Hoofdstuk 7: Niet weer
Hoofdstuk 7: Niet Weer
Naomi Jamieson POV
"JIJ WEER!!!"
"Ja, ik weer, maat." Hij glimlachte naar me en ik werd woest, vooral toen hij me als een dier aansprak door me maat te noemen. Ik kan deze onzin niet verdragen en uitte mijn woede op hem.
"Ga onmiddellijk uit mijn zicht." Hij vertrok alsof ik hem controleerde, maar na een paar seconden voelde ik me weer normaal. Wat was dat? Waarom gedraag ik me zo?
Een van de vrouwelijke docenten kwam naar me toe en vroeg: “Is hij je broer?” Ik gaf haar een dodelijke blik en ze schraapte haar keel om de vraag te herformuleren: “Is hij je vriendje?”
“Wauw, dus kun je met me praten? Waarom? Is hij zo knap? Maakt hij je nat? Wil je zijn nummer?” zei ik alleen om haar te irriteren. Ik kreeg de kans om dat te doen, en die kon ik niet laten liggen. Ze praat nooit met me omdat ik niet goed genoeg ben om met haar te praten, ze praat altijd slecht over me en heeft de gunst van de directeur.
“Je weet wat Naomi, ga naar de hel, ik had je nooit zo'n vraag moeten stellen.”
“Laat het me weten als je 's nachts nat wordt en zijn aandacht nodig hebt.” Ik gaf een gemene grijns en ik zag haar vuisten ballen alsof ze op het punt stond een gevecht met me aan te gaan, toen Fred binnenkwam.
"Hallo dames, wauw, vandaag moet een goede dag zijn, zijn jullie nu vrienden?" vroeg hij terwijl hij naar ons beiden keek en spijt kreeg van zijn vraag door de blik die hij kreeg.
“Hé Fred, praat met haar want ik ben klaar om haar oorlog te geven op deze school.”
“Je bent maar een stap van me verwijderd, dus je kunt contact met me opnemen als je hem nog steeds nodig hebt.”
“Trut.” Ze probeerde me te slaan maar Fred hield haar tegen, “Denk aan de regels Helen, vechten is verboden op school, je zou geschorst kunnen worden.” Ze keek naar me en ik gaf weer een gemene glimlach, ze haalde diep adem en vertrok.
“Wauw, dat was een groot compliment maar ik ben nog steeds in de war, Naomi kun je me vertellen wat er net tussen jou en Helen is gebeurd? Ik heb haar nog nooit zo verslagen gezien?” voegde Fred eraan toe.
Ik streek mijn haar naar achteren en keek naar Fred. Tenminste, hij is de enige die me niet irriteert en het woord 'maat' niet gebruikt. Uiteindelijk is hij de enige die om me geeft op deze school en me heeft gered van het irriteren van de directeur. Ik denk dat ik met hem moet lunchen.
“Ben je bij me Naomi? Waar denk je aan?” vroeg hij na een tikje op mijn schouder.
“Waarom trakteer ik je niet op lunch vandaag om je te bedanken voor het redden van me door een redelijk excuus aan de directeur te geven.”
Zijn ogen werden groter en hij kon zijn blije uitdrukking niet verbergen, “Meen je dat echt?”
“Zie ik eruit als een grappenmaker voor jou, je weet dat ik nog steeds van gedachten kan veranderen als je me irriteert, ik wacht buiten.” zei ik terwijl ik het kantoor uitliep en ik hoorde hem ja roepen! Ja! Nou, het is maar lunch, hij moet niet denken dat ik een romantische relatie met hem wil, want dat zal een groot nee zijn.
Ik stond dicht bij Fred's auto en hij was zo blij dat ik riep: "Weet je niet dat je de deur voor me moet openen zodat ik naar binnen kan gaan?"
"Het spijt me, hier ga je, zit comfortabel en vertel me waar je wilt lunchen."
"Breng me naar een fatsoenlijke plek voor de lunch en laat me één ding duidelijk maken, dit is een bedankje-lunch en geen groen licht voor jou om me mee uit te vragen en als je deze lunch durft te verpesten, zal ik je hard schoppen."
"Zeker, je hoeft niet zo eng te zijn." zei hij terwijl hij de deur op slot deed en naar de bestuurdersstoel liep, de deur opende, de auto startte en naar een nabijgelegen restaurant reed.
Ik bestelde zeevruchten en hij deed hetzelfde, "Dit is heerlijk." Ik was stomverbaasd na een hap genomen te hebben.
"Dat kun je wel zeggen, ik wist dat je het lekker zou vinden, maar zou je het erg vinden als ik besluit om voor de lunch te betalen?"
"Ik heb al gezegd dat ik degene ben die betaalt, wil je dit verpesten?"
"Absoluut niet, ik ben blij dat jij betaalt, tenminste bespaart het me wat geld." antwoordde hij en ik gaf een geforceerde glimlach.
"Goed, vertel me wat je in je vrije tijd doet?" vroeg ik.
"Ik jaag op dieren als ik vrij ben."
"Dus je bedoelt dat je een jager bent, toch?" vroeg ik en hij knikte instemmend.
"Leuk voor een leraar, geweldige combinatie, is het leuk?"
"Ja, het is geweldig om echte gevaarlijke dieren te doden, zou je met me willen jagen?" zodra hij dit vroeg, voelde ik de neiging om hem een klap te geven, het was alsof ik zijn hobby haatte, maar het slaat nergens op, het is gewoon jagen.
Na de maaltijd bedankte ik hem en keerden we terug naar de school.
Ik had een stressvolle dag op het werk vandaag vanwege de directeur. Ik wist niet dat Helen tegen hem had gelogen dat ik ruzie met haar had, alleen omdat ze vroeg wie mijn gast was.
Die trut, ze zal niet verwachten wat haar te wachten staat, door haar moest ik meer lessen geven als straf en meer deelnemen aan buitenschoolse activiteiten.
Ik wil gewoon naar huis, een heerlijke douche nemen, junkfood eten en dan slapen. Ik stopte een taxi en toen ik thuis kwam, merkte ik de menigte mensen dicht bij mijn appartement op. Wat zou er aan de hand kunnen zijn bij het appartement van mijn buurman?
Ik hield iemand tegen om te vragen: "Kun je me vertellen wat de oorzaak van de menigte is?"
"Iemand brak in om een bord eten te stelen en dreigde het hart eruit te rukken als iemand dichterbij kwam, alleen om te zien dat hij gek en machteloos was."
"Ik denk dat hij honger moet hebben," zei ik en wist niet waarom ik de behoefte voelde om de persoon te zien en namens hem te smeken en ervoor te betalen, maar toen ik dichterbij kwam, riep hij mijn naam, "Naomi, je kwam voor mij? Ik weet dat je je maat geen kwaad laat overkomen."
"Naomi, ken je hem? Is hij je vriendje? Hij had dat moeten zeggen en ik had hem twee borden voor jou en hem gegeven."
Ik was sprakeloos, "NIET WEER."