Hoofdstuk 1 Echtscheiding
De avond viel, en de straten van Regal City leken bijna droomachtig onder de neonlichten. David Jones en zijn broer Michael Jones wandelden door de drukke wijk, zij aan zij.
Beide mannen hadden een bepaalde charme, maar ze waren op hun eigen manier verschillend. Michael, de oudste, was adembenemend knap met zijn slanke, betoverende ogen die iedereen konden vangen die het aandurfde om erin te kijken.
David daarentegen had een andere uitstraling. Hij stond lang, zijn lichaam was gespierd, en zijn ogen straalden dominantie uit. Er hing een vage koninklijke sfeer om hem heen.
"David, wat denk je van dat ding?" vroeg Michael, met een lichte frons op zijn gezicht.
David dacht even na, maar voordat hij kon antwoorden, hoorden ze gehaaste voetstappen om de hoek, en de lucht voelde gespannen.
Michael's intuïtie zei hem dat er iets niet klopte.
"David, laten we gaan!" Hij greep David plotseling vast, klaar om een andere straat in te rennen.
Maar het lot had andere plannen. Een schot doorbrak de nacht, en een kogel schoot als een flits op David af. Michael bewoog snel, wierp zichzelf op David, en de kogel raakte zijn borst.
"Michael!" schreeuwde David, zijn ogen wijd van schok.
Bloed stroomde eruit, doordrenkte Michael's shirt. Hij worstelde om zijn hand op te tillen, greep David's hand, zijn stem zwak maar vastberaden, "David, luister... doe iets voor me..."
"Niet praten, Michael! Ik bel een ambulance! Je komt er wel bovenop!" David's stem trilde, zijn hart brak.
"Het is te laat..." Michael's stem vervaagde, zijn ogen toonden een vleugje spijt. Hij sprak zo zacht dat David moest voorover leunen om hem te horen.
Wat? Michael eigenlijk...
David was de weg kwijt.
"David, ik smeek je." Michael's hand werd slap, zijn ogen verloren hun glans.
"Michael! Ik beloof dat ik terugga en van haar scheid! Verlaat me niet!" riep David, vervuld van wanhoop en woede.
Op dat moment loeiden de sirenes van de politie in de verte. David hield Michael's hand stevig vast, zijn hart zwaar van verdriet.
"Sophia, de vier jaar zijn om. Laten we scheiden!" David's stem klonk van achteren terwijl Sophia Brown biefstuk aan het bakken was.
Hete olie spatte op haar wang, maar ze voelde de pijn niet.
"We hebben onze belofte aan de familie Brown vervuld. Nu is het tijd om dit te beëindigen." David's stem was koud, afstandelijk.
Hoewel ze wist dat deze dag zou komen en zich erop had voorbereid, kon Sophia niet zeggen of ze opgelucht of gebroken was.
Ze herinnerde zichzelf eraan dat het slechts een deal was, en het was tijd om het te beëindigen.
Vier jaar geleden ging de familie Brown failliet. Sophia's ouders, James en Olivia Brown, konden de druk niet aan en namen hun eigen leven, waardoor Sophia de rommel moest opruimen.
Sophia's en David's grootvaders waren oorlogskameraden. Sophia's opa, William Brown, had David's opa, Robert Jones, op het slagveld gered, en Robert was altijd dankbaar gebleven.
Op zijn sterfbed was William het meest bezorgd over zijn kleindochter Sophia, dus vertrouwde hij haar toe aan Robert.
En zo kwam dit huwelijkscontract tot stand.
Maar Sophia werd verliefd op David. Sindsdien had ze haar scherpte getemperd en speelde ze de rol van een 'echtgenote' plichtsgetrouw. Ze geloofde dat ze met de tijd zijn hart zou winnen.
Maar uiteindelijk kreeg ze alleen een scheiding!
"Ik geef je vierhonderd miljoen dollar plus een luxe woning in de Amberwijk als compensatie. Dit is het scheidingscontract. Als je ermee akkoord gaat, teken dan maar."