Hoofdstuk 8 The Witch Doctor redt levens
Adeline was niet van plan een schreeuwpartij te beginnen; het kind had duidelijk last van een zonnesteek, vooral met de zon die op zijn felst scheen op de middag. Als ze niet snel handelde, konden de dingen echt slecht aflopen.
Ze prikte snel de eerste naald erin.
Het kind kromp ineen, zijn voorhoofd trok een beetje samen, alsof hij begon bij te komen.
James stond daar gewoon, met grote ogen, alsof hij een geest had gezien. "Nee, dit kan niet gebeuren."
Een moment twijfelde James aan zichzelf, maar toen schudde hij het van zich af. Nee, geen kans.
Als deze toverdokter dingen kon oplossen met een enkele naald, wat had hij dan al die jaren gestudeerd? Totale onzin! Toverdokters waren gewoon oplichters met hun hocus pocus.
Het publiek hapte naar adem, "Hij wordt wakker!"
De ogen van het kind gingen open, en hij keek vreemd kalm en helder. Iedereen was verbijsterd, alsof ze niet konden geloven wat ze zagen.
Maar er was geen ontkennen aan — het kind was duidelijk wakker.
Tussen de ademloze reacties door klonk de stem van een vrouw. "Hoe heb je dat gedaan?"
Adeline grijnsde, haar stem zacht maar zeker. "Het is niet zomaar basis acupunctuur."
Terwijl ze sprak, drukte ze de naald verder in totdat de vingertoppen van het kind bleek werden, waardoor er genoeg bloed vrijkwam. Toen depte ze voorzichtig met een gesteriliseerd watje om het bloeden te stoppen.
James, nog steeds niet overtuigd, snoof. "Dit kan gewoon toeval zijn. Hij heeft nog niets gezegd; misschien heeft je willekeurige geprik dit veroorzaakt."
Hij bleef spotten, "Jullie lagere klassen trappen altijd in deze toverdoktertrucs. Je zult er spijt van krijgen als je met niets achterblijft."
Adeline's gezicht betrok, klaar om terug te snauwen, maar de heldere, sterke stem van het kind onderbrak haar, "Een genezer moet streven naar uitmuntendheid en niet anderen beledigen."
De woorden van het kind deden James zwijgen. Hij had net gezegd dat het kind niet kon praten, en nu moest hij zijn woorden inslikken.
James' gezicht vertrok van woede, terwijl de vrouw niet kon stoppen met lachen. "Zie je, je zou meer moeten studeren."
James schoot terug, "Ik heb geen tijd om met jullie onwetende mensen te discussiëren." Zijn woorden druipten van minachting en arrogantie.
Plotseling flitste de naald in Adeline's hand als een bliksemschicht, schampte langs James' wang en bleef steken in een nabijgelegen boom. James voelde een branderigheid op zijn wang, zijn lichaam verstijfde, bijna waardoor hij omviel.
Adeline's glimlach had een vleugje spot. "Ben je iets vergeten?"
James, proberend zijn kalmte te bewaren, vroeg, "Wat?"
"Een verontschuldiging, en het moet oprecht zijn." Adeline's stem was kalm maar vastberaden.
James probeerde zijn gezicht te redden. "Misdiagnoses gebeuren de hele tijd. Als je het niet begrijpt, praat dan geen onzin."
De vrouw kon het niet laten, haar stem droop van sarcasme. "Is dit het niveau van Sara's studenten? Weet je überhaupt wat medische ethiek is?"
James kookte van woede en schreeuwde, "Wat is er mis met mijn medische ethiek? Wie kan bewijzen wat ik net zei? Jullie zullen nooit Sara's behandeling waard zijn. Ik ben hier om jullie gratis te helpen, en jullie durven mij in twijfel te trekken?"