Hoofdstuk 4 Bedenktijd bij echtscheiding
De twee liepen naar het loket, en de medewerker daar keek behoorlijk onverschillig, niet vreemd met zulke situaties. Meestal kwamen mensen voor een scheiding huilend, ruziënd of zelfs vechtend binnen. Een stel zo kalm als deze twee was een zeldzaam gezicht.
Ze zagen er allebei goed uit en waren chic gekleed, wat suggereerde dat ze flink wat geld hadden. Hoe was het zover gekomen?
De medewerker, hoewel nieuwsgierig, ging niet in op hun zaken en zorgde ervoor dat de papieren snel in orde waren. Ondertekenen, stempelen—het hele proces duurde minder dan tien minuten.
Maar voor Sophia voelde het als een eeuwigheid. Haar hartslag bonkte in haar oren, elke seconde een herinnering aan wat ze op het punt stond te verliezen.
Ze dacht dat ze vandaag zou scheiden, maar toen...
"Volgens de nieuwe regels is er nu een bedenktijd voor scheidingen. Als een van jullie van gedachten verandert tijdens deze periode, kunnen jullie terugkomen met de documenten om de scheiding te annuleren," zei de medewerker, terwijl hij hen beiden een kopie van de scheidingsaanvraag overhandigde.
"Goede dingen komen nooit gemakkelijk," mompelde Sophia terwijl ze de voorwaarden doorlas, zich een beetje ironisch voelend. "Er is een bedenktijd voor scheiding, maar waarom is die er niet voor een huwelijk?"
"Als er een bedenktijd voor huwelijk was, zou je dan niet met me getrouwd zijn?" David's gezicht werd somber, een koude glimlach op zijn lippen.
"Absoluut niet!" schoot Sophia terug, terwijl ze een wenkbrauw optrok. "Ik heb vierhonderd miljoen dollar van je gekregen. Vierhonderd miljoen! De meeste mensen zouden dat in hun hele leven niet verdienen. Ik zou zeggen dat ik er goed uit ben gekomen!"
David's gezicht werd nog donkerder, duidelijk boos, zijn vingers balden zich in zijn zak. Sophia had het gevoel dat hij haar wilde wurgen.
Als ze erover nadacht, werd Sophia nog meer geïrriteerd. David was degene die de scheiding wilde in de eerste plaats, dus waarom deed hij nu alsof hij gekwetst was? Hypocriet!
David daarentegen was oprecht gefrustreerd. Hij kon niet begrijpen waarom Sophia na de scheiding zo anders leek. Had ze het al die tijd gefaket? Of zette ze gewoon een dappere gezichtsuitdrukking op?
De waarheid was dat David haar eigenlijk niet wilde scheiden, maar het was Michael's laatste wens, en die kon hij niet negeren.
David zuchtte, zich een beetje wrokkig voelend. Maar hij wist dat er nu niets meer aan te doen was. Ze hadden allebei hun eigen gedachten terwijl ze bij de deur uit elkaar gingen.
Net toen Sophia op het punt stond om weg te gaan, hoorde ze een bekende, zwakke stem.
"David, zijn de procedures afgerond?"
Emily!
Wacht, er was iets mis! De Emily van vandaag leek anders. Ze droeg een losse witte jurk, zag er verdrietig uit, een verre schreeuw van de arrogante vrouw die Sophia eerder had gezien.
Het belangrijkste was dat haar jurk een lichte taille had, waardoor haar buik bijzonder prominent leek.
Aangekomen?
Toen verbraken David's woorden Sophia's laatste beetje hoop.
"Had ik je niet gezegd in de auto te wachten? Waarom ben je naar buiten gekomen? Het is koud buiten, en de baby is erg belangrijk voor de familie Jones. Je mag geen kou vatten." David's woorden waren zorgzaam, maar klonken afstandelijk.
Sophia voelde zich plotseling alsof ze voor de gek was gehouden. "Meneer Jones, ben je me geen uitleg verschuldigd?"
David keek naar Sophia, zijn knappe gezicht kalm en onverstoorbaar. "Je hoeft het niet te weten."
Het laatste beetje verdriet in Sophia's hart verdween volledig. Ze had niet verwacht dat David een rokkenjager zou zijn, niet alleen vreemdgaand tijdens hun huwelijk, maar nu ook een kind hebben!
David negeerde vaak haar verlangen, waardoor Sophia vermoedde dat hij erectieproblemen had.
Nu leek het van niet!
Sophia zei, "Jij..."
Emily zei, "Mevrouw Brown, geef David niet de schuld. Het is allemaal mijn fout. Als je iemand wilt slaan of uitschelden, doe het dan bij mij."
"Echt?" Sophia hief haar hand hoog, op het punt om Emily een klap te geven. Sophia bewoog te plotseling en te snel voor David om haar tegen te houden, en Emily, overrompeld, kon alleen maar haar ogen in angst sluiten.