Proloog
POV ISABELA
Er is iets in mij dat pijn doet. Ik ben gebroken en ik weet niet hoe ik het moet repareren. Mijn hart is zwaar en kapot. Ik wilde schreeuwen, maar het zou niet helpen; niemand hoorde me. Het doet zoveel pijn vanbinnen.
Mijn borst werd verpletterd door pijn, een pijn zo diep en echt dat ik me afvroeg of mijn hart in staat was om te breken.
Ik sla de deur van mijn auto dicht, waardoor het alarm afgaat, en kijk om me heen op de donkere weg. Ik zag de lichten van de enige zaak in de buurt; het was een verlaten bar, letterlijk in the middle of nowhere. Even vroeg ik me af waarom er een bar was op deze verlaten straat. Er waren geen huizen of andere zaken in de buurt, behalve de bar.
Nou, als het open is, moeten er klanten zijn, toch? Misschien is het gebruikelijker dan ik denk dat mensen verlaten bars opzoeken... of misschien willen ze hun verdriet verdrinken, weg van alles en iedereen, zoals ik nu doe.
Ik haalde diep adem, verzamelde de moed om naar de bar te lopen. Ik stopte mijn sleutels in mijn kleine handtas en liep langzaam en voorzichtig naar de ingang van de bar.
"Heerlijk!" hoorde ik een mannenstem, en ik schrok een beetje. Het was een dronken man die op de stoep lag. Walgelijk!
Ik negeerde de aanwezigheid van deze walgelijke man en ging de bar binnen, altijd alles om me heen in de gaten houdend. Het was tenslotte mijn eerste keer hier.
Er waren niet veel mensen; eigenlijk waren de tafels en stoelen leeg. Een kalm, laag omgevingsgeluid speelde.
Ik liep naar de bar, ging zitten op een van de stoelen daar. Ik keek rond op zoek naar iemand die me kon bedienen en zag al snel een man opstaan van achter de bar.
"Goedenavond," zei hij vriendelijk. "Wat wil je drinken?" vroeg hij.
"Het sterkste wat je hebt."
Hij glimlachte en keek me even aan.
"Slechte dag?" vroeg hij, terwijl hij een fles donkere drank en een klein glas pakte, het glas voor me neerzette en de drank inschonk.
Ik antwoordde niet. Ik sloeg het glas in één keer achterover, wat een verbaasde blik van de man opleverde.
"Wow," knikte hij. "Geen grimassen. Je bent sterk!"
Inderdaad, ik ben heel sterk, en ik heb het niet alleen over de drank.
Hij schonk nog wat drank in mijn glas.
"Waarom een bar in the middle of nowhere?" vroeg ik nieuwsgierig.
Weer lachte hij.
Tenminste iemand hier is gelukkig, dacht ik.
"Toen ik besloot de bar hier te openen, noemden ze me gek," vertelde hij. "Maar, weet je, het was de beste beslissing die ik ooit heb genomen. We hebben geen buren en niemand die klaagt over het lawaai."
"Hm," mompelde ik, nippend aan mijn drankje. "Maar, is het hier druk?"
"Wat bracht jou hier?" vroeg hij suggestief. En ik realiseerde me dat mijn gedachten toen ik hier aankwam correct waren. Veel mensen zoeken verlaten plekken om dronken te worden.
"Ik heb een rotdag. Een rotleven." antwoordde ik.
"Ik ben een goede luisteraar." Hij trok een stoel naar voren en ging tegenover me zitten aan de andere kant van de bar.
"Ik ben net gescheiden. Een huwelijk van 15 jaar..." zuchtte ik, kijkend naar mijn glas.
"Oh," zei hij, verrast. "Het spijt me!"
"Maak je geen zorgen." Het was het enige wat ik zei, omdat ik nog steeds niet wist of mijn scheiding een opluchting voor me was of niet.
De man voor me stond op en glimlachte naar iets achter me, waar ik niet eens de moeite nam om naar te kijken. Mijn glas was veel interessanter!
"Noah!" zei de man opgewonden. "Ik ga een klant helpen," informeerde hij me.
"Laat de fles hier," vroeg ik.
Hij keek aarzelend naar me, maar liet de fles voor me staan voordat hij naar de klant ging die net was binnengekomen.
Ik keek ongeveer drie keer achter elkaar naar mijn glas en dan weer naar de fles. Ik pakte de fles in mijn handen en begon rechtstreeks uit de hals te drinken.
"Je hebt de hele fles opgedronken." Ik hoorde de stem van de man wiens naam ik nog steeds niet kende. Ik keek naar zijn gezicht, dat ook naar mij keek.
"Je hebt me nog steeds je naam niet verteld!"
"Ik ben getrouwd!" Hij hief zijn handen in overgave, en we barstten allebei in lachen uit. Ik was zeker al dronken; ik ben niet gewend om te drinken, want volgens mijn ex-man is dat iets wat een vulgaire vrouw doet. Vulgaire vrouw? Als ik vulgair ben, wat is hij dan? De man lachte omdat hij toch overal om lachte. "Ik maak maar een grapje," zei hij, terwijl hij stopte met lachen. "Ik bedoel, ik ben wel getrouwd." Hij struikelde over zijn woorden, waardoor ik opnieuw moest lachen. "Mijn naam is Liam. En jij, vrouw met een gebroken hart?" vroeg hij.
"Isabela."
"Je hebt de hele fles opgedronken. Het is tijd om te stoppen, vind je niet?" Ik schudde snel mijn hoofd. "Isa," zei hij, terwijl hij me afkeurend aankeek.
"Het gaat prima met me!" zei ik enthousiast. "Ik ben blij. Speel trouwens een liedje, ik wil dansen." vroeg ik.
Zonder twee keer na te denken, liep hij weg en al snel hoorde ik een ander liedje iets harder spelen. Een vrolijk liedje!
Ik stond op van de stoel waarop ik zat en liep naar een kleine dansvloer daar. Op dit moment kon het me niet schelen of er één of twee andere mensen in de buurt waren; ik wilde gewoon dansen en plezier hebben. Het was jaren geleden dat ik had gedanst en echt had genoten. En vandaag besloot ik mezelf dat toe te staan.
Langzaam begon ik te dansen op het ritme van de muziek, glimlachend in de wind.
Voor ik het wist, danste er een man voor me. Ik weet niet precies wanneer dat gebeurde, maar daar stond hij, de man voor me.
Hij stak zijn hand naar me uit, en ik legde mijn hand in de zijne. Hij tilde mijn arm op en draaide me rond, wat een oprechte lach bij me ontlokte. Hij lachte ook, en wat had hij een mooie glimlach.
Hij trok me dicht tegen zich aan, onze lichamen raakten elkaar. Zijn ogen keken me intens aan; hij was iets groter dan ik, dus ik moest mijn hoofd omhoog kantelen om zijn prachtige blauwe ogen te ontmoeten. Zijn blik wisselde tussen mijn ogen en mijn mond.
De muziek vervaagde op de achtergrond, en ik vergat dat ik in het midden van een bar stond; het voelde alsof alles om ons heen was verdwenen, en alleen ik en deze vreemdeling overbleven. Hij verplaatste zijn handen van mijn taille naar mijn rug, waardoor een rilling door mijn ruggengraat ging die me bijna deed beven. Hij hield de achterkant van mijn nek stevig vast en, zonder om toestemming te vragen, veroverde hij mijn lippen met de zijne.