Gewoon een kus
Een paar dagen later
Liggend op zijn zij, liet Alaric zijn hand over Drusilla's naakte lichaam glijden. Na ontelbare uren van heftige seks was hij nog steeds ontzettend boos.
Ze keek hem aan en grijnsde, "Die mens maakt je het leven zuur."
Hij bromde en rolde met zijn ogen, "Ik weet niet waar je het over hebt."
Ze ging rechtop zitten en kantelde haar hoofd, "Wat heb je gedaan, Alaric?"
"IK HEB NIETS GEDAAN! ZE ZEI DAT IK OP MOEST ROTTEN!"
Drusilla probeerde een lach te onderdrukken, "Kijk, ik wil echt niet zo'n persoon zijn die intieme gesprekken begint, want dat is eerlijk gezegd niet onze relatie, maar het is duidelijk dat je een vrouwelijk perspectief nodig hebt, dus laten we dit maar snel afhandelen."
Alaric rolde met zijn ogen, "Bedankt, hoor." Drusilla negeerde zijn sarcasme en drong aan. "Haar baboon van een echtgenoot sloeg haar, en terwijl ik haar aan het genezen was, merkte ik dat ze onvruchtbaar was."
"En als de eikel die je bent, zei je daar natuurlijk iets over, nietwaar?"
Alaric mompelde boos, "Ik bedoelde het niet per se zoals het klonk, maar gebaseerd op wat ze in het boek schreef, weet ik zeker dat ik haar gevoelens heb gekwetst." Drusilla knikte begrijpend terwijl ze haar hand tegen haar kin legde. "Het hielp niet dat Raien haar liet schrijven over ons seksleven."
"Jij en zij?"
"Nee, jij en ik."
Drusilla wreef over haar voorhoofd. "Je weet toch dat ze je leuk vindt, niet? Ik zou je waarschijnlijk ook hebben gezegd om op te rotten."
Alaric keek haar boos aan, "Het kan me niet schelen wat de Kleine Mens leuk vindt, ik wil alleen dat ze ophoudt mijn werk zo verdomd moeilijk te maken."
Drusilla leunde met haar hoofd op haar hand. "Wacht, ik ben in de war. Hoe maakt ze het moeilijk? Kun je haar niet vanuit de schaduwen beschermen? Het is niet alsof je met haar hoeft te praten om haar te beschermen, toch?" Alaric gaf geen antwoord.
Na een moment van stilte liet hij zijn hoektanden zien, "Zullen we nog een keer?"
Eva tikte met haar pen tegen haar notitieblok terwijl ze luisterde naar Tamera en een paar anderen die doorzeurden over haar boekverkopen.
"We denken echt dat dit nieuwe boek de heropleving zal zijn die je nodig hebt," zei iemand. Ze wilde schreeuwen dat ze het boek niet aan het schrijven was, maar knikte gewoon.
"Plus, dat model, hij zal zeker goed aanslaan bij ons vrouwelijke publiek, zelfs bij mannen."
"Hij kan mijn voet in zijn reet krijgen!"
De woorden kwamen te snel, Eva kon ze niet tegenhouden. Ze gaf iedereen om haar heen een verontschuldigende blik en verontschuldigde zich naar de badkamer. Binnen liet ze koud water over haar gezicht lopen, keek in de spiegel en zuchtte. Ze haatte het echt dat Alaric de afgelopen dagen nog steeds in haar gedachten wist te sluipen. "Ughhh!" Ze schreeuwde en stampte met haar voet. "Stop met aan hem denken!"
"Aan wie denk je?" Alaric's stem klonk achter haar en ze schrok. Snel draaide ze zich om.
"Mark." Ze zag zijn ogen rood oplichten en friemelde aan haar ring. "Maar natuurlijk zou ik nooit op die gedachten ingaan omdat ik een trouwe vrouw ben."
Alaric stapte naar haar toe en ze leunde achterover tegen de wastafel, zijn gestalte torende boven haar uit. "Trouw... precies wat een man zoekt in een vrouw." Ze voelde haar huid tintelen. Hij wreef over de zijkant van haar arm. "Weet je zeker dat het die mens was waar je aan dacht, Eva?"
Eva kon de hint van amusement in zijn ogen zien, hij speelde met haar. Maar Alaric was niet de enige die het spel kon spelen. Ze leunde met haar lichaam tegen het zijne en voelde hem verstijven. "En als ik aan iemand anders dacht? Wat zou hij eraan doen?"
Ze liet haar handen langs de buitenkant van zijn jas glijden en hij keek haar boos aan. "Goed spel, Kleine Mens," zei hij terwijl hij een stap terug deed.
Ze rolde met haar ogen, "Ik dacht dat ik eindelijk van je af was."
Alaric keek haar geïrriteerd aan, "Waarom maak je mijn werk moeilijker dan het hoeft te zijn?"
Ze keek hem boos aan, "Omdat je een klootzak bent en ik heb er daar al genoeg van."
Hij grijnsde, "Misschien zou je wat meer ontspannen zijn als je een betere had."
Haar lippen gingen een beetje open, voordat ze langs hem liep en hem een zucht ontlokte.
Waarom krijgt zij me toch altijd zo op de kast?
Hij was eigenlijk gekomen om vrede te sluiten, maar toen hij haar van streek zag vanwege een andere man, voelde hij zich meteen geïrriteerd. Hij kon het niet laten en had haar weer geplaagd. Verdwenen, besloot Alaric op dat moment dat Drusilla’s idee om in de schaduw te blijven misschien wel de beste optie voor hen was.
Eva probeerde haar werk voort te zetten, maar haar zenuwen stonden strak gespannen. Ze deed haar best om de duidelijke spanning tussen haar en Alaric te negeren, maar dat maakte het alleen maar erger. Toen haar telefoon ging, voelde ze opluchting omdat ze haar aandacht ergens anders op kon richten.
“Eva!” klonk Mark’s vrolijke stem aan de andere kant van de lijn.
“Hoi, Mark!” antwoordde ze net zo opgewekt, echt blij om van hem te horen.
De afgelopen dagen hadden ze hard gewerkt om haar boekpresentatie klaar te krijgen. Zonder haar nog eens te versieren, hadden ze op de een of andere manier een vriendschap opgebouwd. “Ik belde omdat mijn schoonzus een drievoudige controle wilde om zeker te weten dat de boekpresentatie doorgaat.” Hij zuchtte, “Voordat je iets zegt, ik weet dat ze een enorme zeur is.”
Eva lachte hartelijk, “Ik zie het als een vrouw die zoveel om haar bedrijf geeft dat ze wil dat alles volgens plan verloopt.”
Na Marks gelach gehoord te hebben, praatten de twee nog wat verder. Nadat ze had opgehangen, voelde Eva zich energieker en enthousiaster over haar nieuwe vooruitzicht. Toch vocht ze hard om de roep van Alarics boek te negeren. Ze wilde niets met hem te maken hebben, maar het boek leek een eigen wil te hebben. Staand liep ze naar haar boekenplank en probeerde zichzelf bezig te houden. Terwijl ze over haar voorhoofd wreef, liep ze naar het raam. Het boek leek te kloppen als een drum da dum da dum da dum totdat Eva het uiteindelijk geïrriteerd pakte. Haar hand trilde terwijl ze haar pen pakte, zo graag wilde ze vermijden wat komen ging. Pen op papier, liet ze deze vallen en verliet zwaar ademend haar kantoor.
Alaric stond in de schaduwen van haar kantoor, zijn nieuwsgierigheid gewekt door wat ze misschien had geschreven. Toen hij haar terug zag komen, knipte hij met zijn vingers waardoor de pen in haar hand vloog. Eva keek om zich heen in haar kantoor. “Alaric?” fluisterde ze.
Hij had het eerder niet opgemerkt, maar de manier waarop ze zijn naam uitsprak was uniek. De harde uitspraak van elke letter op het puntje van haar tong raakte zijn oren op een manier die hij toe moest geven niet onaangenaam was. Zonder te reageren, keek hij toe terwijl ze nog een keer ademhaalde, voordat hij zijn boek de overhand liet nemen. Hij voelde zijn lichaam uit de schaduwen naar haar toe bewegen.
Eva staarde, met grote ogen, naar hem terwijl hij dichterbij kwam. "Wha-” begon ze, maar hij bracht haar tot zwijgen.
“Wat heb je in het boek geschreven?”
Kijkend naar beneden las hij het, en een grijns speelde op zijn lippen.
Alaric leunde naar zijn verloofde en ademde haar geur in. Haar nerveus makend over alles wat onuitgesproken bleef, liet hij zijn hand door het achterste van haar haar glijden. Lippen dicht bij lippen, sprak hij stilletjes. “Ik wil dit al een hele tijd doen.” Geen andere woorden waren nodig, terwijl hij haar lippen verslond.
Paniek verscheen in Eva’s ogen, “Ik heb niet-”
Alaric bracht haar opnieuw tot zwijgen. Hij genoot ervan hoe hij haar nervositeit kon voelen toen hij naar haar toe leunde. Lippen op lippen, glimlachte hij terwijl haar adem stokte in haar keel. Met zijn handen door haar haar, fluisterde hij, “Je hebt het boek gehoord, Kleine Mens,” vlak voordat hij haar lippen nam.