Hoofdstuk 3 Je bent niet welkom
De kleindochter van de rijkste man in Eldoria? Makkelijk geld, maar het was slaapverwekkend. Adeline wuifde het gewoon weg. "Nee, laat maar."
Nadat ze haar takenlijst had afgewerkt, nam Adeline een douche, pakte een cola uit de koelkast en liet zich op haar bed vallen, klaar voor een leuke avond.
'In families zoals de Livingstons worden erfgenamen vanaf dag één in het gareel gehouden, met privé-artsen die hun dieet en gezondheid beheren. Wat voor nare ziekte had hij?' Hoe meer Adeline erover nadacht, hoe enthousiaster ze werd. Ze leefde voor moeilijke klussen zoals deze.
Eldoria was deze maand booming. De rijkste man was op zoek naar zijn kleindochter, en een erfgenaam van een topfamilie zocht een dokter. Iedereen probeerde zich bij hen in de kijker te spelen.
Het gerucht ging dat er een wonderdokter zich schuilhield in Eldoria.
De verhalen over de dokter waren legendarisch. Bijna niemand had hem gezien, en de verhalen waren meestal vaag. Maar toch waren de mensen in Eldoria opgewonden.
Na het aannemen van de klus gisteravond, stond Adeline vroeg op, pakte een deelfiets en trapte naar het Caesar Hotel. Ze dacht dat ze klaar was met de familie Martinez nadat ze haar gisteren hadden laten zitten, maar ze kwam ze weer tegen.
Een bekende stem klonk naast haar. "Wat doe jij hier?"
Het was haar pleegmoeder, Angela Jones, druipend van minachting, die niet eens de moeite nam haar bij naam te noemen.
Adeline keek opzij en zag een groep mensen staan.
Daar stond haar pleegvader, Henry Martinez, enkele familieleden van de familie Jones, en Stella, die net was teruggebracht. Ze stonden allemaal om haar heen.
Stella hielp een oude man, pratend op een lieve toon.
De oude man leek zeer tevreden met Stella, terwijl hij haar hand klopte als een keurige opa.
Angela wilde duidelijk niet dat de groep achter haar Adeline zou opmerken, dus stapte ze voor haar. "Ik vraag je; wat doe je hier?"
Angela probeerde het koel te houden, maar haar stem verraadde haar zenuwen.
"Adeline, we hebben het je gisteren duidelijk gemaakt. Je echte ouders wonen ergens op het platteland. Waarom ga je niet naar hen toe? Wat doe je bij het Caesar Hotel?" Ze dacht dat Adeline hen had gevolgd en in de buurt was blijven hangen, wachtend tot ze zouden opduiken.
"Als je denkt dat tienduizend niet genoeg is, kan ik je meer geven." Angela's strenge ogen waren gericht op Adeline, die een eenvoudig T-shirt en spijkerbroek droeg, zonder make-up, en een losse rugzak over haar schouder had hangen.
Angela dacht, 'Is dit hoe ze erbij loopt nadat ze de familie Martinez heeft verlaten? Is ze blut?'
Angela haalde diep adem en verlaagde haar stem. "Ik begrijp het. Je wilt niet terug naar de provincie omdat je gewend bent aan het goede leven, maar wij hoeven je niet meer te onderhouden. Hier is een kaart met vijftigduizend. Neem het en verdwijn."
Adeline keek naar haar, klaar om de banden door te snijden. Met één hand op het fietsstuur trok ze nonchalant een wenkbrauw op, klaar om te spreken.
"Angela, wie is dit? Ken je haar?" Sara Cooper, een oude dame met zilvergrijs haar, liep naar hen toe, haar ogen vol twijfel en onderzoek.
Angela dekte snel in, "Ze is gewoon een verre verwant. We kwamen elkaar toevallig tegen. Ik dacht dat ze gewoon een kind was en wilde helpen."
Sara knikte tevreden en keek toen naar Stella. "Ze is ook een goed kind."
Stella gaf Angela een trieste blik, wilde iets zeggen maar bleef stil, terwijl ze haar hoofd zachtjes boog. "Mama heeft me altijd geleerd anderen te helpen. Het is het juiste om te doen."
"Erg goed." Sara was nog meer tevreden en wees naar Henry. "Je hebt een goede dochter."
Henry overwoog of hij Adelines identiteit zou onthullen.
Maar na het horen van Sara's lof, aarzelde Henry niet. "Stella heeft goed geleerd."
Henry liep naar Angela toe en zei, "Ik regel dit wel. Ga jij maar naar binnen. Maak je geen zorgen om de familieleden."
Angela keek naar Adeline en zuchtte. "Probeer Adeline tot rede te brengen. Dit kind heeft het zwaar gehad."
Ze leek meelevend, maar haar ogen schreeuwden dat Adeline niet welkom was en zo snel mogelijk moest vertrekken.