VIER
Precies om 13:55 stond Yalda elegant op, met een tablet en een map in haar hand. Haar blik gleed naar de deur van Alexanders kantoor net op het moment dat deze soepel openging en hij daar stond, helemaal klaar voor de vergadering die over vijf minuten zou beginnen.
Ze wachtte tot hij naar haar bureau liep voordat ze hem de map overhandigde met de papieren die hij nodig zou hebben. Ze hield zijn blik niet vast toen hij de map van haar aannam; ze had geen zin om in zijn ogen te kijken en die minachtende blik te vinden die nooit ver weg was.
"Je ziet er slaperig uit, Yalda," zei hij tegen haar terwijl hij naar de vergaderruimte liep.
Ze volgde hem op de voet, en terwijl ze dat deed, realiseerde ze zich dat ze moeite had om zijn passen bij te houden; ze was uitgeput.
"Dat ben ik niet," verhief ze haar stem om energiek te klinken.
"Nee?"
Ze knikte, hoewel hij niet naar haar keek.
"Nee," bevestigde ze.
Er werd niets meer gezegd terwijl ze de lift instapten. Ze wachtten tot de deur dichtging met de al te bekende ping. Ze had niet verwacht dat hij iets zou zeggen, en ze had zeker niet verwacht dat hij haar plotseling tegen een muur zou drukken.
Hij plaatste zijn hand op de muur vlak naast haar hoofd, waardoor ze volledig ingesloten was en het gevoel van vrijheid dat ze had, werd weggenomen.
Haar adem stokte terwijl ze naar hem opkeek, haar hart bonzend in haar borst. De bedwelmende geur van zijn cologne drong haar neus binnen, en ze haalde onbewust diep en trillend adem.
"Je luistert niet, hè?" vroeg hij haar. Hij sprak met een lage en bijna roofzuchtige stem die haar lichaam zoet deed huiveren.
"Meneer...?" stotterde ze. Ze wist niet precies waar dit over ging.
"Ik heb je gezegd om uit te rusten voordat je vandaag naar kantoor kwam," herinnerde hij haar. "Was dat zo moeilijk te begrijpen?"
Ze slikte een klein brokje door dat plotseling in haar keel was gevormd terwijl ze haar blik van de zijne afwendde.
"Dat heb ik gedaan," vertelde ze hem.
Hij schudde zijn hoofd. "Heb je dat?" vroeg hij haar.
Haar blik schoot onzeker rond, maar ze dwong zichzelf te knikken.
Hij lachte, een humorloze klank die een rilling over haar rug stuurde.
"Wil je dat je grenzen verder worden verlegd?" zei hij. "Genoteerd."
Haar ogen werden alarmerend groot en ze begon snel haar hoofd te schudden.
Ze wilde haar zaak bepleiten, maar ze wist dat hij er niets van zou horen. Niet wanneer ze in een lift zaten die elk moment kon stoppen.
"Zodra de vergadering is afgelopen, wil ik dat je teruggaat naar het penthouse en zoveel slaapt als je nodig hebt," zei hij. "Begrijp je dat?"
Ze knikte onmiddellijk.
Hij schudde zijn hoofd. "Begrijp je dat, Yalda?" vroeg hij opnieuw.
Er waren veel dingen die hij niet leuk vond; non-verbale antwoorden stonden bovenaan de lijst.
Ze schraapte zachtjes haar keel voordat ze antwoordde, "Ik begrijp het."
"Goed."
Hij deed een stap achteruit, en het was alsof hij er nooit was geweest. Ze duwde zichzelf van de muur af en streek de niet-bestaande kreukels op haar blouse glad, net toen de lift tot stilstand kwam en de deuren soepel opengleden.
Ze deed haar uiterste best om niet zo van haar stuk gebracht te lijken als ze was; iedereen zou naar haar kijken zodra ze uit de lift stapte.
Ze volgde Alexander toen hij uitstapte en vastberaden richting de vergaderruimte liep, en ze realiseerde zich dat ze moeite had om hem bij te houden; of ze stond stijf van de adrenaline, of hij had zijn pas vertraagd.
Toen ze naast Alexander ging zitten, kon Yalda haar irritatie niet onderdrukken bij het zien van Maya Blackwood, een van de vele zakenpartners van het bedrijf. Ze was een lange en slanke vrouw met perfecte rondingen, zeker niet minder dan 1.75 meter. Haar perfecte haar leek haar meest opvallende kenmerk: donker, rijk bruin, vallend in losse golven over haar rug, met subtiele highlights die het licht vingen.
Of misschien waren het haar diepe groene ogen, of haar gladde, romige huid. Of misschien was het simpelweg alles aan haar.
Ze was een gedistingeerde vrouw met een onberispelijk intellect, maar Yalda had geen liefde of respect voor haar. Niet wanneer ze talloze keren in Alexanders bed had gelegen; hetzelfde bed waar Yalda zelf aan gewend was geraakt.
Alleen al door naar haar te kijken, voelde Yalda de gal in haar keel opkomen.
Ze wist dat ze waarschijnlijk jaloers of zelfs kinderachtig was. Ze wist dat haar ergernis eigenlijk gericht moest zijn op Alexander, maar er was echt niets wat ze kon doen; het was niet haar zaak als hij af en toe met zijn zakenpartner naar bed ging, een partner die toevallig de weduwe was van een van de rijkste en oudste mannen van het land.
Het was duidelijk dat ze een hebzuchtige en sluwe vrouw was die alleen maar bij Alexander wilde zijn vanwege zijn fortuin. Het was ook niet haar zaak, aangezien Alexander geen dwaas was; hij kende Maya beter dan zij in elk opzicht.
Maya's blik ontmoette die van haar kort, en ze schonk haar een mierzoete glimlach terwijl ze zich volledig nestelde.
De vergadering die ze op het punt stonden te houden was bedoeld om een deal te finaliseren, en dat betekende dat ze Maya Blackwood veel zouden zien. Ze zou er niet veel om moeten geven; tenslotte had ze af en toe een pauze nodig van het zijn van Alexanders speeltje, maar toch voelde ze zich verteerd door jaloezie totdat haar keel bijna pijnlijk samentrok.
Ze kon niet wachten tot de vergadering voorbij was zodat ze weg kon.
Ze schraapte zachtjes haar keel terwijl ze haar blik richtte op de tablet die ze vasthield. Als ze bleef denken aan Maya, zou ze uiteindelijk afgeleid raken van haar taak, en dat kon ze zich absoluut niet veroorloven.
Ze had Alexander al op de een of andere manier weten te irriteren, en het verprutsen van haar aantekeningen zou het alleen maar erger maken. Ja, hij gaf niet veel om haar als zijn secretaresse; hij kon haar altijd vervangen wanneer hij wilde, maar dat betekende niet dat hij haar fouten zou tolereren. Bovendien hechtte ze veel waarde aan haar baan.
Het was de enige fatsoenlijke en waardige verbinding tussen haar en Alexander.