Hoofdstuk 2 De verkeerde baby
Zes jaar later, in Orgland...
Bij het Zelin Onderzoeksinstituut...
Op dat moment, in het laboratorium, vergeleek Trista nauwkeurig de overvloedige gegevens.
Plotseling crashte de computer.
Kort daarna werd het hele netwerk van het onderzoeksinstituut geïnfiltreerd en verlamd.
Buiten vulden kreten de lucht...
"Het gebeurt weer, nietwaar? Aletta's twee kinderen!"
"Aletta! Help ons!"
Al snel stormden figuren Trista's kantoor binnen, op zoek naar hulp, vergezeld door het aftelalarm.
Tien.
Negen.
Acht.
Zeven...
Zodra het één bereikte, zouden alle gegevens in het onderzoeksinstituut verdwijnen.
Bij het zien van deze situatie voelde Trista een gevoel van wanhoop door zich heen stromen en ze draaide snel een telefoonnummer.
"Schat, alsjeblieft stop. Ik kom naar huis! Ik kom nu meteen terug! Alsjeblieft, stop dit!"
Aan de andere kant van de telefoon reageerde een schattige stem snel.
Echter, de toon was een beetje eigenaardig. "Is dit niet onze beroemde genezer en internationaal geprezen top-parfumeur, Aletta? Wat een zeldzaam gezicht. Heb je iets nodig?"
Bij het horen hiervan had Trista geen andere keuze dan te smeken.
"Schat, het spijt me. Het was niet opzettelijk. Het is gewoon dat de laatste formule voor een partij parfums die op het punt staan te worden uitgebracht, consequent incorrect is, wat een vertraging van een paar dagen veroorzaakt...
"Ik ben nu onderweg naar huis! Onmiddellijk! Alsjeblieft, stop met het aanvallen van het netwerk van het onderzoeksinstituut. Ik smeek je!"
Het kleine kind aan de andere kant van de lijn snoof koud. "Het is moeilijk te geloven dat je je nog herinnert dat je een huis hebt. Ik dacht dat je permanent in het onderzoeksinstituut zou blijven en je twee schattige baby's zou vergeten!"
Trista kende het temperament van haar zoon en probeerde hem te sussen met een lieve glimlach. "Hoe zou dat kunnen? Jullie twee zijn mijn geliefde schatten! Ik hou zoveel van jullie beiden!"
Het kleine kind aan de telefoon werd gekalmeerd en stopte met het bedienen van de computer.
"Dat is goed. Je hebt een half uur om thuis te komen, anders ga ik door met het aanvallen van het onderzoeksinstituut."
Na dat gezegd te hebben, hing het kleine kind trots de telefoon op.
Trista slaakte een zucht van verlichting en draaide zich om naar de mensen in de kamer, waarbij ze hen een duim omhoog gaf.
Iedereen veegde het koude zweet van hun voorhoofd en keerde terug naar hun posities.
Assistent Anne Wallace kwam binnen met dossiers en kon het niet laten om in lachen uit te barsten.
Wie had gedacht dat een kamer vol hoogopgeleide talenten de hele dag met de dreigementen van twee kinderen zou moeten omgaan?
Trista hoorde dat en schudde hulpeloos haar hoofd.
Iedereen wist dat haar kinderen behoorlijk veeleisend waren.
Het was net zoals die slechterik, Matthew.
Na die nacht keerde ze terug naar de familie Bryant maar werd door haar biologische ouders het huis uitgezet.
Trista dacht dat ze nooit meer iets met Matthew te maken zou hebben in haar leven.
Maar wie had kunnen voorspellen dat ze zwanger zou worden, en dan nog wel van vierlingen?
Vanwege Trista's fysieke conditie, zou een gedwongen beëindiging van de zwangerschap kunnen leiden tot permanente onvruchtbaarheid, dus de artsen adviseerden er destijds tegen.
In een vreemd land, alleen en zonder familie om zich heen, koos Trista na enkele dagen overwegen ervoor om de kinderen te baren.
Helaas was er een ongeluk tijdens de bevalling, waarbij een jongen en een meisje verloren gingen.
Nu bleven alleen het broertje en zusje over.
Beide kinderen hadden een uitzonderlijke intelligentie.
Oudere broer Boris Bryant had een kalm en verstandig karakter, met interesses in programmeren, beheersing van vier talen, en talent in kalligrafie en schilderen.
Jongere zus Eudora Bryant was levendig en actief, en volgde in Trista's voetsporen met geurcomposities en het verbeteren van haar medische vaardigheden. Ze kwam vaak met slimme ideeën en wist hoe ze remedies voor hoofdpijn en koorts moest bereiden.
Waar ze ook gingen, ze waren buitengewoon innemend!
Wanneer Trista aan hen dacht, werd haar hart zacht.
"Laten we later praten. Ik moet snel terug."
Ze trok haar laboratoriumjas uit en mompelde, "Als ik niet binnen een half uur thuis ben, lijdt het onderzoeksinstituut eronder."
"Ga dan maar."
Anne grinnikte en herinnerde haar eraan. "Vergeet niet je koffers te pakken. We vertrekken morgen naar het platteland."
Bij het horen hiervan fronste Trista.
In deze jaren, naast haar prestaties op medisch gebied, had ze ook samen met haar beste vriendin, Nelly West, een parfumbedrijf genaamd Zelin Company opgericht.
Hun formules, ontwikkeld door Trista's team, kregen internationale bekendheid en talloze mensen wilden met hen samenwerken.
Oorspronkelijk was het Nelly's verantwoordelijkheid om het dochterbedrijf in hun thuisland uit te breiden.
Maar Nelly's moeder werd ernstig ziek, waardoor ze haar aandacht niet kon verdelen, dus moest ze Trista terugroepen om te helpen de situatie te beheren.
"Ik begrijp het. Tot morgen op het vliegveld."
Trista reageerde enigszins gefrustreerd en nam afscheid van Anne.
Trista haastte zich naar huis, alleen om door haar twee kinderen berispt te worden.
De volgende dag op het vliegveld zag ze er volledig verslagen uit.
In tegenstelling daarmee zagen haar twee kinderen er ongelooflijk cool en onberispelijk uit, met zonnebrillen op hun gezichten, alsof ze internationale supersterren waren.
De prachtige gelaatstrekken van de kinderen leken zorgvuldig door God te zijn gemaakt.
Hun reis trok nogal wat aandacht, met sommigen die hun telefoons niet konden weerstaan om foto's van hen te maken.
Anne, die haar koffer vasthield, onderdrukte een glimlach en zei tegen Trista, "Het lijkt erop dat je twee opmerkelijke kinderen hebt gekregen."
Trista wierp een blik op de speelse kinderen voor haar en antwoordde, "Natuurlijk!"
De kinderen hadden een goed gehoor. Ze hoorden Trista's woorden en draaiden zich om, zeggend, "Ze moet zich gelukkig voelen om ons als haar kinderen te hebben! Ze offerde vaak haar rust en gezondheid op voor werk."
Eudora, die altijd naar Boris luisterde, voegde er meteen met een zoete stem aan toe. "Precies! Als wij niet voor mama zorgden, wie weet hoe ze zou zijn..."
Toen ze zag dat de twee kinderen haar weer gingen berispen, onderbrak Trista snel, "Ja, ja, jullie hebben gelijk, mijn schatjes!"
Terwijl ze spraken, stapte de groep in het vliegtuig, en tijdens de lange reis van meer dan tien uur vond Trista eindelijk wat rust en stilte.
Toen ze landden, nog steeds slaperig en half in slaap, vroeg Trista Anne om op de kinderen en bagage te letten terwijl ze naar het toilet ging om zich op te frissen.
Natuurlijk weigerde Anne niet.
Na koud water in haar gezicht te hebben gespat, kreeg Trista langzaam haar energie terug en kwam al snel uit het toilet.
Tot haar verrassing werd ze begroet door haar eigen zoon, Boris.
Trista was even verbluft.
Toen Boris uit het vliegtuig stapte, droeg hij nog steeds casual kleding met een zonnebril op zijn gezicht.
In een oogwenk had hij zich omgekleed in een keurig klein pak.
Eudora, naast hem, had ook haar schattige bloemenjurk verruild voor een elegante en verfijnde prinsessenjurk.
Ze zagen er buitengewoon formeel uit!
Trista kon het niet helpen te lachen en liep naar de twee toe, plagerig zeggend. "Mijn schatjes, we gaan straks alleen maar Nelly zien. Het is niet alsof we naar een groot bal gaan. Waarom hebben jullie je zo formeel omgekleed?"
De twee kleine kinderen voor haar keken haar na het horen van Trista's woorden verward aan.
Was deze mooie dame tegen hen aan het praten?