Hoofdstuk twee
Vuur en Benzine:::
Rosa trok de borstel door haar donkere haar. Als ze op tijd op haar werk wilde zijn en geen uitbrander wilde krijgen, moest ze opschieten. Haastig bracht ze haar make-up aan, alle gedachten aan haar eerdere speelkwartiertje onder de douche waren vergeten, ze had simpelweg geen tijd om het af te maken. Dat leek steeds vaker te gebeuren, en een deel van haar vroeg zich af of ze echt te druk was om het af te maken, of dat ze zichzelf er opzettelijk van weerhield.
Ze trok een eenvoudige zwarte kokerrok aan en ritste deze aan de zijkant dicht. Ze droeg een witte blouse met mouwen die tot haar ellebogen reikten. Ze gaf de voorkeur aan kleding die haar armen bedekte maar er niet strak omheen zat. Rosa was altijd zelfbewust geweest over haar armen, ze zou nooit helemaal begrijpen waarom, maar ze wist dat ze zich pas comfortabel voelde als ze bedekt waren.
Met haar jas en tas in de hand rende ze de deur uit, nauwelijks eraan denkend om deze achter zich op slot te doen.
De reis naar kantoor was zoals gewoonlijk een nachtmerrie. Mannen in de trein staarden haar aan alsof ze een vreemd wezen was dat op aarde was aangekomen. Vrienden hadden haar meer dan eens geprobeerd te overtuigen dat ze staarden omdat ze zo aantrekkelijk was, maar natuurlijk had ze dat idee altijd als pure onzin afgedaan. Mannen vonden mollige vrouwen niet aantrekkelijk, elk tijdschriftartikel, boek, reclame en film waarmee ze ooit in aanraking was gekomen, bevestigde haar dit feit.
Zelfs toen ze met Jax was, leek hij altijd terughoudend om in het openbaar toe te geven dat ze samen waren. De enige plek waar hij ooit haar hand vasthield in het openbaar was als ze naar de bioscoop gingen en in het donker zaten.
Terwijl ze haar ochtendkoffie oppakte, zonk Rosa's hart. Hoe kon ze zo dom zijn geweest? Zoveel tijd verspillen aan een man die niet eens echt van haar hield! Ze schudde haar hoofd en pakte de tweede koffie die ze voor Axel had klaargemaakt.
Voorzichtig de kopjes dragend, probeerde ze haar handen stil te houden toen ze zijn kantoor binnenliep. Zijn stoel stond naar het raam gericht en ze kon aan de toon van zijn stem horen dat hij er niet in slaagde de deal van de afgrond terug te trekken. Gisteren verliep de deal nog soepel, wat kon er in hemelsnaam 's nachts gebeurd zijn om alles naar de knoppen te helpen?
In haar gedachten liep ze alle dossiers door die ze had verstuurd, op dat moment onderbrak de boze stem van meneer Axel haar gedachten.
"Wat bedoel je dat je het niet hebt ontvangen? Het is gisteren verstuurd! Mijn personeel is perfect competent, dank je!"
Rosa keek toe hoe hij de telefoon terug op de haak smakte. Hij draaide zich om naar haar en haalde een hand door zijn haar. Zijn fonkelende blauwe ogen, gevuld met woede, gleden over haar lichaam, hij verzachtte een beetje toen hij de koffie op het bureau zag.
"Wat zou ik zonder jou moeten, Rosa?" Hij zuchtte en leunde achterover in de stoel. Zijn normaal gladgeschoren kaak had een fijne sprinkling van donkere stoppels, in Rosa's gedachten maakte het hem nog knapper, het gaf hem een soort wilde uitstraling. Ze kon niet anders dan zich voorstellen hoe hij met één zwaai het bureau leeg veegde en haar over de tafel legde.
"Luister je naar me?" vroeg Axel, zijn ogen bekeken Rosa met een nieuwsgierige blik terwijl ze bloosde en haar blik naar de vloer liet zakken.
"Sorry, ik was gewoon een beetje afgeleid," wist Rosa te antwoorden.
"Goede gedachten, hoop ik," zei Axel.
Rosa keek op en haar blos werd dieper. Ze kon zien dat zijn ogen gevuld waren met een plagerig licht, het was alsof hij precies wist wat ze dacht, maar natuurlijk was dat onmogelijk. Hoe meer ze probeerde niet aan zijn sterke handen op haar lichaam te denken, hoe meer die gedachten haar geest binnendrongen.
"Ik ga de rest van dat rapport typen," zei ze, haar blik afgewend terwijl ze de kamer uitliep. Ze hoorde Axel achter haar lachen en het deed haar sneller zijn kantoor verlaten.
Bij haar bureau aangekomen, ging ze zitten. Wat was er mis met mij? Waar was mijn professionaliteit gebleven? Ik moest mijn hoofd erbij houden en me gewoon concentreren op mijn werk, dacht Rosa terwijl ze mentaal haar voorhoofd sloeg.
Een klein icoontje in de hoek van het scherm knipperde naar haar, een privé chatbericht.
Verwarring deed haar fronsen, wie stuurde haar privéberichten? Toen ze het opende, hapte ze naar adem bij het lezen van de woorden.
"Ik wil je." De gebruikersnaam was simpelweg de letter C.
'Was het een grap?' Rosa keek rond in het kantoor en bestudeerde de gezichten van haar collega's. Iedereen leek bezig met hun eigen werk, niemand keek op of wierp zelfs maar een blik in haar richting. Wat was er aan de hand?
Een gedachte schoot haar te binnen, ze probeerde het meteen te verwerpen maar het bleef aan haar knagen. Meneer Axel's voornaam was Cameron... Zou hij mogelijk de mysterieuze C kunnen zijn?