Hoofdstuk zes
Zack's POV
Het is nu twee maanden geleden en ik heb nog steeds geen enkele loslopende wolf kunnen vinden. Ik begon de hoop te verliezen totdat ik besloot om drie provincies verder te reizen om de bossen te doorzoeken waarover ik was geïnformeerd. Een informant had me verteld dat ik hier wel wat loslopende wolven zou vinden, en ik was vastbesloten om er minstens één te vinden. Ik zou elke nieuwe meid kunnen vinden die ik wil. Ik weet niet waarom ik zo gefixeerd ben op Emily. Misschien omdat ik haar al zo goed getraind heb, en ik geen zin heb om een ander meisje te trainen. Zij en die jongen van haar zullen betalen.
Terwijl de zon ondergaat, kies ik een boom uit om mijn nachtelijke kamp op te zetten. Ik ben diep in het bos en niet ver van een vijver. Ik hoor al wolven huilen. Ik weet dat het slechts een kwestie van tijd is. Ik hoor de bladeren om me heen ritselen en besluit mijn geweer te pakken en mijn tent uit te gaan. Het is nu bijna helemaal donker. Ik ga terug mijn tent in en pak mijn nachtzichtbril en mijn zaklamp. Wanneer ik terugkom, zie ik een paar gele ogen recht op me gericht. De wolf begint te grommen en schuimt bij de mond.
Ik richt mijn geweer op hem. "Ik ben hier om te praten, maar ik schiet als het moet."
De wolf snauwt naar me maar begint dan al snel voor me te beven. Niet veel later staat er een naakte man voor me. "Wat wil je?" vraagt hij.
Ik laat mijn geweer zakken en spreek duidelijk tegen hem. "Ik ben op zoek naar een meisje. Ik weet niet hoe ik haar moet vinden, maar ik weet zeker dat jouw soort me kan helpen. Ze is een weerwolf."
"Weet je hoeveel weerwolven er alleen al in deze provincie zijn? Dat is niet veel informatie om mee te beginnen, en waarom zou ik of iemand anders je helpen?" Hij lacht me uit.
"Ik kan jou of iemand anders royaal betalen. Ik heb gehoord dat jullie goed zijn met geuren, ik kan je haar geur geven." zeg ik grijnzend tegen hem.
"Je wilt mij en andere loslopende wolven betalen om één meisje te vinden? Waarom dit ene meisje. Jij bent een mens, je hebt geen partners, je zou verder kunnen gaan."
"Ze is midden in de nacht van me afgenomen. Ontvoerd door een wolf. Ze is mijn eigendom, en ik wil gewoon terug wat van mij is."
Hij denkt hier even over na en kijkt me dan aan. "Ja, oké. Ik zal je helpen en ik kan wat loslopende wolven bij elkaar krijgen om ons te helpen. Heb je een nummer waarop ik je kan bereiken? Het kan een paar weken duren voordat ik genoeg wolven bij elkaar heb."
Nadat ik hem mijn nummer heb gegeven, verandert hij weer en verdwijnt het bos in. Tevreden met mijn uitwisseling pak ik mijn spullen in en ga terug naar mijn truck. Terwijl ik in mijn truck stap, begin ik na te denken over de vele manieren waarop ik mijn engel van het weglopen wil straffen. Beginnend met haar omgedraaid en haar billen omhoog. Mijn geduld met haar raakt op. Ze zou het allemaal makkelijker kunnen maken als ze gewoon naar me terug zou komen. Als ze uit zichzelf naar me toe kwam, zou haar straf niet zo erg zijn als wanneer ik haar moet opsporen.
Terwijl ik naar huis rijd, blijf ik nadenken over welke andere bovennatuurlijke wezens er bestaan. Vampieren? Feeën? Misschien zelfs Bigfoot? Mijn telefoon gaat. Het is een onbekend nummer. Ik neem op bij de derde ring. "Hallo?"
"Hallo Zack. Dit is de weerwolf waarmee je in het bos hebt gesproken. Ik en een paar andere vrienden hebben besloten je te helpen dit meisje te vinden. Het zal nog een paar weken duren voordat we genoeg loslopende wolven hebben om een sterke roedel binnen te dringen, maar we kunnen ze vinden."
"Dat klinkt geweldig. Ik zal jullie allemaal royaal betalen en de helft vooraf geven en de andere helft wanneer ik haar terug heb." zeg ik terug.
"Oké. Ik denk dat we over een week of zo moeten afspreken. Dan kunnen mijn vrienden en ik de geur van je meisje krijgen en wat meer informatie."
Glimlachend naar de telefoon. "Ik sta klaar om je oproep te beantwoorden om een dag en tijd af te spreken. Dank je."
"Graag gedaan. Een woord van advies voor de toekomst. Elke andere wolf zou je binnen een paar seconden hebben gedood nadat je dat geweer trok. Dat is niet het beste voordeel tegen weerwolven."
Lachend in de telefoon. "Goed opgemerkt. Ik zal je woorden in overweging nemen."
Nadat ik de telefoon heb opgehangen, kan ik niet anders dan glimlachen. 'Binnenkort, mijn engel, zul je weer in mijn armen zijn.'