Hoofdstuk 4: Een onbekende ontmoeting
Het team viel stil, wetende dat Vector gelijk had. Ze begonnen snel met de voorbereidingen voor de missie, hun wapens en uitrusting controlerend.
Vector en zijn team, Archer, Cobra, Viper en Dagger, verlieten de vergaderzaal en gingen richting het laadperron van het magazijn. Ze laadden snel de wapens in een bestelwagen, zorgend dat ze stevig vastzaten zodat ze niet zouden verschuiven tijdens de rit.
Toen ze klaar waren met laden, kwam Sniper naar hen toe met een sporttas in zijn hand. "Bijna de extra munitie vergeten," zei hij, terwijl hij de tas aan Vector overhandigde.
"Goede vangst," antwoordde Vector, terwijl hij de tas aannam en in de bestelwagen opborg.
Met alles geladen en klaar om te vertrekken, draaide Vector zich naar zijn team. "Iedereen klaar?"
Ze knikten allemaal, hun wapens en uitrusting nog een laatste keer controlerend.
"Laten we dit doen," zei Vector, terwijl hij in de bestuurdersstoel klom.
Terwijl ze het laadperron verlieten en richting de stadsgrenzen reden, doorbrak Archer de stilte in de bestelwagen. "Kun je geloven dat de Don een slavin in zijn landhuis heeft? Wat denk je dat hij met haar doet?"
Vector wierp Archer een strenge blik toe. "Genoeg over de slavin. We hebben een missie om ons op te concentreren. Laten we ons niet afleiden."
Het team viel weer stil, de spanning in de bestelwagen voelbaar. Ze wisten dat ze zich moesten concentreren op de taak die voor hen lag.
Terwijl de bestelwagen door de straten van de stad reed, hield Vector zijn ogen op de weg gericht, zijn handen stevig om het stuur. Hij kon het zich niet veroorloven om afgeleid te raken, niet met een missie zo belangrijk als deze.
Het team bleef stil, elk lid verzonken in zijn eigen gedachten.
Na een paar uur rijden bereikten ze de buitenwijken van de stad en werd de weg ruwer en minder bereden. De omgeving werd steeds desolater naarmate ze verder richting de bergen reden waar de Vikingclans zich bevonden.
Viper doorbrak opnieuw de stilte. "We zijn er bijna. Laten we op onze hoede blijven en klaar zijn voor alles."
De anderen knikten, wetende dat ze zich nu in potentieel gevaarlijk gebied bevonden. Ze moesten alert en voorbereid zijn op alles.
Toen de bestelwagen het ontmoetingspunt naderde, vertraagde Vector en scande het gebied op tekenen van de Vikingclans. De anderen in de bestelwagen spanden zich op, hun handen steviger om hun wapens klemmend.
Plotseling kwam er een figuur uit de bomen en naderde de bestelwagen. Het was een lid van de Vikingclans, die aangaf dat ze op de juiste plek waren.
Vector draaide het raam naar beneden, en het Vikinglid leunde naar binnen. "Heb je de wapens?" vroeg hij, zijn stem ruw en scherp.
Vector knikte, "Dat hebben we. We hebben alles wat je vroeg, en nog meer."
Het Vikinglid gebaarde dat ze hem moesten volgen, en ze gingen dieper het bos in.
Ze kwamen aan bij een open plek waar een groep ruig uitziende mensen was verzameld, hun wapens glinsterend in het licht. De leider van de clan, een lange man met een baard genaamd Bjorn, naderde hen.
"Jullie zijn de mannen van de Don?" vroeg hij, zijn stem ruw en bevelend.
Vector knikte, "Dat klopt. Marcus stuurde ons met de wapens die je hebt gevraagd."
Bjorn knikte, terwijl hij de bestelwagen vol wapens bekeek. "Het lijkt erop dat jullie hebben wat we nodig hebben," zei hij. "Laten we eens kijken wat je voor ons hebt meegebracht."
De leden van de Black Eyes Clan keken toe terwijl de Vikingkrijgers de wapens begonnen te inspecteren. De lucht was zwaar van spanning, de twee groepen bestudeerden elkaar argwanend.
Terwijl de inspectie doorging, boog Sniper zich naar Vector en fluisterde: "Ik hou niet van de manier waarop ze naar ons kijken."
Vector knikte, zijn ogen scanden de open plek en namen elke beweging in zich op. "Blijf waakzaam," antwoordde hij, "We kunnen onszelf redden als het erop aankomt."
Na wat een eeuwigheid leek, sprak Bjorn op. "Jullie wapens zijn bevredigend," zei hij. "Laten we nu de betaling bespreken."
Vector en de andere leden van de Black Eyes Clan wachtten gespannen terwijl Bjorn een zak met gouden munten tevoorschijn haalde.
"De afgesproken prijs," zei Bjorn, terwijl hij de zak aan Vector overhandigde.
Vector nam de zak en telde snel de munten om zeker te zijn dat alles er was. "Alles lijkt in orde," zei hij, knikkend naar Bjorn.
Bjorn gromde ter erkenning. "De wapens zijn in ons bezit. Jullie missie is voltooid," zei hij, en gaf een signaal aan zijn mannen.
Ze begonnen zich terug te trekken in het bos, de Black Eyes Clan alleen achterlatend op de open plek. Vector keek om zich heen naar zijn team, een gevoel van opluchting over hen spoelend.
Archer sprak op, "We hebben het gedaan. We hebben de missie zonder problemen voltooid."
"Laten we nog niet te vroeg juichen," onderbrak Vector. "We moeten nog in één stuk terug naar het huis van de Don."
Het team laadde snel de overgebleven wapens terug in de bestelwagen, klaar om de lange rit terug naar de stad te maken. Het succesvolle voltooien van de missie had de stemming iets verbeterd, maar ze wisten dat de terugreis nog steeds onverwachte gevaren kon bevatten.
Terwijl ze begonnen terug te rijden, herinnerde Vector hen eraan waakzaam te blijven. "We zijn er nog niet," zei hij, zijn stem serieus. "We moeten gefocust en alert blijven totdat we veilig in het clanhuis zijn."
Het team knikte, stilzwijgend instemmend met Vector's woorden. Ze begrepen de gevaren van hun beroep en wisten dat zelfgenoegzaamheid tot rampen kon leiden.
De bestelwagen reed verder door de nacht, de koplampen sneden door de duisternis. Het team bleef op scherp, hun ogen en oren afgestemd op eventuele tekenen van problemen.
Uren gingen voorbij, en de stadslichten begonnen dichterbij te komen in de verte. De opwinding van het team om dichter bij huis te zijn begon te stijgen, maar ze wisten dat ze nog steeds voorzichtig moesten zijn.
Plotseling weerklonk een vreemd geluid in de lucht. Het was eerst zwak, maar werd luider en dreigender naarmate ze verder reden. Iedereen in de bestelwagen spande zich, hun handen instinctief naar hun wapens grijpend.
"Wat was dat in godsnaam?" mompelde Viper, zijn ogen de omgeving afspeurend.
"Ik weet het niet," antwoordde Vector, zijn knokkels wit op het stuur. "Maar ik hou er niet van. Blijf op je hoede."
Het vreemde geluid bleef aanhouden, luider en dreigender wordend. Het team wisselde bezorgde blikken uit, hun harten bonzend terwijl ze zich voorbereidden op wat ze ook zouden tegenkomen.