Hoofdstuk 2 Breathe, Grace
De F1-races vereisen reizen naar verschillende landen gedurende het jaar, en wanneer het raceseizoen aanbreekt, vliegt het hele team de wereld rond.
Tijdens de winter is er meestal een off-season, en het hele team verblijft dan op het hoofdkantoor van het Ferrari-team in Italië.
Grace woont hier, samen met een Italiaans meisje.
Het meisje heet Chloe, en het huis is haar door haar ouders nagelaten, dus het is vanzelfsprekend dat ze er geen bezwaar tegen heeft om vaak jongens mee naar huis te nemen.
Grace luistert soms naar de geluiden uit de aangrenzende kamer terwijl ze zichzelf pleziert met kleine speeltjes.
Na zichzelf te hebben bevredigd, wikkelt ze zich strak in de deken, volledig naakt. De immense leegte overweldigt haar vaak, en ze huilt stilletjes met gesloten ogen.
Ze is alleen naar Italië gekomen om haar masterstudie te volgen en heeft daar nooit spijt van gehad.
Stap voor stap heeft ze zich verwijderd van het gebroken dorp. Haar twee oudere zussen gingen al vroeg werken, en haar jongere broer was de schat van de familie.
Zij zat er tussenin, zich ongemakkelijk voelend.
Het woord "moeder" is haar altijd vreemd geweest. Thuis is ze als een stille aanwezigheid. Haar bestaan wordt vooral merkbaar wanneer haar vader gewelddadig is.
En haar vader, het eerste wat bij Grace opkomt, is altijd "koud." Haar vader is koud, afstandelijk en mist warmte.
Hoewel ze vriendjes heeft gehad, werd ze bij het aandurven te praten over haar familie door de werkelijkheid verslagen.
"Ik dacht dat je..."
Sara zei, "Je lijkt op een zorgeloze en welvarende jonge dame."
Ze hadden de verkeerde verwachtingen.
Grace raakte in verwarring en stagnatie.
Sara was de eerste vriendin die ze in deze kring maakte.
In het begin leerde Sara haar alleen hoe ze op dates kon gaan. Schone en fatsoenlijke mannen vinden om wat warmte en sterke omhelzingen te zoeken.
Tijdelijk haar zorgen verliezen in intense climax, zonder zichzelf volledig te laten vallen.
Later begon Grace geobsedeerd te raken door langdurige relaties, maar ze wilde geen nieuw vriendje vinden.
"Je kunt proberen een meester te vinden."
Het was Sara die haar in deze kring introduceerde, en de deur naar een nieuwe wereld voor haar opende.
Absolute controle en absolute afhankelijkheid.
Grace begreep de spirituele betekenis hiervan, maar kon geen meester vinden die bij haar smaak paste.
Sara zei, "Soms is het ook een soort geluk om niet de meest geschikte meester te vinden."
Grace vroeg, "Waarom zeg je dat?"
Sara antwoordde, "Omdat je geobsedeerd kunt raken door een meester, en een meester zal altijd alleen maar een meester zijn."
Grace realiseerde zich het bestaan van deze gevaarlijke situatie, en omdat er op dat moment veel afstudeerzaken waren, verliet ze deze kring.
Maar nu wordt ze tot het uiterste onderdrukt.
Ze moet iemand machtigs vinden om de last met haar te delen.
Een bericht van C kwam binnen een minuut nadat Grace het had verzonden terug.
Grace had niet verwacht dat hij zo snel zou antwoorden.
C zei, "Hallo, ik ben C."
Grace had er geen bezwaar tegen om haar naam te geven. Grace is een veelvoorkomende en gewone naam. Het is alleen dat deze persoon een beetje op zijn hoede lijkt, zichzelf alleen als C aanduidend.
Maar hij had gemakkelijk een valse naam kunnen gebruiken om haar te misleiden, maar dat deed hij niet.
Hij wilde niet iemand anders zijn.
Na het interpreteren van zijn woorden, voelde Grace een subtiele tinteling in haar gedachten.
De persoon die deze zin uitsprak, straalde een onmiskenbaar gevoel van macht uit tussen de regels door.
In tegenstelling tot haar, die een nieuwe naam koos om de schaduwen van haar vorige leven te ontvluchten en een nieuw leven te beginnen in Italië, maar ze blijft nog steeds zichzelf.
Grace pauzeerde een paar seconden, zich voorbereidend om te antwoorden toen er een nieuw bericht binnenkwam.
C: "Ik heb vandaag overdag werk, kunnen we om 20:00 uur vijftien minuten praten? Is dat oké?"
Grace's vingers, klaar om te typen, pauzeerden even voordat ze snel antwoordde: "Dat werkt."
Na het verzenden van het bericht kon ze een lichte teleurstelling niet onderdrukken.
Hij was niet enthousiast, zelfs niet onder het mom van werk.
Grace staarde een paar seconden naar het scherm, klaar om het weg te leggen.
Toen kwam er weer een bericht binnen.
"Tot vanavond."
Haar adem stokte en haar oren werden rood.
Het was alsof ze een klap kreeg, voordat hij zachtjes haar hoofd aanraakte.
Grace geloofde dat Sara haar niet had bedrogen.
Ze had nog niet veel woorden met hem gewisseld, maar zijn naam, zijn profielfoto, zijn "tot vanavond."
Zelfs bij het gebruik van een verzoekzin leek het alsof hij de controle over alles had.
Hij bepaalde de tijd en de duur.
"Is dat oké?" was slechts een vertoon van zijn onweerstaanbare controle over haar.
Grace kon onmogelijk "nee" zeggen.
Het was zoals wanneer ze tegenover Caesar stond.
Ze kon nergens "nee" tegen zeggen wat Caesar zei.
En het was weer Caesar, waardoor Grace's lichaam onmiddellijk gespannen raakte.
Toen stond ze snel op van het bed en liep naar de badkamer om zich op te frissen.
Omdat ze voelde dat de dingen soepel verliepen met haar meester, leek Grace's werk vandaag uitzonderlijk enthousiast.
Het laagseizoen is misschien niet zo druk als het raceseizoen, maar door de komst van Caesar werkte het hele team in een snel tempo met hoge intensiteit.
James zei dat Caesar het de laatste tijd druk had met vergaderingen met het aerodynamica-team binnen het team, en er gingen geruchten dat hij van plan was om de hoofdingenieur aerodynamica van het Red Bull-team weg te kapen.
"Waarom kaap je niet ook Verstappen (Red Bull-coureur), dat zou het makkelijker maken," grapte Grace.
Gelach vulde het PR-kantoor, en James fluisterde: "Ik zal dit voorstel naar Caesar mailen en jouw naam erbij zetten."
Grace drukte snel op James' toetsenbord, "Spaar me, James."
Met een paar korte grappen ging iedereen snel weer aan het werk.
In de middag kreeg James een telefoontje van Caesar.
Het hele kantoor werd ongewoon stil toen hij de telefoon opnam. Grace had een onheilspellend gevoel omdat James haar bleef aankijken terwijl hij sprak.
Na het ophangen van de telefoon klopte James op Grace's schouder.
"Laten we gaan, er is iets gebeurd."
De persoon die een ongeluk had gehad, was de huidige teamcoureur, Charlie. Hij had zijn arm gebroken tijdens een trainingssessie door een mechanisch defect.
Wanneer een coureur een ongeluk heeft, komt de media natuurlijk massaal opdraven.
Ferrari ging al door een periode van onrust, met Caesar die uit het niets was gekomen en een verandering in het management.
Als de coureur op dit kritieke moment nog een ongeluk zou hebben, zou dit seizoen wel eens verloren kunnen zijn.
En dit was Caesar's eerste seizoen hier.
Grace kon de hele weg een koude rilling over haar rug niet onderdrukken.
Op de meest handige plek voor het in- en uitrijden van de parkeerplaats stond Caesar's auto geparkeerd.
De zilvergrijze Ferrari.
Grace zat op de passagiersstoel voorin, terwijl James en Caesar op de achterbank zaten.
Crisis-PR was niet alleen Grace's verantwoordelijkheid; als stagiaire had ze niet zoveel macht.
Kortom, ze was verantwoordelijk voor alle triviale administratieve taken.
Bijvoorbeeld, ze stond tot Caesar's beschikking, noteerde de tijd en plaats van het betreffende evenement, documenteerde Caesar en James' responsplannen en stelde snel een PR-verklaring op die naar de externe media gestuurd zou worden. Natuurlijk zou James de laatste bewerkingen doen.
De auto was onderweg naar het vliegveld.
Charlie woonde in Monaco, en vanavond vlogen ze eerst naar Monaco om Charlie's toestand te controleren.
Bij aankomst op het vliegveld wachtten ze in de lounge op Caesar's privévliegtuig.
Een medewerker van het vliegveld kwam het nieuws bevestigen; het vliegtuig zou vanwege luchtverkeersleiding pas om negen uur 's avonds kunnen vertrekken.
Caesar en James hadden in de auto al de mogelijke responsplannen besproken. Zodra Grace in de loungestoel zat, begon ze meteen telefoontjes te plegen naar Charlie's assistent en dokter om updates over de situatie te krijgen.
Haar hand stopte nooit met het noteren van de informatie van de telefoon in haar notitieboekje. Na het luisteren naar alle informatie herhaalde Grace wat ze had genoteerd totdat het door de andere partij werd bevestigd.
Na bijna een uur bellen hing ze op en opende meteen een document om een beknopt en duidelijk rapport van de recente informatie te schrijven.
De lounge was stil, met Caesar die zijn ogen rustte en James aan een nabijgelegen tafel die de online publieke opinie controleerde.
Grace typte snel, maar ze vergat altijd te ademen.
Wanneer ze bij Caesar was, voelde het alsof ze een vacuüm betrad.
Ze was bang om fouten te maken, zelfs om te vergeten te ademen.
Grace dwong zichzelf om niet te veel na te denken en las snel het document door op fouten voordat ze haar computer pakte en naar James liep.
"Grace."
Maar de volgende seconde klonk Caesar's stem achter haar.
De lounge was verwarmd, en ze had haar jas uitgedaan omdat ze het warm had, maar nu, door Caesar's stem, viel ze onmiddellijk in een ijzige afgrond.
"Geef het maar direct aan mij," zei Caesar.
Hij zat op een nabijgelegen leren fauteuil, had zijn benen over elkaar geslagen, en de strakke zwarte broek accentueerde zijn lange en krachtige benen.
Nu had hij zijn zwarte colbert uitgedaan en droeg hij alleen een wit overhemd en een gilet.
Grace's voeten konden niet anders dan achteruitgaan en van richting veranderen.
Ze gaf hem het notitieboekje, en er was geen andere bank voor hem om op te zitten, dus hurkte Grace naast hem.
Caesar las snel het tweepagina-rapport over Charlie's toestand door.
Zijn slanke vingers gleden lichtjes over het aanraakscherm in het midden van het toetsenbord, en Grace dwong zichzelf om niet naar zijn vingers te kijken.
Echter, al snel trok Caesar's aanwezigheid Grace's aandacht.
Grace rook altijd vaag de geur van cologne bij Caesar, maar het was nog nooit zo dichtbij geweest als deze keer.
Het was ijskoud, als de bomen diep begraven onder de wintersneeuw. Lopend in de sneeuw, voelde Grace bij elke stap een ijzige koude sensatie in haar ledematen.
Ze haalde diep adem en de vochtige, koude lucht drong door tot in elke hoek van haar lichaam. Onbewust greep Grace de armleuning van de bank vast. Op dat moment sprak Caesar:
"Je logische structuur is goed, maar het rapport is langdradig en bevat te veel onnodige details. Dit is niet het soort rapport dat aan mij moet worden ingediend."
Grace kon alleen maar zeggen: "Het spijt me, ik..."
"Ik heb geen excuses nodig, alleen je rapport," onderbrak Caesar haar.
Daarmee sloot hij haar notitieboekje. Pas nu richtte hij zijn blik op Grace. Ze droeg een nauwsluitende off-white coltrui, een verzamelplaats voor modieuze vrouwen in Italië. Zelfs in de winter droegen vrouwen graag rokken die hun benen lieten zien. Zij was geen uitzondering. Onder de trui droeg ze een zwarte kokerrok die haar figuur accentueerde. Haar slanke, lange benen waren blootgesteld aan de lucht en ze droeg een paar laag uitgesneden zwarte hoge hakken. Simpel, maar toch opvallend.
Caesar had de naam Grace eerder in de pauzeruimte gehoord. Mooie Engelse vrouwen waren zeer gewild in Italië. Maar hij had al te veel mooie vrouwen gezien. Toch, Grace...
Grace pakte haar computer niet op om terug te keren naar haar eigen bank en het rapport te herzien. Ze bleef gehurkt zitten en verplaatste alleen haar notitieboekje naar de kleine salontafel naast Caesar en begon zorgvuldig aanpassingen te maken. Hij zat op de bank en keek van bovenaf op haar neer. Zacht, lang haar bedekte het grootste deel van haar gezicht, en hij kon alleen haar licht samengeknepen lippen zien. Ze was gehoorzaam.
Maar Caesar wendde zijn blik snel af en begon de vele e-mails op zijn telefoon af te handelen. Grace gaf het rapport voor de tweede keer aan Caesar. Het twee pagina's tellende rapport was teruggebracht tot een halve pagina. Caesar wendde zijn aandacht van de e-mails op zijn telefoon af en begon haar rapport te lezen. Grace hield onbewust voor de tweede keer haar adem in, haar hart bonkte wild. Ze had het gevoel dat ze elk moment kon instorten.
"Grace," riep hij plotseling haar naam. Het notitieboekje was gesloten, en Grace keek met een vleugje onrust naar Caesar. Hij leunde achterover in zijn stoel, zijn diepblauwe ogen onafgebroken op haar gericht. En zij bleef gehurkt bij zijn been.
Caesar zei: "Adem, Grace."
Grace voelde zich alsof ze door de bliksem was getroffen en volledig het vermogen om te ademen verloor. Hij richtte zijn lichaam op, leunde zelfs dichter naar haar toe. Zijn lange gestalte omhulde Grace bijna, en hij keek haar aan terwijl hij zei:
"Als je vaak moeite hebt met ademen door nervositeit terwijl je met mij werkt, denk ik dat je misschien niet geschikt bent voor deze baan."
Zijn stem was als een dikke, onweerstaanbare wol. Een lang tapijt, dat een gevoel van verstikking met zich meebracht. Grace's gezicht vertoonde een lichte, zachte blos door gebrek aan zuurstof, en haar zwarte ogen leken een vochtige glans te hebben.
Caesar was een moment stil, en zei toen met een diepe stem: "Adem, Grace." Een onweerstaanbaar bevel. Grace's lichaam begon weer krachtig te functioneren door zijn stem, ze haalde diep adem en ademde toen langzaam uit.
"Goed gedaan, Grace."
Grace voelde zich enorm beschaamd, want het herwinnen van normale ademhaling zou geen lof moeten verdienen. Maar de volgende seconde voegde Caesar eraan toe: "Ik bedoel je rapport."