Hoofdstuk 9: Wrap n' Go
Serene plofte op zijn bank, schreeuwend in zijn kussen. Hij voelde zijn hart bonzen, rillingen trokken door zijn lichaam. Hij draaide zich om naar het plafond en voelde zijn gezicht branden. De scène van Nicolas die met een intimiderende blik naar hem toe liep, verscheen opnieuw in zijn geheugen. Hij fronste naar zichzelf, ging rechtop zitten, pakte het kussen vast en sloeg het tegen zijn gezicht. Hij haalde diep adem.
Een gegrom onderbrak zijn angst, zijn maag riep om eten. Serene liet het kussen vallen, trok zijn benen van de bank en landde op de vloer. Serene staarde naar de lege beige muur en voelde zich slaperig terwijl hij opstond. Hij wist niet echt waar hij wilde eten, maar hij koos voor de veiligste optie en besloot naar Wrap n' Go te gaan, een fastfoodrestaurant bij hem in de buurt. Serene liep langs de keuken en pakte de sleutels van zijn appartement.
"Het is maar een paar huizen verderop," kalmeerde hij zichzelf, terwijl hij zijn trillende benen voelde. Hij opende de voordeur en stapte uit het koude appartement. Het zonlicht scheen op hem, waardoor hij zich nog vermoeider voelde. Hij sloot de deur van zijn flat, zijn handen trilden terwijl hij zijn sleutels en hand in zijn broekzak stopte. Zijn hart zonk, denkend aan Nicolas' adem in zijn nek. De warmte die de assistent voelde toen Nick dichtbij was.
Hij begon over de stoep te lopen, langs de andere huizen. Het scenario bleef steeds opnieuw in zijn hoofd opduiken. 'Wat als?'
'Wat als ik hem had gekust? Wat als hij verder was gegaan? Wat als hij niet was gestopt?' dacht Serene, terwijl hij naar zijn voeten staarde. Hij was in zijn eigen wereld, niet lettend op zijn omgeving. Hij maakte een bocht en liep de parkeerplaats van het restaurant op.
Zijn blauwe ogen, die op mij neerblikten. Zijn lippen die zich tot een glimlach krulden terwijl hij me tegen de muur drukte. De ruimte tussen ons sluitend, leunend naar mijn nek, langzaam erop ademend, en met elke ademtocht die hij nam, hield ik mijn adem in.
"Wow!" een uitroep brak Serene's gedachtegang. Hij keek op en sprong opzij voor een meisje dat op haar fiets reed. Ze reed haar fiets om hem heen, haar lippen vormden een glimlach, "Wow! Je ontweek dat snel, kerel."
Serene fronste zijn wenkbrauwen, "Ben je gek? Ik had gewond kunnen raken!"
Haar blonde haar zwaaide achter haar aan terwijl ze naast Serene stopte en naar hem keek, "Maar dat ben je niet," zong ze. Ze trok een pruillip toen ze zag dat Serene haar negeerde en het fastfoodrestaurant binnenliep.
De assistent haalde diep adem en herwon zijn bewustzijn. Hij was geïrriteerd over hoe stom hij was geweest door niet op te letten waar hij liep. Hij voelde schuld op zijn schouders drukken omdat hij het meisje zo negeerde. De ingang van het restaurant ging open terwijl Serene voor de balie stond. De fietser liep naast hem en sloeg haar armen over elkaar, "Ga je niet vragen hoe het met mij gaat?"
"Jij was degene achter het stuur," antwoordde Serene, terwijl hij naar het menu keek.
Het meisje snoof, "Jij was degene die niet naar beide kanten keek, meneer Aardige vent!"
Serene draaide zich naar haar om en trok een wenkbrauw op. Haar groene ogen waren elegant, alsof hij in een smaragd staarde. Ze was korter dan Serene, waardoor hij op haar neer moest kijken. Hij voelde de schuld op zijn schouders drukken en kreunde in zichzelf, "Ja, oké, sorry. Ik was een beetje afwezig."
Ze grijnsde, "Een beetje? Je sloot me compleet uit je visie."
"Mijn fout," gaf Serene toe, terwijl hij naar de balie liep, "Goedemorgen. Mag ik een ei en bacon sandwich met een koffie?"
De oudere man achter de kassa knikte en voerde de bestelling in, "Is zij bij jou?" vroeg hij kalm met een zachte glimlach. Serene antwoordde snel, zonder zich om te draaien naar haar, "Nee."
Hij keek op, zijn glimlach gaf Serene en het meisje een goed gevoel. Het was mooi om een oude man 's ochtends vroeg te zien glimlachen. Het bracht warmte aan degenen die het nodig hadden, "Je totaal is 4,58."
Serene haalde zijn portemonnee uit zijn achterzak en nam een briefje van 10 euro, "Houd het wisselgeld," drong hij aan. De kassier knikte, "Fijne ochtend, meneer."
Serene liep langs het meisje naar een lege tafel. De plek was leeg. De enige klanten in het gebouw waren hij en de fietser. Het was rustgevend voor Seven, de stilte. Hij sloot zijn ogen even en legde zijn hoofd op de tafel. Toen werd het verpest.
Verwoest door de herinnering aan de warmte die Nicolas hem gaf toen hun lichamen tegen elkaar aan lagen.
stopstopstopstopstopstopstop
Het meisje zat op de stoel voor Serene en tikte met haar vingers op de tafel, "Ik ben trouwens Emilee."
Serene keek op, zonder de moeite te nemen om haar weg te sturen, "Serene."
"Serene?" ze grijnsde, "Vriendinnetje naam?"
Hij keek haar boos aan en schudde een beetje zijn hoofd, "Mijn naam is Serene, maar noem me Seven."
Ze liet een kleine lach ontsnappen, "Prima, Seven."
Emilee glimlachte naar hem, haar jukbeenderen werden zichtbaar. Haar vingers tikten in een ritme op de tafel terwijl ze om zich heen keek, "Best leeg hier, hè?"
"Meestal wel als mensen aan het werk zijn."
De oudere man liep naar hen toe en zette hun maaltijden voor hen neer, "Twee koffie en een broodje spek en ei."
Emilee en Serene draaiden zich snel naar hem om, "Dank u wel. Fijne dag verder, meneer." begroetten ze hem, vreemd genoeg tegelijkertijd. De oudere man knikte, met een glimlach op zijn gezicht terwijl hij terug naar de balie liep.
Emilee zuchtte tevreden en keek hem aan, "Wat een aardige man."
Seven snoof, terwijl hij de verpakking van zijn eten opende, "Oude mensen zijn kostbare mensen."
Ze knikte, nam een slok van haar koffie, "Wow! Je kunt aardig zijn."
Serene keek haar aan, "Ik ben aardig. Je kent me pas een paar minuten." Hij keek naar zijn eten en nam een kleine hap. Emilee keek hem met een lege uitdrukking aan terwijl ze haar drankje bleef drinken. De telefoon van de assistent trilde op de grijze tafel, wat hun beider aandacht trok. Hij controleerde de melding.
Nicolas Anderson: Vergeet niet. Ik rijd je maandag naar het feest van mijn vader.
Serene grijnsde lichtjes, zijn wangen kleurden een beetje rood. Het zou hem niet het gevoel moeten geven alsof een middelbare school aanbidder net een bericht had gestuurd. Het was gewoon een bericht van werk. Waarom maakte het hem zwak?
"Werk?" vroeg Emilee, terwijl ze naar de lichtbruine sproeten op zijn bleke gezicht staarde.
"Ja.." antwoordde Serene zacht, "Ik ben net begonnen als persoonlijk assistent voor de CEO van een gamebedrijf."
"Ohh. Chic." giechelde ze.
Serene's ogen schoten naar haar, zijn wenkbrauwen optrekkend, "Vind je dat niet vreemd?"
"Vreemd?"
"Niet veel jongens worden persoonlijk assistent."
Ze vernauwde haar ogen naar Seven, haar armen over elkaar slaand, "Ik denk dat veel mensen je dat hebben verteld, hè?" Ze draaide haar hoofd, starend in zijn groene ogen, "Ik kan aan je glimlach zien dat je het daar al naar je zin hebt."
De assistent snoof, "Dat is een beetje cliché om te zeggen. Waarom denk je dat mijn glimlach dat idee geeft?" Serene nam een hap van zijn ontbijt, wachtend op het antwoord van het meisje.
"Nou, het was dat, of je kreeg een bericht van iemand die je leuk vindt."
Seven verstijfde, zijn maag draaide zich om bij de gedachte. Was het zo duidelijk? Seven wist niet eens wat hij voelde voor Nicolas. Als er al iets was, dan was het ver ervan verwijderd. De enige reden waarom hij glimlachte bij het bericht was omdat het werkgerelateerd was. Hij had echt genoten van de eerste dag en hij had echt genoten van de vergadering die eerder plaatsvond. Serene voelde niets voor zijn baas. Dat was wat hij concludeerde. Niet op de tweede dag.
Seven schraapte zijn keel, wilde het onderwerp veranderen, "Waarom besloot je vanmorgen met me te praten, mevrouw Emilee?"
"Nou, ik heb je bijna aangereden. Ik dacht dat ik je moest versieren als een verontschuldiging."
Seven gniffelde, "Versieren? Een beetje direct, vind je niet?"
Emilee's ogen werden groot, ze schudde haar hoofd, "Ik bedoelde het niet zo! Ik bedoel - ik wilde je leren kennen als een vriend!"
De assistent knikte, zette zijn telefoon weer aan om de tijd te controleren, "Hm. Dus gewoon uit medelijden dan?"
Emilee keek naar het scherm van Serene's telefoon, de tijd zelf ook zien, "Nee! Ik wist gewoon dat als ik naar huis ging en wist dat ik je bijna had verwond, ik me schuldig zou voelen." Ze zuchtte, stond op van de stoel en pakte haar koffie en broodje, "Hoe dan ook, ik moet gaan. Het was leuk je te ontmoeten!" kondigde ze aan, glimlachend naar Seven.
"Misschien zien we elkaar nog eens, mevrouw Emilee," voorspelde hij, "Wees de volgende keer voorzichtig waar je loopt."