Hoofdstuk 5: Een onbekende motorrijder
Plotseling verscheen er een vorm in de verte, die snel naar hen toe bewoog. Het team kneep hun ogen samen, proberen te onderscheiden wat het was.
Toen de vorm dichterbij kwam, realiseerden ze zich dat het een groep zwaarbewapende mannen op motoren was, hun wapens glinsterend in de nacht.
"Verdomme," mompelde Sniper, terwijl hij zijn greep op zijn geweer verstevigde.
"Blijf kalm," waarschuwde Vector, zijn stem gespannen. "We willen geen vuurgevecht midden op de snelweg."
De motorbende omsingelde de bus, hen van alle kanten insluitend. Ze richtten hun wapens op de Black Eyes Clan, hun gezichten koud en dreigend.
Vector en zijn team voelden de spanning in de lucht, de situatie escaleerde plotseling snel. De kansen waren ongelijk, met de motorbende die hen in aantal overtrof.
De leider van de motorbende, een zwaar getatoeëerde man, naderde de bus, zijn ogen scannend over het team binnenin. "Doe de deur open," gromde hij.
Vector's gedachten raasden, proberen hun volgende zet te bedenken. Hij wist dat een directe confrontatie hen in het nadeel zou brengen, maar hij wist ook dat ze niet zomaar konden opgeven.
Na een gespannen moment haalde hij diep adem en draaide langzaam zijn raam naar beneden. "Wat willen jullie?" vroeg hij, zijn stem vast.
De leider van de motorbende grijnsde, "Ik denk dat je wel weet wat we willen." Hij gebaarde naar de achterkant van de bus, waar de wapens nog steeds opgeslagen lagen.
Vector trok een wenkbrauw op, "Jullie willen de wapens, hè? Sorry, die zijn niet te koop."
De leider lachte, "Oh, ik vroeg het niet. Geef ze over, of het wordt snel lelijk."
De Black Eyes Clan is zeer bekwaam en getraind, met elk lid dat unieke vaardigheden en vaardigheden heeft die hen formidabele tegenstanders maken, maar in dit aspect waren de motorrijders in de meerderheid.
Vector's gedachten raasden terwijl hij probeerde een plan te bedenken. Hij wist dat ze snel en strategisch moesten handelen als ze de overhand wilden krijgen.
De bendeleden op de motoren begonnen de Black Eyes te bespotten, hun zelfverzekerde toon maakte duidelijk dat ze dachten dat ze het voordeel hadden.
"Jullie zijn in de minderheid en onderbewapend. Geef gewoon de wapens over en we laten jullie ongedeerd weglopen," spotte een van de bikers.
Vector klemde zijn kaak op elkaar, de drang onderdrukkend om iets terug te snauwen. "Ik denk het niet. We hebben met erger te maken gehad dan jullie," antwoordde hij, zijn stem vast en stevig.
De leider van de motorbende lachte, "Zelfverzekerd, hè? Nou, laten we eens kijken hoe lang dat lef standhoudt."
De rest van de bendeleden gniffelden, hun zelfvertrouwen groeide bij Vector's reactie.
Vector wist dat ze hun kalmte moesten bewaren en de bende niet onder hun huid moesten laten kruipen. Hij wierp een blik op zijn team, hen stilzwijgend communicerend om gefocust en klaar voor actie te blijven.
De leider van de motorbende begon rond de bus te cirkelen, zijn ogen vastgenageld op de achterkant waar de wapens waren opgeslagen.
Vector voelde de spanning toenemen, iedereen in het busje werd steeds nerveuzer terwijl de bende hen bleef omsingelen.
Vector's gedachten gingen razendsnel, op zoek naar een plan om hen uit deze situatie te redden. Hij wist dat ze de wapens niet zomaar konden overhandigen en dat ze de bende niet fysiek konden confronteren.
Plotseling kreeg hij een idee. Maar hij wist dat het riskant was en zijn team in gevaar kon brengen.
Hij draaide zich naar zijn team, "Ik heb een plan, maar het wordt gevaarlijk. We moeten snel handelen en gefocust blijven. Kan ik op jullie rekenen?"
Het team wisselde blikken uit, elk knikkend als teken van instemming. Ze wisten dat ze in deze situatie op Vector's leiderschap moesten vertrouwen.
Vector haalde diep adem, zich voorbereidend op wat komen ging. Hij draaide zich weer naar de leider van de motorbende, die het cirkelen rond het busje had voltooid en nu recht buiten Vector's raam stond.
"Luister, geweld is niet nodig," begon Vector, zijn toon gelijkmatig en kalm houdend. "We kunnen iets regelen."
De leider van de motorbende grijnsde spottend, "Oh? En wat stel je voor?"
Vector leunde dichter naar het raam, sprekend in een lage, serieuze toon. "Ik heb een voorstel voor je. Laat ons gaan en we geven je wat van de wapens. We doen er zelfs wat extra munitie bij."
De ogen van de leider vernauwden zich, duidelijk geïntrigeerd door het aanbod. "Hoeveel munitie hebben we het over?" vroeg hij.
Vector pauzeerde, stilletjes in zijn hoofd calculerend. "Dertig kogels van hoog kaliber. Genoeg om het de moeite waard te maken."
De mond van de leider krulde in een sluwe grijns. "Dertig kogels, hè? En hoeveel wapens hebben we het hier over?"
Vector schatte snel het aantal wapens achterin. "We hebben er twintig. Vijf pistolen en vijftien geweren."
De leider leunde naar voren, zijn ogen fonkelend van hebzucht. "Nu praten we zaken. Dat is een eerlijke deal. Laat me even met mijn jongens praten."
De leider draaide zich weg van het busje en riep zijn bendeleden. Vector wachtte, kijkend hoe de leider in gedempte tonen met zijn handlangers sprak.
Met de leider tijdelijk afgeleid door het gesprek met zijn bendeleden, zag Vector een kans om het initiatief te nemen. Hij fluisterde snel naar zijn team, "Nu is onze kans. Wees klaar, op mijn teken."
Zijn team knikte stilletjes, hun handen stevig om hun wapens klemmend. Ze waren klaar om op elk moment in actie te komen.
Vector hield de leider nauwlettend in de gaten, wachtend op het juiste moment. De leider was nog steeds in gesprek met zijn bendeleden, hun rug naar het busje gekeerd.
Vector's hart bonkte terwijl hij de seconden aftelde, wachtend op het perfecte moment om toe te slaan. Hij haalde diep adem, zichzelf tot rust manend.
Plotseling draaide de leider van de motorbende zich weer naar het busje, een tevreden blik op zijn gezicht. "We hebben een deal," zei hij, zijn ogen glinsterend van hebzucht.