VIJF
Elena's POV:
De blik op mijn gezicht schreeuwde geschokt en verrast, ik keek naar de dokter.
"Je maakt een grapje toch? Heeft een van de dienstmeisjes je hiertoe aangezet?" vroeg ik hem glimlachend.
Hij schudde zijn hoofd, "Mevrouw, wat bedoelt u daarmee? Hier zijn uw testresultaten van de tests die we hebben gedaan nadat u het bewustzijn verloor."
Hij maakte geen grapje, hij hielp me rechtop zitten en overhandigde me het papier. Ik opende het haastig, niet zeker wat ik in dat papier zou zien. Het was waar! Ik was zwanger!
Ik keek naar de dokter, "Hoeveel weken te laat? Ik moet weten hoe ver dit al is, aangezien het geen grap is, dus vertel het me alsjeblieft!"
Hij glimlachte, "Mevrouw Elena, u bent al drie weken zwanger. Ik raad u aan om het vandaag nog aan uw partner te vertellen zodat jullie samen kunnen beginnen met de voorbereidingen om goede ouders te worden, het ouderschap is zwaar."
Ik knikte, de opwinding kwam er overvloedig uit. Het was dubbele vreugde voor mij, inderdaad was ik niet vergeten door de maangodin. Ik stond op het punt om Stephen's Luna te worden en ook het nieuws van mijn zwangerschap kwam op dezelfde dag. Ik legde mijn hand op mijn buik en wreef erover terwijl ik glimlachte.
"Wie heeft mij hier gebracht, dokter? Ik zie geen van mijn dienstmeisjes en ik weet dat mijn oom de laatste persoon zou zijn om mij hier te brengen." vroeg ik terwijl ik rondkeek, hopend een van mijn dienstmeisjes of op zijn minst Stephen te zien.
"Oh jeetje! Het was me ontschoten, u bent gebracht door de dienstmeisjes maar ze moesten terug om de plek klaar te maken waar uw paringsceremonie zou worden gehouden. Ik zal ze bellen om te laten weten dat u wakker bent, zodat ze u kunnen komen halen." zei hij terwijl hij in zijn zakken graaide om zijn telefoon te pakken.
Ik slaakte een zucht, het was niet erg dat ik door de dienstmeisjes was gebracht; ik had alleen verwacht dat ze Stephen hadden ingelicht over wat er was gebeurd. Wel, ik ben nu blij dat ze dat niet hebben gedaan. Ik wilde de uitdrukking op zijn gezicht zien als ik hem het nieuws zou vertellen.
"Dokter? Wie komt me halen, zeg diegene om een ijskoud drankje voor me mee te nemen. Mijn mond is droog en ik heb iets ijskouds nodig." zei ik tegen hem terwijl ik uit het ziekenhuisbed klom.
Hij lachte en zei dat hij het zou doorgeven, maar stopte toen in zijn sporen.
"Elena? Heb je al gewolft? Ik weet dat je moeite hebt met transformeren, is de situatie al veranderd?" vroeg hij, zijn stem vol bezorgdheid. Ik kon het medelijden in zijn stem ook voelen.
Ik schudde mijn hoofd, "Nee, er is nog geen verandering. Ik probeer het, maar het lukt nog steeds niet. Is er een probleem, deze vraag lijkt het begin van een probleem te zijn."
Hij draaide zich om en liep terug naar waar ik naast het bed stond, "Elena, zou je weer op het bed of ergens anders willen gaan zitten? Ik wil niet dat je instort of weer het bewustzijn verliest."
Waar ging dit over? Laat het alsjeblieft goed nieuws zijn, ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat het goed nieuws zou zijn. Ik liep naar de tweezitsbank en ging zitten, benieuwd naar wat hij te zeggen had.
Hij zuchtte, “Het kwam net in me op dat niet kunnen transformeren tijdens je zwangerschap een groot probleem kan zijn.”
Ik was in de war, "Ik ben in de war, dokter, wat betekent dat precies?" Ik voelde mijn hart in mijn maag zakken, maangodin, je moest deze dag voor mij verpesten!
Ik zag de medelijden in de ogen van de dokter, ik wilde niet dat het me zou storen. “Dokter? Kom er gewoon mee, wat is het ergste dat kan gebeuren tijdens deze zwangerschap?” zei ik, mijn stem iets steviger makend maar nog steeds met een trillende ondertoon.
“Weet je zeker dat je dit nu wilt horen? Ik denk dat je beter kunt wachten op Stephen, dan zal ik zeggen wat ik wil zeggen. Dit kan ertoe leiden dat je deze zwangerschap wilt afbreken, El.”
“Ik betwijfel het, dokter, vertel het me gewoon. Ik ben al van streek door het nieuws dat ik niet kan transformeren, leg het maar uit.” zei ik geïrriteerd door zijn uitstel, het is mijn lichaam en ik kan doen wat ik wil zonder dat hij erbij betrokken is.
"Oke, het spijt me als dat verkeerd overkwam. Dat was niet hoe ik het nieuws aan je wilde overbrengen, maar het zal zo zijn. Je kind zal misschien niet kunnen transformeren net als jij, dus of je laat hem weghalen of je krijgt hem en beschermt hem koste wat het kost.”
“Was dit de reden waarom je Stephen hier wilde hebben? Dokter, je moest me dit gewoon vertellen? En hier dacht ik dat ik misschien ziek was of dat er iets ergs met mijn baby zou gebeuren. Als dit echt de reden is waarom je denkt dat ik ongelukkig zou zijn, dan moet ik je teleurstellen. Ik zal voor mijn kind zorgen en ervoor zorgen dat hij niet hetzelfde behandeld wordt als ik.”
Dit zeggend stond ik op en liep de kamer uit, en botste tegen Sandy, mijn dienstmeisje. “Waar ben je in hemelsnaam geweest? Ik heb hier met de dokter gesproken en het is geen prettig nieuws meer dat ik in deze situatie en conditie wil vertellen, laten we gewoon naar huis gaan.” zei ik terwijl ik naar de uitgang van het ziekenhuis liep, Sandy volgde me meteen.
“Gaat het goed met u, juffrouw? U lijkt van streek, er is groter nieuws mevrouw. Ik denk dat u het zelf moet horen.” zei ze terwijl we naar de auto liepen.
Ik stopte en draaide me naar haar om, “Geloof me, welk nieuws je nu ook voor me hebt, bewaar het voor later! Ik hoor het later wel.”
“Het gaat over je paringsceremonie, Elena! Weet je dit zeker?" spuugde ze uit.
“Huh? Wat gebeurt er, wat bedoel je?” vroeg ik, proberend te begrijpen.
“Alpha Stephen wil niet meer met je paren.”