04 - Intens zijn...
POV ISABELA
"Weet je wat mijn grootste kracht is? En tegelijkertijd mijn grootste zwakte? Intens zijn. Intens zijn maakt dat je elk moment ten volle wilt beleven, en soms realiseren we ons niet dat het slechts vluchtige momenten zijn. Intens zijn zorgt ervoor dat we te veel geven om dingen. (Niet dat het een slechte eigenschap is, maar soms geef ik zoveel om iets dat het me breekt.) Intens zijn betekent sterk zijn en tegelijkertijd kracht verliezen, omdat verwachtingen kunnen worden teleurgesteld. En hoe vaak ik mezelf ook probeer te vertellen, Het is oké, deze storm gaat voorbij. Soms ben ik zelf de storm. Intens zijn is... Te diep zijn. Te immens. Te levend..."
Ik druk op 'enter' op het toetsenbord van mijn laptop terwijl ik de laatste regel van de blogpost afmaak. Ja, ik heb een blog. Een succesvolle blog, zou ik zeggen. 1 miljoen mensen volgen me op deze blog, maar natuurlijk weet niemand dat ik de eigenaar ben. Ik geniet gewoon van schrijven, en met mijn liefde voor schrijven heb ik mijn eenzaamheid in mijn huwelijk gecombineerd en deze blog gecreëerd. Waar ik schrijf over gevoelens...
Binnen een paar minuten hoor ik al het notificatiegeluid van mijn elektronische apparaat, wat aangeeft dat mensen mijn post van vandaag al leuk vinden en erop reageren.
Mijn telefoon gaat over op het bureau. Ik zucht vermoeid en pak mijn telefoon op, en zie Alex' naam op het scherm knipperen.
"Hoi, vriend," zeg ik als ik zijn oproep beantwoord.
"Je was geïnspireerd vandaag," zegt hij opgewonden. Ik vergat te vermelden dat Alex de enige persoon is die weet van mijn blog en altijd alles leest wat ik post. Als ik een fan heb, dan is het Alex.
"Niets bijzonders," zeg ik nonchalant, terwijl ik mijn bril afzet en mijn ogen wrijf.
"Meid, ik hield van elke regel van die post. Ik herkende mezelf er zo in. Je weet dat ik een intens persoon ben!"
Ik glimlach om het compliment.
Het goede aan Alex die van mijn blog af weet, is dat hij altijd zijn mening geeft, en dat helpt me enorm.
"Ik ben heel moe, Alex. Ik ga naar bed," zeg ik.
"Dat is jammer; ik wilde je meenemen naar een bar," moppert hij.
"Gelukkig ben ik nu klaar om naar bed te gaan," zeg ik, terwijl ik mijn laptop sluit en van de stoel opsta. "Je moet ophouden met proberen me mee uit te vragen. Je weet dat ik er niet van hou..."
Ik hoor hem zuchten aan de andere kant van de lijn.
"Je moet eropuit gaan en plezier hebben, Isa," zegt hij ferm. "Nu je single bent, moet je van het leven genieten en proberen de 15 jaar die je met die idioot hebt doorgebracht goed te maken."
Ik rol met mijn ogen om zijn woorden.
"Wat is jouw probleem met Daniel eigenlijk?" vraag ik, terwijl ik echt wil weten waarom hij zo'n hekel aan hem heeft. Alex heeft mijn ex-man nooit gemogen, en vroeger schonk ik er niet veel aandacht aan, maar nu wil ik het weten.
"Ik heb geen probleem met hem. Ik haatte gewoon de manier waarop hij je behandelde, en toen? Toen raakte ik geïrriteerd, en eens ik geïrriteerd ben, mijn beste, is er geen weg meer terug. Hij irriteert me al door in dezelfde kamer te ademen," zegt hij in één adem zonder pauze, en haalt dan diep adem. Ik hoor het geluid van een deur die open- en dichtgaat.
"Ga je uit?" vraag ik nieuwsgierig.
"Ja. Ga je mee?" vraagt hij.
"Ik heb de energie niet om jou bij te houden," zeg ik.
"Daar ga je weer, zeggen dat je oud bent," spot hij, en ik weet bijna zeker dat hij met zijn ogen rolt en staat te popelen om me terecht te wijzen. "Jij, op je 35ste, ziet er geweldig en perfect uit. Je doet veel meisjes van 18-19 jaar verbleken. Je weet dat je mooi bent, Isa. De tijd is alleen maar goed voor je geweest, en ik zal je nog meer zeggen; je bent in de bloei van je leven."
Ik glimlach om de complimenten.
Iedereen zou een vriend als Alex moeten hebben; hij is gewoon perfect. Hij zet me altijd op een voetstuk.
"Kom alsjeblieft met me mee!" klaagt hij. "Ik kom langs je huis!"
"Alex, ik ben uitgeput! Ik wil slapen," mopper ik.
"Slaap als je dood bent! Ik kom eraan," kondigt hij aan.
"Ik ga me klaarmaken," zeg ik, en geef toe.
Ik moest eropuit, denk ik.
Het is nu precies 23.00 uur en ik voel me alleen in dit enorme huis. Ik voel me eenzaam...
Mijn dochter wil niet naar huis zonder haar vader, dus blijft ze bij mijn ouders.
En ik blijf alleen in mijn huis.
Om te voorkomen dat ik in een vreselijke depressie val, stort ik me op mijn werk. Maar er zijn momenten dat er niets anders te doen is, en dan bevind ik me hier, alleen...
"Dat is de spirit!" roept hij enthousiast, waardoor ik uit mijn gedachten schrik.
"Tot snel!" zei ik, terwijl ik het gesprek beëindigde. Ik glimlach, denkend aan mijn vriend. Hij is gek, maar hij is mijn vriend.
(...)
"Wauw!"
Alex leunt weg van zijn zwarte auto en loopt naar me toe.
"Je ziet er perfect uit, Isa!" zegt hij, terwijl hij mijn rechterhand pakt en me ronddraait. "Als we geen vrienden waren, zou ik zonder aarzelen bij je zijn."
"Dank je, Alex. Waar gaan we heen?" vraag ik nieuwsgierig.
Ik wist niet waar we heen gingen, dus koos ik voor iets heel basics. Een zwarte jurk met een opening aan de achterkant en wat glinsterende details. Hij zat perfect en accentueerde mijn rondingen.
"We gaan naar een nachtclub. De opening van een vriend," informeert hij me, terwijl hij mijn handen vasthoudt en me naar de auto begeleidt. Hij opende de deur voor me, en ik stapte in zijn auto, zijn parfum nog steeds voelend. Alex sloot de deur zodra ik instapte en liep om de auto heen om op zijn stoel te gaan zitten. "Ik ben blij dat je ermee instemde om even uit te gaan. Je weet dat ik het haat om je alleen thuis te zien."
"Dank je dat je zo'n geweldige vriend bent," zeg ik, terwijl ik zijn hand vasthoud. "Misschien, heel misschien, had ik dit nodig."
"Ik weet dat je het nodig had," zegt hij, knipogend naar me en vooruitkijkend, terwijl hij de sleutel omdraaide om zijn auto te starten.
Alex parkeerde de auto op de parkeerplaats van de nachtclub, die vol mensen was. Er waren nog veel mensen buiten, en ik weet zeker dat het binnen nog erger is.
"Het is druk, hè?" zeg ik als hij de autodeur voor me opent om uit te stappen.
"Openingsavonden zijn altijd zo. Maar we blijven in het VIP-gedeelte zonder de drukte."
"We kunnen hier tot morgen wachten met deze rij," zeg ik, terwijl ik naar de rij mensen kijk die om de hoek staat.
Ik was nog maar net aangekomen en wilde al naar huis. Ik had niet gedacht dat het zo druk zou zijn.
"Wie zei dat we in de rij gaan staan?" vraagt hij, terwijl hij zijn armen over elkaar slaat. "Ik ben bevriend met de eigenaar." Hij pochte, terwijl hij me naar de beveiliger bij de hoofdingang trok.
Alex sprak een paar momenten met de beveiliger; de beveiliger zei iets in zijn radio, en al snel kregen we toestemming om naar binnen te gaan. Ik kon wat mensen horen klagen, en dat is geen wonder...
Binnen in de nachtclub observeer ik het interieur; het is mooi en goed ingericht. De kleuren zijn in zwart en rood tinten. De dansvloer is helemaal vol, en ik betwijfel sterk of de menigte buiten hier nog binnen kan komen. Alex verstrengelt onze vingers en begint tussen de mensen door te lopen; we gaan een trap op naar het minder drukke VIP-gedeelte.
"Wil je iets te drinken?" vraagt hij in mijn oor.
"Ja, ik laat jou het drankje vanavond kiezen."
"Een fout om me zo te vertrouwen," grinnikt hij ondeugend. "Ik ben zo terug," informeert hij me.
Ik knik, terwijl ik hem weg zie lopen om onze drankjes te halen.
Ik loop rond in het VIP-gedeelte, op zoek naar een rustiger plek, en vind er een. Er stond een kleine rode bank, en ik ging er direct op zitten om op mijn vriend te wachten. Ik observeer alles om me heen, mensen die drinken, dansen, plezier hebben...
Ik heb het gevoel dat iemand naar me kijkt, alsof ik in de gaten word gehouden. Ik speur de ruimte af met mijn ogen, op zoek naar iemand, maar ik vind niemand.
Ik schud mijn hoofd. Ik word gek...
Ik haal mijn telefoon uit mijn kleine tasje en check de tijd. Het is al voorbij 1:00 uur 's nachts.
Wanneer had ik gedacht dat ik op dit tijdstip naar een nachtclub zou gaan?
Alsjeblieft, als Daniel erachter komt, zal hij zoveel dingen tegen me zeggen.
Ik haal mijn ogen van het telefoonscherm, kijk op en kom oog in oog te staan met de reden voor mijn recente ongelegen gedachten.
Noah Coopers.