Prik van een vinger
Eva's ogen werden groot bij het zien van de naam onderaan de alinea.
Auteur: Eva Wright
Ze liet het boek vallen.
“I-ik heb dat niet geschreven.”
“Wat heb je niet geschreven?” Haar publicist Tamara zei dit terwijl ze achter haar stond en haar liet schrikken. Eva legde haar vingers op haar lippen terwijl ze toekeek hoe Tamara het boek oppakte.
“Ohh, hij is sexy. Mysterieus en duister,” haar wenkbrauw ging enthousiast omhoog. “Something Wicked? Oh mijn God, schrijf je weer donkere romantiek?”
“T-Tamara… ik heb dat niet geschreven.”
Tamara bladerde door de pagina's, “Nou duh, het is leeg.” Eva griste het boek uit haar handen en sloeg de eerste pagina om. Lege pagina na lege pagina vulde haar blik. “Ik hou van de titel, de foto, en het kleine stukje tekst. Denk je dat je een paar hoofdstukken klaar kunt hebben tegen het einde van de maand? Ik kan dit presenteren als je volgende boek.” Ze klapte opgewonden in haar handen, “Ik zei toch dat dit jouw ding was, Eva. Je bent grappig, geestig en je geest is zeker verdraaid - geen belediging.”
Eva kon haar nauwelijks horen.
Ik heb dat niet geschreven
Tamara legde het boek terug in haar handen, de kaft leek Eva's vingers te verschroeien. “Aan het werk,” zei ze knipogend naar haar, voordat ze haar alleen liet in het kantoor.
Eva strompelde terug naar haar bureau en staarde naar het boek voordat ze het in de prullenbak gooide. Ze hield niet van hoe het haar liet voelen, het was alsof het ding haar riep. Ze zette haar computer weer aan, opende het Word-document en keek naar de knipperende cursor.
Kom op… kom op, je kunt dit
Ze moedigde zichzelf aan, maar er kwamen geen woorden op de pagina's. Zuchtend legde ze haar hoofd in haar handen en probeerde haar tranen te bedwingen. “Wat heb je me aangedaan, Charles?” mompelde ze, haar ademhaling versnelde terwijl haar hartslag toenam.
Niet nu… niet nu
Ze worstelde om adem te halen en greep de rand van het bureau vast. Zwaar en schokkerig ademend, keek ze naar het plafond en begon te tellen.
30…29…28…
Het was iets dat haar therapeut had voorgesteld om te proberen wanneer ze een paniekaanval voelde opkomen. Ze sloot haar ogen en wachtte tot haar ademhaling weer normaal werd. Ze zette de monitor uit, wetende dat als ze zou proberen te schrijven, het allemaal opnieuw zou beginnen. Haar droom glipte uit haar vingers en er was niets wat ze eraan kon doen.
Hoezeer ze ook haar best deed, Eva kon de tranen die over haar wangen rolden niet stoppen. Ze pakte een tissue en veegde ze snel weg voordat ze deze in de prullenbak gooide. Haar ogen schoten naar het boek waarop het terechtkwam, de hazelnootkleurige ogen van de man volgden haar nog steeds. Voordat ze het doorhad, reikte ze in de prullenbak en legde het boek op haar bureau. Het dreigende gevoel keerde terug, bijna als een waarschuwing, en tegelijkertijd alsof het haar aantrok om het opnieuw te openen. Ze haalde diep adem, sloeg de kaft om en draaide naar de eerste lege pagina, die niet langer leeg was.
"Wat de..." Haar adem stokte in haar keel toen ze de nieuwe woorden las.
Hoofdstuk 1: Reünie
Eva staarde naar de woorden die in het papier leken te branden. Hoe langer ze ernaar keek, hoe meer de nevel in haar geest leek op te klaren. Ze pakte een pen en onder de titel liet ze het woord in haar gedachten het papier bereiken.
Alaric staarde naar zijn slapende bruid, geïrriteerd door de man die aan haar andere zijde lag. Hij was een bruut die het verdiende om dood te zijn, maar zijn dood was niet de missie voor vanavond. Hij liet zijn lange nagel zachtjes over haar gezicht glijden, gefascineerd door hoe mooi ze eruitzag, zelfs terwijl ze sliep. Ze bewoog lichtjes, haar hand bedekte haar gezicht en blokkeerde het uit zijn zicht. Hij kantelde zijn hoofd en grijnsde voordat hij naast haar ging liggen. Terwijl hij naar de puls in haar nek keek, stelde hij zich voor hoe haar bloed langs zijn mondhoeken zou druipen. Bedwelmd door haar geur wilde hij proeven wat zo heerlijk rook. Voorzichtig om haar niet wakker te maken, pakte hij haar hand en bracht een vinger naar zijn lippen. Hij prikte zachtjes in haar vinger met zijn tand, genietend van de smaak van haar bloed terwijl het op zijn tong druppelde.
"En waar denk je heen te gaan?"
Alaric grijnsde terwijl hij zijn nagels dieper in Drusilla's rug boorde. Ze kreunde en duwde zichzelf tegen hem aan, haar ogen rolden weg terwijl zijn mannelijkheid elke plek binnenin haar raakte.
"Nergens..."
Ze beet op haar onderlip om niet te schreeuwen, terwijl een nieuwe golf van genot door haar heen pulseerde. Ze greep de lakens stevig vast met haar nagels en voelde zichzelf trillen. Alaric gooide zijn hoofd achterover en voedde zich met haar seksuele energie. Zijn ogen werden rood, hij gromde bijna tevreden. Zijn tanden ontbloot, duwde hij dieper in haar. Hij likte zijn lippen, boog voorover en zonk zijn tanden diep in de achterkant van haar schouder.
"Godver-" Ze schreeuwde het uit terwijl hij bloed uit haar lichaam trok en haar opnieuw deed klaarkomen.
De combinatie bracht hem over de rand, hij sloot zijn ogen en kwam klaar. Hij trok zijn tanden terug en ze vielen samen op het bed. Het dikke rode vloeistof bevlekte de lakens, de metaalachtige geur drong zijn neus binnen. Drusilla tilde haar hoofd op en plantte haar tanden diep in zijn borst.
"Mmmmm," mompelde hij terwijl hij zijn ogen sloot en voelde hoe het bloed uit zijn lichaam stroomde. Ze wist precies wat hij leuk vond, en hij genoot intens van het plezier dat ze elkaar bezorgden door pijn te veroorzaken.
*“Alaric staarde naar zijn slapende bruid, geïrriteerd door de man die aan haar andere zijde lag."
Zijn ogen schoten open.
“Bedwelmd door haar geur, wilde hij proeven wat zo heerlijk rook”
Hij greep Drusilla bij haar haar en duwde haar van zich af. “Wat is dit!” schreeuwde ze.
“Stil.” Hij stond op en liep door zijn slaapkamer totdat hij bij het schilderij van zichzelf aankwam. Hij rukte het van de muur en onthulde de kluis erachter.
“Hij prikte zachtjes met zijn hoektand in haar vinger."
“Dat zouden ze niet hebben gedaan!” schreeuwde hij, terwijl hij de metalen behuizing openscheurde en de magische zegel brak. Zijn ogen werden groot toen hij besefte dat de inhoud verdwenen was. “ARGGGG!” Alaric rukte de kluis recht uit de muur. “IK GA HEM VERMOORDEN!” schreeuwde hij terwijl hij zich snel aankleedde en in de nacht verdween.
“JE HEBT DIE VERDOMDE MENS MIJN BOEK GEGEVEN?!” Alaric brieste toen hij Raien's kantoor binnenstormde.
“Hallo, Alaric,” zei Raien zonder op te kijken.
“Ik ben niet in de stemming voor jouw sarcasme.” Hij was woedend. Als hij Raien zonder verdere gevolgen kon doden, zou hij dat doen. “Wanneer mijn vader hierachter komt…”
“Jouw vader is degene die het mij gegeven heeft.” Zijn woorden deden Alaric verstijven. Raien vouwde zijn handen samen en keek hem recht aan. “Ik probeerde je te waarschuwen dat hij serieus was over jouw boetedoening.”
“En ik heb je gezegd dat ik niet met haar hoefde te trouwen om mijn gelofte na te komen. Haar het boek geven om mij te controleren is laag.” Hij kneep zijn ogen samen. “Ze heeft geen idee wat ze doet!”
Raien grijnsde. “Oh, maar ik denk dat ze dat wel heeft. Ze weet misschien niet dat het schrijven van het verhaal jou zal beheersen, maar ze weet zeker hoe ze jou moet beheersen.”
Zijn woorden brachten Alaric in een razernij. “NIEMAND BEHEERST MIJ!”
“Inclusief jezelf, dat is het probleem. Als je jezelf had beheerst, zou Eva nog steeds haar ouders hebben.” Alaric kookte in stilte. “Kook maar zoveel je wilt, maar de deal is gemaakt. Ze ZAL jouw boek afmaken, jij ZULT haar als je vrouw nemen en jij ZULT haar beschermen zoals je hebt gezworen, anders krijg je je vleugels niet terug.”
Alaric leunde dicht naar hem toe, zijn ogen rood. “Hou ze maar.” Met die woorden stormde hij het kantoor uit.
Eva lag in bed, gekleed in de afschuwelijke lingerie die Charles vanavond voor haar had uitgekozen. Hij nestelde zich in haar nek en fluisterde: "Schatje, je ruikt lekker."
Ze wilde overgeven. Ze haatte de manier waarop hij haar probeerde te verleiden direct nadat hij haar had geslagen. Vanavond bestond haar overtreding uit het vergeten zijn kleren voor zijn werk van morgen te strijken. Hij liet zijn vingers over haar borst glijden terwijl hij haar nek kuste. "Charles... ik ben moe." Ze beet op haar onderlip en deed haar best om haar tranen in te houden.
"Je bent altijd moe. Zoek een echte verdomde baan en klaag dan tegen me over moe zijn." Hij keek haar boos aan.
Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. "Je hebt gelijk... het spijt me."
Hij streelde haar gezicht ruw. "Zo is het beter." Terwijl hij bovenop haar ging liggen, trilde haar lip en begon ze in gedachten te tellen.
30...29...28
Het was voorbij voordat ze bij één was gekomen. Het was een van de meer genadige dingen waar ze dankbaar voor was in haar huwelijk. Dat en het feit dat Charles niet oplettend genoeg was om bepaalde dingen op te merken. Hoewel ze ruim zes cijfers verdiende, mocht ze geen geld houden. Dus beetje bij beetje nam ze net genoeg geld weg zodat hij het niet zou merken en verborg het. Ze was bijna bij haar doel, nog één boek en ze kon wegkomen. Eva hoorde Charles snurken, zijn rug nu naar haar toe gedraaid. Ze kneep haar ogen steviger dicht en onderdrukte haar tranen. Uiteindelijk stopten de tranen en uitgeput viel ze in slaap.
Eva voelde de sensatie bekeken te worden. Bang om haar ogen te openen, verstijfde ze toen ze een lichaam naast zich voelde. De geur was anders dan die van Charles, meer een vleugje dure cologne vermengd met iets wat ze niet kon plaatsen. Met een stijve houding liet ze de persoon haar hand van haar gezicht verwijderen. Een paar zachte lippen tegen haar vinger, ze kusten de punt van haar wijsvinger.
Bij de prik van iets scherps deed Eva haar best niet te schreeuwen. Ze wilde haar ogen niet openen, niet wetend wat ze zou zien. Maar langzaam begon een brandend gevoel in haar vinger, waardoor haar ogen opsprongen. Hazelnootkleurige ogen boorden zich in haar, een rilling liep over haar ruggengraat. Zijn gebeeldhouwde gezicht was vreemd maar toch vertrouwd terwijl hij weigerde oogcontact te verbreken. Hij liet haar vinger uit zijn mond los en likte zijn lippen. Eva's ademhaling versnelde, haar borst voelde strak bij de realisatie van wat ze zag. De stem die uit haar keel verdwenen was, keerde in alle hevigheid terug. Ze opende haar lippen, maar in een oogwenk bedekte de hand van de vreemdeling haar mond. Hij tikte met zijn lange nagels tegen de zijkant van haar gezicht en schudde zijn hoofd nee.
"Ik zou dat niet doen als ik jou was, Eva... tenzij je wilt dat ik je vermoord."