Hoofdstuk 4 - Gevangen
Viola POV
Ik werd wakker in een koude kamer. Ik kan niet veel zien omdat het zo donker is binnen. De vloer is hard als steen.
"Agenta, ben je daar?" Ik denk onmiddellijk aan mijn vriendin en ben bezorgd dat zij ook ontvoerd is.
"Ja, ik ben hier, maar ik kan je niet zien. Begin naar mijn stem toe te bewegen en ik zal naar jouw stem toe bewegen." Ze reageert snel.
We beginnen allebei te struikelen in het donker met onze armen uitgestrekt totdat we tegen elkaar aan botsen. Zodra we elkaar vinden, omhelzen we elkaar en beginnen te huilen terwijl we op de grond zakken.
"Niemand weet dat we hier zijn," klaag ik.
"Maar Lucian zal ons komen zoeken zodra de zon ondergaat, omdat we dan niet thuis zullen zijn," zegt Agenta met enige hoop in haar stem.
"Maar hij weet niet waar hij moet beginnen," herinner ik haar.
"De draak in hem kan ons spoor volgen. Het is niet zo moeilijk als je denkt. Je geeft hem niet genoeg krediet," antwoordt Agenta.
"Dat wist ik niet. Maar, het is nog uren tot zonsondergang en we weten niet of hij meteen zal beginnen met zoeken," blijf ik ontmoedigd voelen.
"Oh, maak je geen zorgen, hij zal meteen beginnen met zoeken. Als ik mijn meester ken, hoe dichter het bij zonsondergang komt en we zijn nog niet thuis, zal hij al in draakvorm zijn veranderd en als hij ons niet op zijn minst bij het kasteel ziet, zal hij al weten dat er iets mis is. Ik weet dat hij overbeschermend is en soms kan het opdringerig of bemoeizuchtig lijken, maar het komt echt uit een plek van liefde," probeert Agenta me gerust te stellen.
"Is Lucian echt deels duivel?" vraag ik aarzelend.
Agenta barst in lachen uit! "Ik werk al sinds mijn twaalfde voor het paleis en mijn moeder werkte hier sinds ze twaalf was en haar moeder werkte hier ook, en niemand heeft me ooit verteld dat Lucian deels duivel is. Als hij dat was, beloof ik je dat iemand daar inmiddels wel over had geroddeld," blijft Agenta lachen. Ze ligt bijna dubbel van het lachen.
"Nou, dat is het gerucht dat ik hoorde in het kasteel van mijn ouders. Ik hoorde ook dat hij meedogenloos is op het slagveld," antwoord ik alsof mijn gevoelens gekwetst zijn, maar eigenlijk lachend.
"Daar weet ik echt niets van. Maar ik weet wel dat hij een hart van goud heeft. Hij behandelt het personeel alsof we familie zijn en een van de eerste dingen die hij deed nadat hij de verantwoordelijkheden van zijn vader overnam, was ons allemaal loonsverhoging geven. Het is nu een eer om voor het kasteel te werken," zegt Agenta trots.
"Wow! Dat wist ik niet. We hebben het nooit echt gehad over wat Lucian allemaal heeft gedaan sinds hij de verantwoordelijkheden van zijn vader heeft overgenomen. Kun je me er meer over vertellen?" Ik was oprecht geïnteresseerd om meer te leren over de man met wie ik getrouwd was.
"Nou, hij heeft de slavernij afgeschaft, gratis onderwijs voor de jeugd ingevoerd, arbeidswetten opgesteld zodat niemand onder de 14 jaar als dienaar kon werken en in ieder geval tot die leeftijd onderwijs kon krijgen, en hij heeft openbare bibliotheken opgericht," zei Agenta trots. Ze was echt trots op de man die ze diende.
"Dank je dat je me dit allemaal vertelt. Ik zie hoe trots je op hem bent. Het helpt me om hem in een ander licht te zien. Ik weet zeker dat veel van wat hij deed destijds niet populair was." Ik zei, denkend aan de man die ik net begon te leren kennen.
"Oh, het was vreselijk impopulair! Toen hij de slavernij afschafte, zette hij al die handelaren zonder werk, verminderde de handel in de havens en goedkope arbeid verdween. Toen hij de arbeidswetten invoerde, waren mensen boos omdat het kinderen ervan weerhield geld te verdienen voor hun gezinnen en er weer goedkope arbeid verloren ging. Toen hij gratis onderwijs begon, werden de rijken boos omdat de armen zouden leren lezen en schrijven en misschien meer geld zouden willen voor hun arbeid. In het begin ging niemand naar de gratis bibliotheken, maar nu gaan mensen er voortdurend naartoe." Agenta veranderde in een bron van kennis.
Plotseling zwaait een deur open en een grote vlek licht valt over de vloer. We springen allebei in elkaars armen. Een grote silhouet loopt de kamer binnen. We horen voetstappen in onze richting. We beginnen langs de vloer te schuiven in de tegenovergestelde richting totdat een muur mijn rug raakt en dan omhelzen we elkaar en beven. Grote armen grijpen Agenta en trekken haar van mij weg. Ik doe mijn best om haar vast te houden, maar ik ben geen partij voor de veel sterkere persoon.
"Laat me los! Laat me gaan! Haal je smerige poten van me af!" Agenta schreeuwt terwijl ze uit de kamer wordt gesleept.
"Geef haar terug! Laat haar los! Wat ga je met haar doen?" Ik schreeuw en huil tegelijkertijd.
De kamer wordt donker en stil. Er is geen geluid te horen. Ik weet niet hoe lang ik in de kamer was met Agenta, dus ik weet niet hoe laat het nu is. Maar voor het eerst ben ik echt bang. Ik wou dat Lucian hier was.
Agenta POV
Een grote man neemt me mee naar een kleine kamer. Ik vecht en schop de hele tijd, dus laat hij me op de vloer vallen. Zonder de tweede, kleinere man in de kamer op te merken, spring ik onmiddellijk op en begin de man die me van Viola wegnam te slaan en te schoppen.
"Wat ben je van plan met Viola? Wat ben je van plan met mij? Antwoord me, verdomme!" schreeuw ik. Hij slaat me zo hard dat ik door de kamer vlieg. Wanneer ik probeer op te zitten, suizen mijn oren. De tweede, kleinere man grijpt me bij mijn haar en sleurt me naar een bureau en stoel.
Hij geeft me een envelop en zegt: "We laten je gaan zodat je dit aan Prins Lucian kunt bezorgen. Hij moet ons morgen om 9 uur ontmoeten in het tarweveld van Niverna, onder de grote eik. Hij weet wel waar dat is. Als hij er niet is, is zij dood. De brief bevat de rest van de details." Hij heeft een gemene grijns. Dan, terwijl hij mijn haar nog steeds vasthoudt, duwt hij me de deur uit.
Het is bijna zonsondergang, dus gelukkig is er geen verblindend zonlicht, maar ik weet niet waar ik ben. Ik ben in een steegje. Ik kijk naar rechts en zie mensen van de markt waarschijnlijk hun winkels sluiten, en ik begin te rennen.
"Sorry!" zeg ik terwijl ik tegen een vrouw met een kar vol kippen aan bots. Ik blijf rennen richting het kasteel, tenminste nu weet ik waar ik heen moet. Zodra ik buiten de markt kom, begin ik moe te worden, maar ik kan niet stoppen. Ik moet blijven rennen, en dan zie ik een lange gestalte in de verte. Het zien van hem geeft me nieuwe kracht en ik begin weer te rennen, en dan zie ik hem ook naar mij toe rennen.
"Agenta! Wat is er gebeurd? Waar is Prinses Viola?" Lucian vangt me op als ik op de grond val.
Ik ben zo buiten adem dat ik hem alleen de brief kan overhandigen. "Het spijt me zo, Prins Lucian, maar ik heb gefaald! Je moet hen morgen om 9 uur ontmoeten in het tarweveld van Niverna, onder de grote eik," piep ik zodra ik weer op adem kom.
"Het komt goed, mijn lieve Agenta. Deze mannen zullen zwaar boeten voor wat ze hebben gedaan. Wees daar maar niet bang voor. Kun je terug naar het kasteel lopen? Misschien even onder deze boom zitten om bij te komen?" Lucians ogen zijn donker geworden en ik zie dat hij twee zwaarden draagt.
Viola POV
De deur zwaait weer open en een nieuwe lichtstraal valt over de vloer. Ik hoor snelle voetstappen mijn kant op komen terwijl grote armen me grijpen en me naar een andere kamer sleuren waar een kleinere man staat.
"Wel, het lijkt erop dat we onze locatie moeten verplaatsen," zegt de kleinere man. Hij glimlacht naar me met een gemene grijns. Ik mag hem totaal niet.
De andere man verstevigt zijn greep op mij en ze lopen met me door een gang, dan twee trappen op naar een andere kamer. Ik zie licht door het slecht ontworpen dak komen, maar tenminste is deze kamer verlicht met een kerosinelamp in een hoek. Er ligt een bevlekte matras in het midden van de vloer. De grote man gooit me op de matras en lacht me uit als ik mijn neus optrek voor de geur.
"Houd haar hier tot de ochtend wanneer ik voor jullie beiden kom. Denk je dat je dat kunt doen?" vraagt de kleinere man.
"Mag ik plezier met haar hebben?" vraagt de grotere man.
"Het kan me geen reet schelen wat je met haar doet. Neuk haar in de kont voor mijn part, zorg er gewoon voor dat ze leeft als ik hier om 8 uur 's ochtends ben." zegt de kleinere man en vertrekt dan. De grotere man draait zich naar mij om en glimlacht voor het eerst. Het is een tandeloze glimlach omdat enkele van zijn voortanden ontbreken.
Enkele minuten staat hij daar gewoon naar mij te grijnzen met zijn tandeloze lach. Dan begint hij langzaam zijn riem los te maken.
"Kijk, mijn man is daarbuiten naar me op zoek en als ik hem vertel dat je goed voor me hebt gezorgd, zal hij je belonen. Maar als er iets met mij gebeurt, ben je zo goed als dood." probeer ik hem te waarschuwen. Mijn ademhaling wordt zwaarder en ik begin naar een mogelijke ontsnapping te zoeken. Er zijn geen ramen in deze kamer, maar de muren zijn zo dun als papier. Dus ik sta op en begin op de muren te bonzen en om hulp te roepen. Hij grijpt me bij mijn haar en gooit me terug op het matras. Wanneer ik land, wordt de lucht uit me geslagen. Maar ik heb nog steeds vechtlust in me. Terwijl hij mijn benen beklimt en zijn broek begint uit te trekken, schop ik hem zo hard als ik kan in zijn ballen. Hij valt onmiddellijk op de grond, kreunend van de pijn. Ik ren naar de deur. Die is op slot. Ik begin er met al mijn kracht tegenaan te slaan. Ik ben misschien klein, maar ik moet hier weg. Uiteindelijk geeft de deur mee en ik maak het naar de gang. Ik begin zo snel als ik kan te rennen. Maar ik ben niet snel genoeg. Een grote hand grijpt mijn haar en ik word van mijn voeten getild en op de grond gegooid. Ik begin te gillen, maar het heeft geen zin. Hij sleept me terug de kamer in. Slaat me met de achterkant van zijn hand. Ik sla met de zijkant van mijn gezicht tegen de muur. Ik probeer op te staan en hij schopt me in mijn ribben. Ik hoor mijn botten kraken. Ik spuug bloed. Hij slaat me weer met de achterkant van zijn hand. Ik land op mijn rug op het matras. Hij staat over me heen en laat zijn broek zakken. Mijn hoofd draait als hij mijn jurk optilt.
A/N Laat me alsjeblieft een reactie achter en laat me weten of je het verhaal of het hoofdstuk leuk vindt. Ik waardeer alle feedback, zowel kritisch als complimenteus. Bekijk ook mijn andere boek "Prins Justus en de Schurk". Je kunt ook naar mijn Facebook-pagina gaan voor hoofdstukupdates en updates over nieuwe projecten. https://www.facebook.com/Sammi-From-Anystories-1020524119915