Hoofdstuk 3: De missie
Toen liet hij een koude lach horen. "Goed. Ik ben blij dat we eindelijk op dezelfde golflengte zitten. Nu, pop, ik denk dat het tijd is voor je eerste les." Hij stak een stevige hand uit en greep haar pols, zijn greep strak genoeg om een paarse blauwe plek op haar huid achter te laten. "Kom met me mee."
Hij leidde haar door de gang, de stilte van het landhuis omhulde hen als een lijkwade. Uiteindelijk stopten ze voor een onopvallende deur. Hij haalde een kleine sleutel uit zijn zak en ontgrendelde de deur, die hij met een zwierige beweging opende. Binnen was een kleine kamer, kaal op een paar meubelstukken na. Een lange werkbank strekte zich uit langs een muur, bedekt met een angstaanjagende verzameling touwen, boeien, zwepen en andere instrumenten.
"Welkom bij je eerste les, pop. Ik zal je introduceren aan een paar van de gereedschappen die ik hier heb. Deze kamer staat simpelweg bekend als de speelkamer. Je zult hier veel tijd doorbrengen in de toekomst, dus het is het beste als je eraan went. Elk van deze instrumenten heeft een doel, en ik verwacht dat je ze volledig begrijpt, en al hun functies. Vragen?" Zijn wenkbrauw trok omhoog terwijl hij op haar reactie wachtte.
Hij glimlachte wreed. "Uitstekend, laten we beginnen. Dit is een paar boeien. Ze zijn gemaakt van een sterk maar buigzaam materiaal, ontworpen om je veilig en onbeweeglijk te houden." Hij hield een paar leren boeien omhoog, de gespen glinsterend dreigend in het schemerige licht. "Je vraagt je misschien af waarom je voor lessen vastgebonden zou moeten worden. Het is simpel. Het helpt mij de controle te behouden en zorgt ervoor dat jij leert om gehoorzaam te zijn."
Hij liep naar de werkbank, zijn woorden vervaagden terwijl hij een ander object oppakte. "En dit," zei hij met een verwrongen grijns, "dit is een zweep. Zoals je kunt zien, kunnen de vele strengen een verscheidenheid aan sensaties op de huid geven, vooral op je billen." Hij liet de lange dunne staarten van de zweep door zijn vingers glijden, liet de zachte strengen zijn handpalm strelen voordat hij de zweep met een luide klap tegen de werkbank sloeg.
"Ik denk dat je het idee wel hebt," zei hij met een lachje, terwijl hij de zweep teruglegde op de bank. "Elk van deze speeltjes bestaat met een reden, en je zult ze binnenkort allemaal van binnen en van buiten kennen. Maar je weet wat ze zeggen: Een goede kleine pop stelt geen vragen."
Hij liep naar haar toe, zijn voetstappen weerklonken door de kamer. "Ik denk dat ik je hier voor de nacht moet achterlaten, zodat je kunt wennen aan het donker. Maar maak je geen zorgen, ik kom morgen terug om je training echt te beginnen. Ik heb zulke hoge verwachtingen van je, mijn nieuwe speeltje."
"En denk niet aan ontsnappen," zei Marcus terwijl hij de deur bereikte. "Deze hele kamer is geluidsdicht en versterkt. Je zult nooit je weg naar buiten breken, hoe hard je ook schreeuwt. Dus neem een moment om je te settelen, haal diep adem en probeer jezelf bij elkaar te houden. Je staat een ruige rit te wachten, mijn pop. Welkom in je nieuwe thuis." Met een laatste sadistische lach sloot hij de deur met een klap achter zich, haar achterlatend in totale duisternis.
Zodra hij de deur dichtsloeg, stond hij oog in oog met zijn assistent Victor.
“Don, we moeten vanavond wapens leveren aan de Vikingclans,” zei Victor.
"Maak de auto klaar, we gaan naar het clanhuis," beval Marcus.
“Zorg ervoor dat alles in orde is; er mag niets misgaan. Als we daar aankomen, zorg dan dat iedereen klaarstaat,” zei Marcus.
DE ZWARTE OGEN CLAN
“Ugh, weer een missie vanavond? Ik dacht dat we een dag vrij zouden hebben,” klaagde Sniper, een van de gangsters.
“Wat een luilak,” sneerde Dagger, een ander lid van de bende.
“Ik hoorde dat de Don een slaaf heeft gekocht—een meisje,” voegde Dagger eraan toe.
“Waar is ze?” vroeg Nikita.
“Ik denk dat ze in zijn landhuis is,” antwoordde Dagger.
“Hoe weet je dat?” vroeg Sniper.
“Ik hoorde die trut Sapphire een van de bewakers van de Don vragen waar hij heen ging, en die idioot vertelde het haar,” legde Dagger uit.
“Wat staan jullie hier te doen? Ga iedereen verzamelen in de vergaderruimte; de Don komt er zo aan,” beval Victor.
“Ja, Kapitein,” antwoordden ze.
DE VERGADERRUIMTE
Alle gangsters waren verzameld en de lucht was gevuld met geroezemoes en gelach.
Zodra Marcus de kamer binnenkwam, viel het gepraat stil. “Welkom, Don,” begroetten ze hem allemaal, terwijl ze hun hoofd bogen.
“De missie van vanavond is om wapens te leveren aan de Vikingclans, en er mogen geen fouten worden gemaakt—geen uitzonderingen,” verklaarde Marcus.
“Vector, Viper, Archer, Dagger en Cobra, jullie gaan op missie,” kondigde hij aan.
opmerking: victor is ook vector.
“Ja, Don,” antwoordden ze.
“De rest mag vertrekken,” beval Marcus.
“Ja, Don,” riepen de overige gangsters in koor terwijl ze hun hoofd bogen en vertrokken.
“Vector zal de missie leiden. Lever de wapens en breng het geld terug. Geen fouten worden getolereerd, anders zullen er consequenties zijn. Ga nu en bereid je voor,” zei Marcus voordat hij vertrok.
Terwijl Vector's team zich verzamelde om zich voor te bereiden op de missie, vroeg Sniper aan hem, "Vind je het niet vreemd dat de Don een slavin in zijn landhuis heeft?"
Vector haalde zijn schouders op, "Het is niet onze zaak wat de Don privé doet. Onze taak is om zijn orders op te volgen en de missie te voltooien."
Viper voegde eraan toe, "Maar wat zou hij in hemelsnaam willen met een slavin? Het is niets voor de Don om huisdieren te houden."
Dagger grinnikte, "Misschien heeft hij haar gekocht voor vermaak."
Cobra wierp hem een boze blik toe, "Begin niet met je smerige grappen, Dagger. De Don is een serieuze zakenman, geen ordinaire crimineel."
Vector onderbrak, "Genoeg! We moeten ons concentreren op de missie en ons niet laten afleiden. We hebben een taak te doen en we willen niet aan de slechte kant van de Don belanden."