Een vleugje plezier
Eva werd wakker en vond zichzelf in haar bed. Charles was nergens te bekennen en ze rolde met haar ogen, "Hopelijk is hij bij zijn minnares gebleven." Ze stond op uit bed, liep naar de douche en draaide de warme kraan open. Ze kon gisteravond niet uit haar hoofd zetten.
Kom op, dans met me Kleine Mens
Hij was zo zachtaardig geweest. Zelfs de manier waarop hij keek toen ze hem eruit gooide, was ongebruikelijk voor Alaric's normale gedrag. Terwijl ze over haar buik wreef, voelde ze hete tranen in haar ogen opwellen. Diep van binnen wist ze dat hij niets anders dan bezorgdheid bedoelde, maar dat was een pijnlijk deel van haar leven dat ze nog niet met iemand wilde delen. Terwijl het water haar tranen wegspoelde, stapte Eva snel uit de douche en kleedde zich aan. Op weg naar de keuken bleef ze stokstijf staan toen ze een groot boeket tulpen en een ontbijt op tafel zag.
"Goedemorgen schat," zei Charles opgewekt tegen haar. "Ik heb ontbijt voor je gemaakt en bloemen gekocht om mijn excuses aan te bieden."
Eva zei niets, ze kende dit liedje en dansje maar al te goed. Het was ook een vast onderdeel van hun huwelijk geworden. Een cyclus die hij steeds opnieuw herhaalde wanneer hij wist dat hij te ver was gegaan. Ze keek naar het aanrecht en zag zes biljetten van honderd dollar. Toen Charles naar haar toe liep en haar op de wang kuste, probeerde Eva haar best om niet te verkrampen.
"Ik ga boodschappen doen; neem jij dit en ontspan gewoon. Laat je haar en nagels doen, verwen jezelf."
Er was een tijd dat dit soort dingen Eva deden denken dat hij misschien wel van haar hield. Dat er onder de mishandelingen en het verbale misbruik gewoon een verkeerd begrepen persoon zat. Maar nu was ze veel wijzer en wist ze precies wat hij was. Ze mompelde "Dank je wel," terwijl ze het geld van de tafel schoof. Nog iets wat ze had geleerd, was dat hij in deze momenten niet vroeg maar beval. "Ik maak een afspraak voor na het werk."
Charles glimlachte en legde zijn vinger onder haar kin. Onmiddellijk dacht ze aan Alaric en hoe het haar een ander gevoel gaf als hij het deed. "Ik kan niet wachten om het te zien," zei hij terwijl hij een kus op haar lippen drukte. Hij keek haar in de ogen, "Ik ga veranderen Eva. Al die stress op het werk, ik heb het op jou afgereageerd. Dat is niet goed, ik begrijp het." Hij streelde haar wang, "Ik zal je nooit meer op die manier pijn doen."
Ze klemde haar tanden op elkaar terwijl ze weer een leugen hoorde. Eva stond op en pakte haar tas, "Ik moet echt naar mijn werk."
Hij duwde het bord naar haar toe, "Eet eerst."
Ze ging snel zitten, pakte de vork en begon de snotterige eieren en vreselijk verbrande toast te eten. Ze deed haar best om niet over te geven terwijl Charles tegenover haar zat en toekeek.
Alaric nam een trekje van zijn sigaret terwijl hij Eva over het plein zag lopen. Hij was sinds gisteravond bij haar, verborgen in de schaduwen. Nadat ze op de vloer in slaap was gevallen, had hij haar ingestopt en was hij gebleven tot de ochtend om ervoor te zorgen dat haar man haar niet zou aanraken. Zijn enige moment weg van haar zijde was toen ze een douche nam. Alaric deed zijn uiterste best om zijn bloed niet te laten koken tijdens de vertoning van vanmorgen. Raien's constante herinnering speelde steeds opnieuw in zijn hoofd.
Ze heeft geen andere bruut nodig
Hij kon zien dat ze had genoten van het dansen met hem, en hoewel hij het niet graag toegaf, vond hij het leuk om nieuwe dingen over haar te leren. Toch had hij nog zoveel vragen, maar hij leerde eindelijk om niet te duwen. Ze had zich uit zichzelf opengesteld, wetende dat hij zou luisteren. Hij wist niet of ze na haar reactie van gisteravond zich weer voor hem zou openen, maar hij wist wel dat hij zou blijven proberen, nu hij begreep dat dit het soort bescherming was dat ze op dit moment echt nodig had.
"U heeft een telefoontje, mevrouw Wright," hoorde Eva door haar intercom.
Aangezien ze dacht dat het Charles was, nam ze snel de telefoon op.
"Hallo?"
"Hi, Eva! Het is Mark Haddon hier. Je weet wel, die man tegen wie je aanliep.” Eva's adem stokte van de schok, "Ja... ik herinner het me, wat kan ik voor je doen?"
"Ik vroeg me af of je lunchplannen had? Ik wilde een zakelijke kans met je bespreken."
Eva aarzelde, "I-Ik weet het niet zeker."
Mark lachte, "Ik beloof je dat er niets geks aan de hand is. Het gaat echt om zaken. Jij mag de plek kiezen, en we kunnen in het midden van de menigte zitten. Ik wil dat je je zo comfortabel mogelijk voelt in de hoop dat je openstaat voor mijn voorstel."
Eva keek op haar agenda en realiseerde zich dat ze geen vergaderingen meer had voor die dag. Tegen haar betere oordeel in stemde ze uiteindelijk toe.
"Geweldig! Waar wil je afspreken?"
"Wat dacht je van Café Au Lait over 20 minuten?"
"Perfect, tot dan," zei hij voordat hij ophing.
Eva zuchtte diep, haar zenuwen begonnen op te spelen, "Het is lunch over zaken." Toch kon ze niet anders dan zich zorgen maken.
Ze hoorde een zachte klop op haar deur, en haar lichaam verstijfde. "Eva, ben je daar?" Ze hoorde Tamera door de deur.
"Ja, kom binnen Tamera." Toen ze de deur opendeed, kwam Tamera breed glimlachend binnen.
"Sooo... ik vroeg me af hoe Something Wicked vordert?"
Eva friemelde aan haar ring. "Eigenlijk, Tamera, dacht ik eraan om het hele boek te schrappen voor iets anders."
Tamera's ogen werden groot, "NEE! DAT KUN JE NIET DOEN!"
"Waarom niet? Wat heb je gedaan?"
Tamera krabde aan de achterkant van haar nek, "Ik heb het idee misschien al gepresenteerd als jouw volgende boek."
Eva's mond viel open, "WAAROM ZOU JE DAT DOEN ZONDER MIJN TOESTEMMING?!"
Tamera rende de kamer in en ging tegenover haar zitten, "Het spijt me, oké! Maar laten we eerlijk zijn, Eva, je hebt al een tijdje last van een writer's block. Het was fijn om je weer te zien schrijven, en Something Wicked is heet! Niet te vergeten dat het zien van het model voor de omslag in persoon, ik zeg je, hij is precies wat je nodig had!"
Eva sloot haar ogen en wreef over haar slapen bij die opmerking, "Tamera, kun je me even een moment geven alsjeblieft?"
Nadat ze zachtjes knikte, stond Tamera op en verliet het kantoor. Eva legde haar hoofd op het bureau en kreunde. Ze kon het boek naar haar horen roepen, smekend om erin te schrijven. "NEE!" Na wat ze gisteravond had geschreven, kon ze de woorden die vandaag zouden kunnen verschijnen niet onder ogen zien. Zuchtend sloeg ze hard op de tafel voordat ze het boek pakte. Toen ze het opensloeg, zag ze een nieuw hoofdstuk
Hoofdstuk 2: Een Tikkeltje Plezier
Haar gezicht werd onmiddellijk rood bij de gedachte aan wat het zou kunnen betekenen. "Wil ik echt een erotische scène uitschrijven tussen-" Ze kon de zin niet eens afmaken. Haar gedachten gingen terug naar het in zijn armen zijn en de zachte geur van zijn cologne. Inhalerend zette ze de pen op het papier.
Haar lichaam zacht onder zijn vingers, hij streelde elke centimeter van haar. Lippen op hete huid, hij kuste elk van haar borsten, likte ruw aan haar tepel met zijn tong. Hij plantte langzame, kwellende kussen naar beneden tot aan haar buik, stopte bij haar dijen. Haar rug krommend, kreunde ze zijn naam "Alaric."
Hij grijnsde, genietend van de manier waarop ze reageerde op zijn aanraking. Hij liet zijn hoektanden langs haar dij glijden en beet diep om haar bloed af te tappen. Het genot schoot recht naar haar kern, en hij voelde haar handen door zijn haar glijden. Hij verslond haar, haar orgasme liet haar nectar op zijn tong achter. "Ik wil je zo graag," murmelde ze. Alaric stond op en keek haar in de ogen.
"Zoals je wenst, Drusilla," zei hij zacht voordat hij langzaam in haar gleed.
Eva sloot het boek en stopte het terug in haar tas. Haar hart bonkte, en ze legde haar hand op haar borst om haar ademhaling te kalmeren. Ze wist niet wat ze voelde. "Wie is Drusilla?" Ze kon niet bevatten wat ze net had geschreven. Dus deed ze het volgende beste: ze stond op en ging lunchen.
"Geweldig zoals altijd," murmelde Drusilla tegen Alaric’s borst.
Hij liet zijn handen door haar lange zwarte haar glijden en staarde verward naar het plafond. Hij kon zich niet eens herinneren dat hij Drusilla had gebeld, maar op de een of andere manier waren ze begonnen met seks. Alaric kon het niet verklaren, maar het hele gebeuren voelde verkeerd aan. Hij draaide zich naar haar toe en sprak, "Dru, herinner je je dat ik je heb gebeld om langs te komen?"
Ze kneep haar ogen en neus samen, "Nu je het zegt..."
Hij had het gevoel dat hij iets miste. Als hij haar niet had gebeld, hoe was hij dan hier terechtgekomen? Proberend zich te herinneren wat hij daarvoor aan het doen was, werd zijn gezicht asgrauw toen hij zich realiseerde dat hij Eva had zitten bekijken. Ze was haar kantoor ingegaan, hij had van plan haar te vergezellen na zijn sigaret.
"Oh nee, nee, nee," zei hij terwijl hij opsprong.
Drusilla lag op het bed. "Laat me raden, de mens?" Terwijl hij haastig zijn kleren aantrok, gaf hij haar een verontschuldigende blik. Ze lachte. "Dit gaat niet goed aflopen."
Haar woorden lieten een gevoel van angst in hem achter. Eva wist niets over Drusilla, dus dat kon maar één ding betekenen. Rennen vanuit zijn kamer, botste hij tegen Raien aan.
"Ik dacht al dat je op weg was naar mij."
Alaric greep hem bij de keel. Met rode ogen drukte hij hem tegen de muur, "Waarom de fuck zou je haar dat laten schrijven?"
Raien glimlachte alleen maar, "Om je een duwtje te geven." Hij slaagde erin uit te brengen, "Nu laat je me los?" Alaric liet hem gaan. "Dat temperament van jou," zei hij terwijl hij zijn kleren afstofte.
Alaric keek hem boos aan, "Waarom zou je haar laten schrijven over Drusilla?"
"Waarom geeft het je iets?" daagde Raien terug. "Is Drusilla niet je metgezel? Was jij niet degene die zei dat je geen interesse had in Eva? Dus nogmaals, waarom maakt het uit als ze weet wat je in je vrije tijd doet?"
Alaric verstarde, "Ze verdiende dat niet."
Raien trok een wenkbrauw op, "Nogmaals, waarom geeft het je iets? Ik vraag me af, gaat het om haar kennis van Drusilla die je dwarszit of meer om het feit dat ze dat niet over zichzelf schreef?"
Alaric had echt geen antwoord. Op een bepaald niveau wist hij dat Raien gelijk had, hij zou zich niet moeten bekommeren om wat ze dacht. "Ze sprak gisteravond met me, echt met me. Het was niet lang, en ik verpestte het een beetje, maar we spraken tenminste."
Raien sloeg zijn armen over zijn borst, "Het is oké om haar leuk te vinden, Alaric, ze is tenslotte je toekomstige vrouw..."
Hij klemde zijn tanden op elkaar, "Ik vind haar niet leuk en stop met haar zo te noemen."
Raien rolde met zijn ogen, "Dan komen we weer terug bij mijn oorspronkelijke vraag. Als je haar helemaal niet leuk vindt, waarom geef je er dan iets om?"
Eva zat tegenover Mark in het café. Ze wilde niet afgeleid worden, maar ze kon er niets aan doen.
"Alles goed?" vroeg hij voor de duizendste keer.
"Huh? Ja, het spijt me echt. Mijn nieuwe boek houdt me een beetje bezig."
Hij schudde begrijpend zijn hoofd, "Ik wilde het met je hebben over je boeken, ken je een boekwinkel genaamd De Hoek en de Vijfde?”
Haar ogen lichtten op, "Ja! Dat is mijn favoriete boekwinkel!”
Mark grinnikte, "Dat is goed om te weten, want mijn schoonzus is de eigenaar, ze is waarschijnlijk je grootste fan.” Eva's wangen kleurden, "Hoe dan ook, ik vertelde haar dat ik je tegenkwam, en ze smeekte me om te vragen of je over ongeveer twee weken een signeersessie zou willen doen?”
Eva friemelde aan haar ring, "I-Ik denk niet dat dat een goed idee is. Ik heb al een tijdje geen publieke verschijning meer gedaan.”
Mark legde zijn hand op de hare, "Nou, misschien is dit een goed moment om te beginnen?” Uit het niets brak zijn glas water op de tafel. "Shit!” Mark riep terwijl hij opstond.
Eva pakte een servet en snelde naar zijn zijde. "Sorry…” mompelde ze, zich niet realiserend dat ze direct op de voorkant van zijn broek aan het vegen was.
Mark keek naar de lucht, "Eh Eva…”
Ze liet prompt het servet vallen, "Oh mijn god!” Ze bedekte haar gezicht van schaamte.
Lachend klopte Mark op haar schouders, "Ik wil dat je weet als vrienden, ik zal je dit nooit laten vergeten.” Zijn aanstekelijke lach maakte haar aan het lachen, en ze begon te ontspannen.
"Je weet wat, ik zal de signeersessie doen.” zei ze lachend.
Charles zal toch niet in de stad zijn, dus het komt eigenlijk wel goed uit.
Eva voelde plotseling ogen op haar gericht en kreeg een koude rilling. Toen ze zich omdraaide, zag ze Alaric tegen een paal staan kijken. Zijn lange jas zwaaide, één laars gekruist over de ander. Zijn hazelnootkleurige ogen boorden zich in haar en ze voelde zich plotseling ongemakkelijk.
"Hé, geef me even een moment? Ik moet naar de wc om dit op te lossen, dan kunnen we de details van de signeersessie bespreken.” zei Mark. Ze knikte en keek hem na terwijl hij wegliep, voordat ze haar aandacht weer op Alaric richtte.
Ze stormde op hem af en keek boos. "Waarom deed je dat?”
"Ik mag hem niet,” zei hij met rollende ogen.
"Oh, doe niet zo kinderachtig!”
Alaric trok een wenkbrauw op, tijdelijk verrast.
Hmm, het Kleine Mensje is echt boos.
"Stop met een klootzak te zijn tegen Mark, hij heeft je helemaal niets misdaan.”
"Misschien niet, maar hij zit overal aan je.”
Eva trok een geïrriteerd gezicht, "En? Waarom kan jou dat schelen?” Alaric spande zijn lippen en ze mompelde onder haar adem, "Verdomde hypocriet.”
Hij sloeg zijn armen over elkaar en staarde naar haar, "Wat zei je?”
Eva blies stoom uit haar neus, "Ik moet terug.”
Ze draaide zich om, maar Alaric greep haar hand. "Eva, over Drusilla...”
Ze hief haar hand om hem te laten zwijgen. "Het kan me eerlijk gezegd geen reet schelen.”
De bijtende toon in haar woorden maakte zijn ogen donkerder. "Dat heb ik niet gezegd.”
"En toch vond je het nodig om het me uit te leggen.” Ze had zichzelf afgesloten en dat maakte Alaric boos.
"Meer nog, om ervoor te zorgen dat er geen verwarring is over gisteravond en de status van wat er tussen ons gebeurt.”
Eva snoof voordat ze dichter naar hem toe liep, "Alaric, je hoeft je mooie hoofdje niet druk te maken. Ik ben niet geïnteresseerd in jou als mijn man, maar ik zal je toestaan om je gelofte van bescherming over mij te vervullen. Ik begrijp het volledig, en ik ben het ermee eens. Ik WIL jou hier net zo min als jij hier wilt zijn. Ik WIL niet dat je me beschermt, net zo min als jij mijn bescherming wilt zijn. Ik WIL niet met jou verloofd zijn, net zo min als jij met mij wilt zijn. En toch bevinden we ons hier, en terwijl ik jou niet kwijt kan, net zo min als jij mij kwijt kan, kan ik je wel vragen om me alsjeblieft met rust te laten.”