bemoeien met je privéleven zolang je de grens niet overschrijdt."
Er was een pauze van tien seconden in het midden. En het drukte subtiel zijn onduidelijke betekenis uit.
Shelley knikte om aan te geven dat ze het begreep.
Toen ze haar hoofd boog om de salade te eten, kon ze het niet laten om naar Adrian te kijken.
Zijn bewegingen bij het snijden van de biefstuk waren zeer elegant, en elke beweging straalde opvoeding uit. Hij was als een prins die onder het volk leefde.
"Adrian, heb je echt... geen vriendin?"