Hoofdstuk 11: Ik zei toch dat je er spijt van zou krijgen.
Serene liet zijn telefoon naast zich vallen en voelde zich een beetje ongemakkelijk. Het gesprek was onverwacht. Maar aan de andere kant, die kleine ontmoeting in de badkamer was ook niet verwacht. De gedachte bleef een tijdje bij hem, zijn maag deed pijn en hij voelde zich vermoeid. Niet uit walging, maar vanwege de adrenaline die door zijn systeem stroomde. Het kwam uit het niets. Nicolas die naar hem toe kwam met verlangen in zijn ogen. Seven voelde zich gespannen; geschrokken, maar tegelijkertijd wilde hij meer. Hij wilde dat Nicolas nog een stap zou zetten. Dichterbij zou komen.
Seven geeuwde en staarde naar het plafond van zijn slaapkamer. Nu accepteerde hij het feit dat zijn lichaam allerlei sprongen en flips maakte van de schaamte. Zijn ogen werden zwaar en sloten zich zachtjes, in slaap vallend.
...
De tijd verstreek en hij werd wakker van zijn telefoon die afging. Seven kreunde, opende een van zijn ogen en zag dat Anderson hem belde. Beide ogen gingen open, kijkend naar de tijd op het heldere scherm, zag dat het pas 9 uur was. Hij ging rechtop zitten, pakte de telefoon die irritant trilde en nam op, "Hallo?" mompelde hij slaperig.
"Heb ik je wakker gemaakt?" antwoordde de CEO.
"Mr. Anderson, wat is er aan de hand?" hij wreef over zijn voorhoofd dat klopte van de pijn en trok zijn benen naar zijn borst.
"Ik kom morgen om 6 uur naar je huis."
Serene's ogen werden groot, zijn vermoeidheid werd vervangen door bezorgdheid, "Waarvoor?"
"Ik breng een accessoire dat mijn vader wilde dat je zou proberen."
"Dat is belachelijk!" Serene snoof.
"Dat ben ik met je eens, maar aangezien je WebBaze naar het feest hebt gekregen, wil hij dat je een stropdas krijgt, als een cadeau. Ik verwacht dat je het accepteert en-"
"Ja, nee..." het werd even stil terwijl Serene probeerde bij bewustzijn te komen, "Sorry, ik bedoelde te zeggen ja. Ik zal het accepteren. Geen probleem."
Nicolas schraapte zijn keel, "Sorry dat ik zo laat bel. Ik dacht dat je wakker zou zijn. Je leek meer een nachtbraker."
Serene ging weer liggen, starend naar het plafond, niet veel ziend omdat het enige licht in de kamer van het telefoonscherm kwam, "Het is begrijpelijk, Mr. Anderson. Dank u voor de vroege melding."
De assistent zuchtte, wachtend op Nicolas' reactie.
Nicolas' ademhaling was zacht, laag, Serene hoorde het duidelijk door de luidspreker van de telefoon, wat hem deed denken aan de tijd dat Nicolas' lippen zijn nek aanraakten...
"Assistent Ochoa?"
"Ja, meneer?"
"Ik verontschuldig me voor de berichten."
Serene's gezicht werd rood, terwijl hij nonchalant kreunde van ergernis, "Meneer, ik zei toch dat u er spijt van zou krijgen."
"Dat doe ik niet. Het is meer de manier waarop ik je liet voelen. Het lijkt erop dat ik je ongemakkelijk heb gemaakt in de korte tijd dat ik bij je ben geweest."
"N-nee, meneer! Dat is niet het probleem. Ik begrijp dat u me probeerde te leren kennen, maar ik was onbeleefd over de dingen die ik zei. Ik verwacht niet uw vriend te zijn, meneer. Maar als u het niet erg vindt, dan is er geen probleem om een paar drankjes te gaan halen."
"Daar heb ik Marcel al voor."
Serene's schouders ontspanden, "Begrepen." Seven fronste, en hij wist niet waarom. Hij wist niet welk antwoord hij verwachtte, maar wat Nicolas zei klonk als een volledige afwijzing.
"Ik weet niet hoe lang je mijn assistent wilt zijn, maar je bent een zeer gekwalificeerd persoon. Je hebt alle eigenschappen die ik zoek in een medewerker. Ik wil niets doen om je weg te jagen."
"Nee, meneer. Het is echt geen probleem. Ik ben gewoon nog niet op het punt dat ik u als een vriend zie."
"Ik begrijp het," Nicolas geeuwde, "zie je morgen dan, Ochoa?"
"Ja, meneer."
Het werd een moment stil. Zijn ademhaling was nu duidelijker, maar werd onderbroken door een harde slik, "Welterusten dan."
"Welterusten, meneer."